Φυσάει στα σταυροδρόμια της Ελλάδας (Γράφει η Ιωάννα Γκουτζιαμάνη)

Μπήκε ο Σεπτέμβρης στην ώρα του, μόλις ο Αύγουστος παρέδωσε και την τελευταία του μέρα, με όλη του τη μεγαλοπρέπεια, με τη γκρίζα υγρή φορεσιά του, έτοιμος να τιμήσει τα γνωστά φθινοπωρινά πρωτοβρόχια. Μόνο που η αλλαγή της σκυτάλης από το καλοκαίρι δεν έγινε φυσιολογικά.

Εκείνο μαινόμενο, φλεγόμενο, αρνιόταν λες να παραδώσει. Σαν να το τρέλανε εκείνος ο αέρας που φυσούσε και έριχνε με μανία τις πύρινες γλώσσες της φωτιάς στα δέντρα, τα πουλιά, τα ζώα, τα μικρά και μεγάλα ζωντανά του δάσους, της υπαίθρου, της στάνης, της αυλής. Έκανε στάχτη το πράσινο και την ποικιλοχρωμία του.

Φύσηξε αέρας κακός σε πολιτείες και χωριά. Ρήμαξε σπίτια και περιουσίες. Άνθρωποι βρέθηκαν στην καρδιά της κόλασης και βρήκαν φρικτό θάνατο, αβοήθητοι. Άλλοι έχασαν το βιος τους, τους κόπους μιας ζωής. Φύσηξε αέρας τιμωρός  για την αλόγιστη χρήση της γης και το βιασμό της φύσης, για τις περσινές πυρκαγιές και την απρονοησία του κράτους. Ποιόν είχε απέναντί του; Ένα κράτος αλαζονικό και ανεπαρκές κι εκείνους τους φιλότιμους πυροσβέστες και εθελοντές, που είδαν με αγωνία το πόσο μικρές είναι οι δυνάμεις τους απέναντι στα θεριά της φύσης, τη φωτιά και τον αέρα. Περίμεναν λες και τα δύο τη βροχή του Σεπτέμβρη, για να σβήσουν έτσι φυσικά.

Μόνο που ο αέρας είναι αεικίνητος και φυσάει όπου θέλει. Πήρε τα σύννεφα καπνού και τα άπλωσε σε όλο τον ουρανό της Ελλάδας, επιδεικνύοντας το μέγεθος της δύναμής του. Φυσάει μέσα στα έρημα χωριά, στα κατεστραμένα σπίτια, στις ψυχές των ανθρώπων που θρηνούν το βιος τους και το μαυρισμένο τόπο τους, το θάνατο του φυσικού κάλλους. Τους έσκισαν στα δυο, τους έκαψαν το άλλο μισό τους, την αγκαλιά της φύσης τους.

Τώρα φυσάει και πάλι τιμωρός με άλλο μαστίγιο, αυτό της καταιγίδας. Ο Σεπτέμβρης αναμετριέται τον Αύγουστο και ρίχνει τα δικά του υγρά βέλη. Τα έργα των ανθρώπων αποδεικνύονται τόσο μικρά και ανίσχυρα μπροστά στην καταιγιστική δύναμη των χειμάρρων. Το κράτος γυμνό, ανίκανο να προνοήσει και να προστατέψει τους ανθρώπους του.

Φυσάει σε ένα άλλο τοπίο, σε πλημμυρισμένες πολιτείες και χωριά, σε άδειους δρόμους, γεμάτους λασπόνερα. Φυσάει μέσα στα πλημμυρισμένα σπίτια και φέρνει φωνές απόγνωσης, που ζητάνε βοήθεια,  πνίγονται. « Φυσάει μέσα από τα δεκανίκια των σακάτηδων που χτυπάνε τις πόρτες των πολιτειών»… Τ. Λειβαδίτης.

Φυσάει ένας αέρας κακός και με ένα σπρώξιμο πετάει στη θάλασσα, στο θάνατο τον Αντώνη, γιατί έτσι. Γιατί έτσι είναι, οι ισχυροί κάνουν ό,τι θέλουν μ’ εκείνους τους σακάτηδες πάσης φύσεως: τον πρόσφυγα, το μετανάστη, τη γυναίκα, τον ομοφυλόφιλο, τον ΑΜΕΑ, τον Αντώνη, το Ζακ, το Λουκμάν, το Φύσσα, το Θανάση, το Νίκο, που δεν τους γουστάρουν.

Φυσάει μια βαριά απάθεια, είναι αυτός ο ριζικός ψυχωτικός αυτισμός, που είναι συλλογικός. Μέσα σ’ αυτή τη σάπια συλλογικότητα, χάνεται η ανθρωπιά. Είναι ο άνθρωπος εξάρτημα της μηχανής, που λειτουργεί χωρίς την παρεμβολή της σκέψης, μηχανικά αντανακλαστικά σαν πιόνι και σαν μαριονέτα.

Κι όμως, φυσάει κι ένας άλλος αέρας πεχλιβάνης. Είναι αυτός που πέρασε ρίγη στον κόσμο που είδε το σπρώξιμο και βγήκε στους δρόμους και ύψωσε το ανάστημα της ηθικής του σεβασμού για τον Άλλον. Αυτός ο καλός αέρας μπορεί να δυναμώσει και από τη δική μας ανάσα και να γίνει το ανάχωμα στην αποανθρωποποίηση, που προωθεί το σύστημα της ολιγαρχίας.

Κοζάνη 8-9-2023

Γκουτζιαμάνη Γιάννα