Ξεκίνησα σήμερα την προεκλογική μου εκστρατεία από το χωριό μου, το Βυθό (Ντόλος) Βοΐου. Συναντήθηκα με κάποιους από τους λιγοστούς κατοίκους του και συζητήσαμε για τα προβλήματα του τόπου. Κύρια αγωνία ο μαρασμός των πανέμορφων πετρόκτιστων χωριών με την μοναδική φυσική ομορφιά της περιοχής. Και πώς να μείνει κανείς στον τόπο του; Οι νέοι φεύγουν προς αναζήτηση εργασίας, μαζί με τις οικογένειες τους, το σχολείο έχει κλείσει προ πολλού και ο πληθυσμός γερνάει. Κάθε χρόνο μετριούνται και λιγότεροι. Τα ίδια και στο γειτονικό, κάποτε κεφαλοχώρι, Πεντάλοφο. Μικρή ανάσα τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα στη Δομή του Πενταλόφου, όπου βρίσκουν εργασία κάποιοι κάτοικοι και ζωντανεύουν λίγο τα χωριά.
Ο τόπος πάντοτε ήταν άγονος και οι κάτοικοι ασχολούνταν είτε με κτηνοτροφία είτε ως ξακουστοί πετράδες, φεύγανε σε περιοχές εντός ή και εκτός Ελλάδας για αναζήτησή εργασίας.
Ντολιανάτες μάστοροι χτίσαν το σπίτι του Πλαστήρα και ο παππούς μου με λοιπούς συγχωριανούς δουλέψαν σε έργα στην Περσία. Σε αυτά τα έργα, βοήθησαν λίγο και οι Πενταλοφίτες, όπως λέει γνωστό ανέκδοτο της περιοχής.
Τι θα μπορούσε να γίνει για να μην ερημώσουν τελείως;
Το φυσικό κάλλος του βουνού μπορεί να γίνει πόλος έλξης για εναλλακτικό τουρισμό, με προσέλκυση φυσιολατρών, ορειβατών αλλά και αλλοδαπών τουριστών που ψάχνουν το διαφορετικό. Επίσης θα μπορούσαν να συγκροτηθούν εργαστήρια για εκμάθηση χρήσης της πέτρας καθώς και μικρές βιοτεχνίες για παραδοσιακά προϊόντα. Τα Ζαγοροχώρια αποτελούν ένα καλό παράδειγμα.
