Η ονειρική Κοζάνη (Γράφει ο Γιώργος Τριανταφύλλου)

 Πραγματικά πιστεύω στις προοπτικές της πόλης η οποία με «γέννησε». Με ‘χει κάνει πολλές φορές χαρούμενο, και άλλες τόσες με ‘χει πληγώσει, όπως είναι και το λογικό. Ωστόσο σαν νέος αποφασίζω να πάρω την «παλέτα» στα χέρια μου και να μοιραστώ τα όνειρα μου για τις προοπτικές της πόλης.

Νομίζω πως καθώς βαδίζουμε σε μια νέα εποχή, είναι καθ’ όλα απαραίτητο να στραφούμε προς το κομμάτι της γενιάς μου, της νεολαίας, έιναι λίγο κλισέ αυτό που γράφω αλλά θεωρώ πως σαν νέος έχω κάθε «δικαίωμα» να το θίξω.

Στην Κοζάνη που μεγάλωσα ( μιλάω για την εφηβεία μου), ως πολύ διαφορετικό άτομο, δεν είχα πολλές ευκαιρίες ώστε να εκφραστώ. Υπήρχαν κάποιες θεατρικές ομάδες, μία του ΔΗΠΕΘΕ και μια άλλη, για νέους, οι οποίες να πω την αλήθεια, για τα γούστα μου ως ατίθασου εφήβου, φαινόταν πολύ απαιτητικές.

Περπατούσα μες στην πόλη και έβρισκα παρατημένους χώρους, έναν κακόφημο Ξενία, με απορρίματα τραγικής φύσεως και εννοείται έναν σε εξίσου τραγική κατάσταση ΟΣΕ. Κάτι άλλο που πάντα με ενοχλούσε είναι ότι δεν προωθούταν, όσο έπρεπε, απ’ την πόλη, η στήριξη σε άτομα με εκ γενετής διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ας πούμε ΑΜΕΑ, η LGBT.  Μια εκδήλωση ρε παιδί μου, υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημόσιου πάντα χαρακτήρα, και εννοείται συμμετοχή και ενημέρωση των σχολείων πάνω σε όλα αυτά.

Ωστόσο, έχουν γίνει βήματα, ο Δήμος στηρίζει κάποιες δράσεις ΜΚΟ όπως η GO alive, ΑΡΣΙΣ,  έχει κάνει στο παρελθόν και εκδηλώσεις για την έμφυλη βία, υπάρχουν και τα πάρτι νεολαίας, όμως θεωρώ ότι πρέπει να γίνουν δύο πολύ μεγαλύτερες τομές.

Η μία αφορά κάτι ουσιαστικό, και η δεύτερη κάτι υλιστικό. Αυτές όμως θα συνδεθούν, ονειρεύομαι λοιπόν έναν δήμο Κοζάνης, ο οποίος, σε κάθε (όχι μόνο εθνική και θρησκευτική γιορτή) παγκόσμια ημέρα που θα επικεντρώνεται στα ανθρωπιστικά ζητήματα, (κατανόηση των ζητημάτων των μεταναστών, LGBT, ΑΜΕΑ, έμφυλα ζητήματα, παγκόσμια ημέρα ποίησης, λογοτεχνίας, θεάτρου) θα οργανώνει μια δράση ενημέρωσης, εκδήλωση, θα κάνει ένα αφιέρωμα, θα υψώνει μια σημαία, θα φωτίζει ανάλογα το καμπαναριό. Κάτι τέτοιο θα κάνει άπαντες να νιώθουν άνετα, σε μια πόλη που θα στέκεται ενάντια στις διακρίσεις και θα συμπορεύεται με την ελευθερία της έκφρασης.

Ωστόσο ας πάμε στην δεύτερη τομή, η οποία έχει δύο όψεις. Υπάρχουν πολλοί νέοι καλλιτέχνες στην πόλη, μια ΆΡΣΙΣ που διοργανώνει ωραίες βραδιές, εκδοτικοί οίκοι που διοργανώνουν συμπόσια λογοτεχνίας, σύνδεσμοι, πολιτιστικοί σύλλογοι, οι οποίοι θέλουν υποστήριξη, πέραν αυτών, τα ταλέντα της πόλης χρειάζονται μεγαλύτερη προβολή ώστε να αναπτυχθούν. Όπως επιχείρησε και το 2019 η κοινότητα Κοζάνης, χρειαζόμαστε, πέραν του sourdstock και της αποκριάς, μια διαρκή, διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων και φεστιβάλ, μουσικά, θεατρικά ( πέραν απ’ τα Λασσάνεια) όπου εκεί θα φανερώνονται και θα γίνονται αντιληπτά νέα ταλέντα της πόλης, θα μπορούν κοινώς όλοι να εκφράζουν το είναι και τις ιδέες τους ελεύθερα.

Στο κομμάτι αυτό, κλείνω, με το πιο απτό: Να υπάρξει δηλαδή εκμετάλλευση εγκαταστάσεων της πόλης, όπως του ΟΣΕ και να λειτουργήσει εκεί ένας νεανικός δημόσιος πολυχώρος, να κάνουμε τα γκράφιτι μας, να ανεβάζουμε τα αυτοσχέδια έργα μας, πάρτι , συναυλίες να δημιουργούμε οι φοιτητές ντόπιοι και μη. Μια ανάπλαση επιτέλους του ΟΣΕ για να γίνει ένας τόπος που θα τον βλέπουν οι υποψήφιοι φοιτητές στο ίντερνετ και θα λένε «να ένας λόγος να έρθω Κοζάνη», αρκετό περιποιημένο  πράσινο, ένα καλοφτιαγμένο αρχιτεκτονικό τρικ, μια μικρή τεχνητή λίμνη ( μην με πάρετε στο ψιλό, λίγο μεγαλύτερες απ’ αυτές στην πλατεία εννοώ, και αν είναι εφικτό ακόμα πιο πολύ). Και εννοείται του Ξενία, θα μπορούσε να γίνει κάλλιστα ένα συνεδριακό κέντρο που να φιλοξενεί Erasmus+ φοιτητές και διάφορα συνέδρια… η Ευρώπη αλλάζει… οι πόλεις ενώνονται… ας μπει και η Κοζάνη στο παιχνίδι.