Τη μέγιστη επιχορήγηση από το ΥΠΠΟ πήρε η πρόταση για την παράσταση «Λιγνίτη Τόπος ή Τι» – Μαρία Βαρδάκα και Στέλιος Χλιαράς ενώνουν δυνάμεις κι επιστρέφουν καλλιτεχνικά στο γενέθλιο τόπο

Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και το αιώνιο δίλημμα «λιγνίτης ή περιβάλλον» αποτελούν τον πυρήνα του προβληματισμού, που θα αναδείξει η παράσταση με τίτλο «Λιγνίτη Τόπος ή Τι», σε παραγωγή της ομάδας θεάτρου Χ-αίρεται του Στέλιου Χλιαρά και πρόταση και σκηνοθεσία της, επίσης, Κοζανίτισσας σκηνοθέτριας, θεατρολόγου και δραματουργού Μαρίας Βαρδάκα. Η παράσταση θα παρουσιαστεί στις 17 και 18 Ιουλίου στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αιανής.

Οι δύο δημιουργοί ένωσαν τις δυνάμεις τους, κάνοντας μια πρόταση για τον τόπο τους, η οποία έτυχε της μέγιστης επιχορήγησης των 60.000 ευρώ από το Υπουργείο Πολιτισμού, στο πλαίσιο του προγράμματος «Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός». Έτσι, θα ξαναβρεθούν καλλιτεχνικά στο γενέθλιο τόπο και συγκεκριμένα στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αιανής και μαζί με ταλαντούχους ηθοποιούς και σε ζωντανή μουσική από τους Burger Project θα πραγματευτούν το μείζον οικονομικό-κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα του τόπου μας.

Στο επίκεντρο βρίσκεται η κοινωνία των πολιτών, τόσο δραματουργικά, όσο και σκηνοθετικά, μας λέει η Μαρία Βαρδάκα. «Ο κορμός του κειμένου που έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε, θα βασίζεται στις θέσεις, τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τις προσδοκίες των ίδιων των ανθρώπων του νομού, απλούς πολίτες και ιθύνοντες, ενώ ένα αντιπροσωπευτικό μέρος από αυτούς, 15- 20, θα βρίσκονται επί σκηνής, αποτελώντας τον κορμό της σκηνικής υλοποίησης της παράστασης» συνεχίζει.

Για την σκηνοθέτρια «η τέχνη, που αποτελεί ένα μέρος του πολιτισμού, δεν μπορεί παρά να λειτουργεί ως κομμάτι της κοινωνίας, να συνδιαλέγεται μαζί της και να αναδεικνύει τις ανησυχίες και τις αντιπαραθέσεις της, εστιάζοντας στον κομβικό ρόλο του διαλόγου στη δημοκρατία. «Η παράσταση που σχεδιάζουμε, δεν έχει στόχο να καταδείξει το σωστό ή να καταγγείλει το λάθος (άραγε ποιος ξέρει ποιο είναι το σωστό και το λάθος; ), αντίθετα έχει ως βασικό στόχο να αναδείξει την τραγικότητα του διλήμματος, μέσα από τα εργαλεία του θεάτρου και της μουσικής. Άλλωστε η περιοχή μας δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η μόνη που αντιμετωπίζει ένα τέτοιο διχαστικό κοινωνικοπολιτικό δίλημμα. Οι καλλιτέχνες γοητεύονται από τέτοιου είδους διλήμματα και τα επιστρέφουν στην κοινωνία, μετουσιωμένα σε τέχνη» λέει χαρακτηριστικά.

Το πρόγραμμα «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός» θεσπίστηκε το καλοκαίρι του 2020 από το Υπουργείο Πολιτισμού και αφορά σε όλα τα πεδία των τεχνών, τα οποία κοινωνούνται στο κοινό σε δημόσιους αρχαιολογικούς χώρους. Η φετινή διοργάνωση είχε ως γενικό θέμα-ομπρέλα την κλιματική αλλαγή, αφήνοντας στους καλλιτέχνες να ορίσουν τις ειδικές παραμέτρους  της πρότασής τους.

«Η πρώτη παράμετρος που σκέφτηκα, ως δραματουργός και σκηνοθέτρια, είναι οι κοινωνικοπολιτικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, οι οποίες μπορούν να δημιουργήσουν πεδίο δράσης, διάδρασης, αντιπαράθεσης και σύγκρουσης, βασικά στοιχεία της δραματικής τέχνης. Και σχεδόν ακαριαία μου ήρθε στο μυαλό το μείζον θέμα της περιοχής μας, η πολυσυζητημένη, η δρομολογημένη, η υπαναχωρούσα απολιγνιτοποίηση. Κι έτσι αποφάσισα να καταθέσω μια πρόταση, όπου ο δημόσιος χώρος που θα λειτουργήσει ως θεατρική σκηνή, να φιλοξενήσει τη μέγιστη αυτή αντιπαράθεση, το μείζον αυτό τραγικό δίλημμα: «λιγνίτης ή περιβάλλον;» εξηγεί η κ. Βαρδάκα.

Από την πλευρά του Στέλιος Χλιαράς, ο οποίος διευθύνει την ομάδα Χ-αίρεται από το 2011 και θα συμμετέχει και ως ηθοποιός στην παράσταση, αισθάνεται ιδιαίτερα συγκινημένος και ικανοποιημένος από την εξέλιξη αυτή και ταυτόχρονα με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης του εγχειρήματος. «Είμαι πολύ συγκινημένος τόσο για τη σημειολογία, όσο και για τη γενικότερη συνθήκη. Για την πορεία μας, για το ότι θα ξαναβρεθούμε καλλιτεχνικά στον τόπο μας και συγκεκριμένα στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αιανής. Για το ότι καταφέραμε το ακατόρθωτο, χωρίς πλάτες, χωρίς να αποτελούμε κομμάτι κάποιου συστήματος» λέει.

Και καταλήγει: «Ο πατέρας μου, Παναγιώτης Χλιαράς, δούλευε όλη του τη ζωή στη ΔΕΗ. Όλη του τη ζωή ανέπνεε το λιγνίτη, έσκαβε κάθε μέρα το κάρβουνο μέσα από κάτι μηχανήματα που όταν ήμουν παιδί φάνταζαν στα μάτια μου γιγάντια. Σαν τέρατα. Τις δύο-τρεις φορές που με πήρε μαζί του στη δουλειά, στη δεκαετία του ’90, έκανα άπειρα παιχνίδια και είχα τεράστια χαρά. Ανεβοκατέβαινα σκάλες, μιλούσα στα μεγάφωνα και ακουγόμουν σε όλο το ορυχείο , έστηνα «τη δική μου παράσταση» και όλο αυτό ήταν μια ανεξίτηλη εμπειρία ζωής».

xronos-kozanis.gr