Για σήμερα το βράδυ, Πέμπτη 24 Αυγούστου, είχαμε οργανώσει, με πολύ μεράκι, το πρώτο παρτάκι του ΚΑΛΟκαρινού ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑΤΟΣ, μετά από μια σύντομη περίοδο παύσης των συναντήσεων μας.
Ωστόσο, η κάπνα πάνω από τα κεφάλια μας, ο αριθμός των ανθρώπων που έχασαν με τόσο τραγικό τρόπο τη ζωή τους, τα χιλιάδες κατεστραμμένα στρέμματα δάσους, ο ανθρώπινος πόνος, τα καμένα σπίτια ανθρώπων που με τόσο κόπο τα έφτιαξαν, ο αριθμός των άγριων και οικόσιτων ζωντανών που κάηκαν, τα καλέσματα βουλευτών σε πογκρόμ, οι παροτρύνσεις πολιτικών σε κατοίκους να πάρουν «το νόμο στα χέρια τους», ο κόκκινος ήλιος που ανέτειλε το πρωί και στη δική μας πόλη, δεν μας αφήνουν ούτε να γιορτάσουμε, ούτε να χαρούμε.
Είναι ώρα πένθους, περισυλλογής και κυρίως αυτοκριτικής, είναι ώρα που πρέπει να επιτρέψουμε την αλληλεγγύη να εκδηλώσει τη δύναμη της για να επουλώσει, όποιες από τις πληγές επουλώνονται.
Εμείς, με τις ελάχιστες δυνάμεις που έχουμε, θα είμαστε, όπως και στο παρελθόν, κοντά στους ανθρώπους που επλήγησαν και σε όσους χρειαστούν βοήθεια.
