Ο Δήμος Γρεβενών στα πλαίσια των καλοκαιρινών εκδηλώσεών του, με την επωνυμία «Πολιτιστικό Καλοκαίρι 2023, σε συνεργασία με τον Σύλλογο Φίλων Φιλαρμονικής Γρεβενών «Ορφεύς» και τον Χώρο Πολιτισμού Νικολάου και Ελένης Καρναβά, διοργάνωσε από 13-5 έως και 18-6-2023 μία έκθεση ζωγραφικής, στην οποία παρουσίασε το έργο του Σιατιστινού Ζωγράφου Κώστα Ντιο.
Τις εξαιρετικές δημιουργίες του Κώστα Ντιο είχα την χαρά να δω, την τελευταία μέρα της έκθεσης, στον Χώρο Πολιτισμού Νικολάου και Ελένης Καρναβά και στην αίθουσα του Δήμου Γρεβενών. Ομολογώ ότι η συνομιλία με το έργο του -και τον ίδιο για λίγο- άνοιξε νέες οπτικές γωνίες στον τρόπο που εγώ αντιλαμβάνομαι την ζωή.
Αισθάνομαι την ανάγκη να επισημάνω, ότι είχα την τύχη να συνεργαστώ με τον Κώστα Ντιο το 2013. Τότε ο καλλιτέχνης δέχθηκε να ενσωματώσω στο παραμύθι μου, με τον τίτλο «Θα σου φέρω έναν πρίγκιπα», εννέα ζωγραφικά έργα του -σημειωτέον- χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
Όταν κυκλοφόρησε το παραμύθι, ένιωσα ότι κρατούσα στα χέρια μου ένα αληθινό έργο τέχνης και ότι, συμπτωματικά, ο λόγος μου ερμήνευε κάπως την δυναμική της δικής του εικόνας. Η αίσθησή μου αυτή επιβεβαιώθηκε στην πράξη, αργότερα, όταν κατά καιρούς παρουσίαζα το παραμύθι μου στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης, σε μαθητές των Δημοτικών Σχολείων της πόλης. Οι ιστορίες που έγραφαν οι μικροί μαθητές, με αφετηρία πάντα τις ζωγραφιές του παραμυθιού που επέλεγαν, ξεπερνούσαν κατά πολύ τα όρια της δικής μου αφήγησης.
Η πρόσφατη επίσκεψή μου στην έκθεση ζωγραφικής του καλλιτέχνη στα Γρεβενά, μου έδωσε επιπρόσθετα την δυνατότητα να εστιάσω στα έργα του Κώστα Ντιο με τον τίτλο «Ατελέσφοροι Διάλογοι», όχι γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι εγκλωβισμένοι καθώς είναι στο δικό τους εγώ αδυνατούν να απολαύσουν την χαρά της επικοινωνίας, αλλά γιατί είμαι πεπεισμένη -σε αντίθεση με την βεβαιότητα του καλλιτέχνη- ότι, πολλές φορές, η ίδια η ζωή ακόμα και τους αδύνατους διάλογους τους καθιστά εφικτούς.
Και για του λόγου του αληθές θα αναφερθώ σε ένα πραγματικό περιστατικό. Όταν το 2010 έγραψα το παραμύθι μου με τον τίτλο «Θα σου φέρω έναν πρίγκιπα», επειδή έκρινα ότι ο λόγος του, ενδεχομένως, δεν ήταν ο ενδεδειγμένος για τα παιδιά του Νηπιαγωγείου και του Δημοτικού Σχολείου, το έδειξα στην αείμνηστη φίλη μου Μοναχή Ειρήνη της Ιεράς Μονής Παναγίας Μικροκάστρου, κατά κόσμον Δέσποινα Σταθάκη, η οποία είχε ανοιχτό μυαλό και μεταπτυχιακές σπουδές στην Γαλλία.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, υποστήριξε με ενθουσιασμό το παραμύθι και, ταυτόχρονα, μου πρότεινε να συνεργαστώ με τον Κώστα Ντιο για την εικονογράφηση. Δεν θυμάμαι τον λόγο, αλλά μάλλον άλλες επαγγελματικές μου υποχρεώσεις άφησαν, τότε, το παραμύθι αυτό στο περιθώριο και εγώ ξέχασα, εντελώς, την πρόταση της Αδελφής Ειρήνης για την καλλιτεχνική συνεργασία μου με τον Κώστα Ντιο.
Το 2012 εντελώς τυχαία γνώρισα τον Κώστα Ντιο. Είχαμε διατεθεί -και οι δύο- για συμπλήρωση ωραρίου στο 6ο Γυμνάσιο Κοζάνης. Συναντιόμαστε ένα μόνο διάλειμμα και είχαμε έναν τυπικό χαιρετισμό. Το ίδιο διάστημα, είδα σε ένα τοπικό site ένα αφιέρωμα για τον ζωγράφο Κώστα Ντιο, που μου άρεσε πολύ. Ξαναθυμήθηκα το παραμύθι, το τύπωσα, το πήρα μαζί μου για να το δει, και του ζήτησα την συνδρομή του για την εικονογράφηση.
Ο Κώστας Ντιος ανταποκρίθηκε, αφού σε κάποια από τις επόμενες συναντήσεις μας, μου χάρισε ένα λεύκωμα με όλα τα ζωγραφικά του έργα (έκδοση του Δήμου Κοζάνης) και μου είπε ότι μπορώ να εντάξω στο παραμύθι μου, όποια ζωγραφιά του επιθυμώ.
Θυμήθηκα, όταν γύριζα από την Θεσσαλονίκη και ξεφύλλιζα το παραμύθι – παρασυρμένη από τα συναισθήματα που δημιουργεί, αυθόρμητα, η αισθητική των εικόνων του ξεχωριστού καλλιτέχνη Κώστα Ντιο- ότι την συνεργασία αυτή μου την είχε προτείνει η αδελφή Ειρήνη, που βρισκόταν ήδη στον Ουρανό.
Ήξερα πλέον, ότι πρωταγωνιστές στο παραμύθι μου ήταν οι ζωγραφιές του Κώστα Ντιο, και ότι το κείμενο απλώς συνόδευε την εικόνα, αλλά παρόλα αυτά ένιωθα σχεδόν ευτυχισμένη, για την τόση ομορφιά που κρατούσα στα χέρια μου.
Εκείνη την στιγμή αποφάσισα, να χαρίσω το παραμύθι μου σε όλες τις βιβλιοθήκες των Σχολείων της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Κοζάνης – και το έκανα άμεσα- για να έχουν την δυνατότητα οι μαθητές, τουλάχιστον, στα Νηπιαγωγεία και τα Δημοτικά Σχολεία του Νομού Κοζάνης, να συνδιαλέγονται -από μικρή ηλικία- με την τέχνη.
Εν κατακλείδι, εκλεκτέ συνάδελφε και καλλιτέχνη Κώστα Ντιο, η επισήμανση της διαφορετικότητας των ανθρώπων στα έργα σου δεν θεωρώ ότι καθιστά εξ αντικειμένου τον διάλογο ατελέσφορο. Απεναντίας επισημαίνει, ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την ουσιαστική επικοινωνία των ανθρώπων, αποτελεί η εκούσια παραίτησή τους από τον εγωκεντρισμό.
Άλλωστε, η αρμονία της κλασικής εποχής στην Αρχαία Ελλάδα αποδεικνύει του λόγου του αληθές. Μόνον όταν ο πολίτης καθίσταται «καλός καγαθός» και επιδιώκει το κοινό συμφέρον, η κοινωνία ευημερεί.
Κλείνοντας, εύχομαι ολόψυχα θερμά συγχαρητήρια στον εξαίρετο καλλιτέχνη Κώστα Ντιο, καλή συνέχεια στον δημιουργικό του οίστρο και είθε η ζωγραφική του να ομορφαίνει διαχρονικά τις ζωές μας!
