Όλοι μαζί μπορούμε (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Την Τετάρτη 12 Ιουλίου διοργανώθηκε φαντασμαγορική συναυλία στο καλλιμάρμαρο της Αθήνας με τη συμμετοχή πλήθους καλλιτεχνών. Τη διοργάνωση είχε η μη κυβερνητική οργάνωση «Όλοι μαζί μπορούμε» και αυτός ήταν και ο τίτλος της εκδήλωσης. Σκοπός αυτής ήταν η συγκέντρωση χρημάτων, εκ των εισιτηρίων, και τροφίμων, που θα προσέφεραν οι προσερχόμενοι προς ανακούφιση των εμπεριστάτων συνανθρώπων μας. Τα τρόφιμα θα διατεθούν στην Αρχιεπισκοπή και στις μητροπόλεις για τα συσσίτια και για διανομή. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται το εγχείρημα καλό και θεάρεστο. Ας εξετάσουμε όμως κάποιες παραμέτρους.

Η ΜΚΟ «Όλοι μαζί μπορούμε» ελέγχεται από τον όμιλο του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ. Πίσω από κάθε ισχυρό τηλεοπτικό σταθμό βρίσκεται κάποιος οικονομικός παράγων, ο οποίος δεν περιορίζεται στην εξασφάλιση κέρδους, αλλά διαδραματίζει ρόλο χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Ο σταθμός ΣΚΑΙ (δυστυχώς όχι ο μόνος) διακρίνεται για δύο γνωρίσματα: Α. Καλλιεργεί στο έπακρο την υποτέλεια των Ελλήνων στο άθλιο τραπεζικό σύστημα υποστηρίζοντας κατά κόρο ότι για όλα ευθυνόμαστε εμείς και αυτοί που απαιτούν από μας έχουν δίκαιο. Β. Είναι αρκούντως αντιεκκλησιαστικό όσο και αντεθνικό. Κάθε παραμονή Πάσχα δεν παραλείπει να ενημερώσει τους τηλεθεατές για τις εξελίξεις γύρω από την «έρευνα» στην «Υπόθεση Ιησούς». Είχε ξεσηκώσει έντονες τις αντιδράσεις κατά την προβολή της σειράς γύρω από την επανάσταση του 1821.

Αξιέπαινοι εκ πρώτης όψεως οι συμμετασχόντες καλλιτέχνες και, κυρίως, ο «οικοδεσπότης», χαρισματούχος τραγουδοποιός και άκρως επικοινωνιακός με τις εύστοχες επισημάνσεις του στα διαλείμματα των τραγουδιών. Προσέφεραν ένα πολύ όμορφο θέαμα και ανέδειξαν τον πλούτο του συγχρόνου ελληνικού τραγουδιού, το οποίο υποτιμάται από τους τηλεοπτικούς και, κυρίως, από τους ραδιοφωνικούς μας σταθμούς. Τραγούδησαν πολλά τραγούδια που αγαπήθηκαν από την γενιά των μεσηλίκων πλέον. Το ερώτημα είναι: Δεν θα μπορούσαν να αναλάβουν την πρωτοβουλία οι ίδιοι; Έπρεπε να τους υποδείξει το χρέος τους κάποια ΜΚΟ, για τις οποίες ακούγονται κατά καιρούς πολλά και άκρως θλιβερά, για να καταχωθούν αυτά κάτω από το πάπλωμα της αφθονίας των νεοτέρων ειδήσεων;

Στο θέμα της πολιτικοκοινωνικής ανάλυσης ο σταθμός έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το τμήμα του λαού, που έχει συνειδητοποιήσει την πλεκτάνη σε βάρος μας και την υποδούλωση υπό τους επαχθείς όρους των μνημονίων, που μας οδήγησαν στην κατάντια να στηριζόμαστε σε ΜΚΟ για την εξασφάλιση λίγης τροφής. Και το τμήμα αυτό δεν έχει μία και μόνη κομματική ταυτότητα. Καθώς όλοι σχεδόν ευθύνονται για τα μνημόνια τα κόμματα εξουσίας είναι υπόλογα έναντι της χώρας και οι τυφλά ακολουθούντες αυτά έχουν μερίδιο ευθύνης. Ευτυχώς όμως από όλο τον πολιτικό χώρο άνθρωποι εκφράζουν ολοένα και εντονότερα την ανησυχία τους για τις εξελίξεις. «Αλίευσα» στο διαδίκτυο ένα άκρως πικρόχολο σχόλιο για την εκδήλωση και τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν, απόσπασμα του οποίου παραθέτω: «Συναυλία συμβολή, λέει ο Σαββόπουλος, στην Ενότητα του λαού! Δηλαδή, «ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά», «ο Γραμματέας μαζί με τον αλήτη», οι πληβείοι με τους εφοπλιστές, οι κοινωνικά αποκλεισμένοι χέρι-χέρι με τους τραπεζίτες, οι πεινασμένοι με τους βιομήχανους; Τόση ενότητα, τόσο «όλοι μαζί»! Ένα μπράβο στον Σαββόπουλο και τους άλλους καλλιτέχνες που ανακάλυψαν το 2017 την αλληλεγγύη (του ΣΚΑΪ)». Προς γνώσιν λοιπόν όλων αυτών, που πιστεύουν ότι οι καλλιτέχνες σε κάθε εποχή βρίσκονται στην αγωνιστική πρωτοπορία υπέρ των λαϊκών δικαίων. Δυστυχώς έρχεται καιρός που όλοι σκύβουμε και συμβιβαζόμαστε με μια κατάσταση, ιδίως, αν αυτή δεν πλήττει κυρίως εμάς. Δεν ισχυριζόμαστε ότι η κρίση δεν έπληξε και τον καλλιτεχνικό κόσμο, οπωσδήποτε όμως δεν τον έφερε σε εξαθλίωση ακόμη.

Ο τηλεοπτικός σταθμός κατά καιρούς προβάλλει την αγαστή συνεργασία με την Εκκλησία. Η πρόσφατη εκδήλωση είναι μία ακόμη απόδειξη αυτής, αφού τα τρόφιμα θα διατεθούν στους έχοντες ανάγκη μέσω της Εκκλησίας. Καλό είναι να σημειωθεί ότι η εκδήλωση δεν ήταν συνδιοργανωμένη με την Εκκλησία. Στον ιστοχώρο της Αρχιεπισκοπής δεν προεβλήθη ακόμη ως είδηση τη στιγμή που γράφεται το άρθρο. Θα μπορούσε η διοικούσα Εκκλησία να αρνηθεί την προσφερόμενη βοήθεια, εξετάζοντας την πηγή της προέλευσής της; Δύσκολο στην απάντησή του ερώτημα. Ασφαλώς όμως θα μπορούσε να πράξει σε άλλη χρονική στιγμή κάτι άλλο: Να καταγγείλει στον ελληνικό λαό ευθέως και όχι με υπονοούμενα τόσο την πολεμική κατά της Εκκλησίας και της πατρίδος, όσο και την κοινωνική αδικία, την οποία οξύνουν οι συγκεκριμένες πολιτικές στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Τότε θα ήταν βέβαια οι κρατούντες που θα κατήγγειλαν τη διοικούσα Εκκλησία για ανάμειξη στην πολιτική. Ίσως και να έπαυαν να της προσφέρουν βοήθεια στη βάση της θεώρησής της ως υπηρεσίας κοινωνικής πρόνοιας στον καιρό της κατάρρευσης του κράτους πρόνοιας. Όμως τότε θα αισθάνονταν αγαλλίαση η, τουλάχιστον, θα φιμώνονταν εκείνοι, που κατηγορούν την Εκκλησία ως θεραπαινίδα των εκάστοτε ισχυρών. Άραγε δεν θα μπορούσε να συγκεντρώσει η διοικούσα Εκκλησία τόσα (σε 20 τόνους εκτιμώνται) και πολύ περισσότερα κάνοντας έκκληση προς τους πιστούς και μάλιστα όχι με προτροπή για αγορές από τις μεγάλες αλυσίδες, αλλά από μικροκαταστήματα, οι ιδιοκτήτες των οποίων παλεύουν να τα διατηρήσουν. Κάποιοι ίσως χαμογελάσουν. Με το 2% του λαού τακτικά εκκλησιαζόμενο, πώς θα το κατάφερνε; Αγνοούν όλοι αυτοί, που μάχονται την Εκκλησία, ότι παρά την αποστασιοποίηση του λαού μας απ’ αυτήν, αυτός δεν θέλει την πλήρη διακοπή των σχέσεων. Και θα το δείξει, όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν.

Κλείνω με την εξέταση κάποιων διαδικαστικών θεμάτων γύρω από την μεγάλη συναυλία. Υπήρχε εισιτήριο εισόδου, χαμηλό βέβαια, και πολύ ορθά. Θα ήταν ευχής έργο να γνωρίζουμε τι θα απογίνουν τα των εισπράξεων; Προσφέρθηκαν αφιλοκερδώς οι καλλιτέχνες και, ιδίως, ο «οικοδεσπότης»; Τότε να τους χειροκροτήσουμε πολλαπλώς, παρά τις όποιες επιφυλάξεις μας! Επενέβη το κράτος, ώστε να φορολογηθεί το ποσόν των εισπράξεων, προκειμένου καλυφθούν ελάχιστες από τις πάμπολλες οφειλές του στο εσωτερικό και εξωτερικό; Αν ναι, να το ελεεινολογήσουμε πολλαπλώς! Ο φαντασμαγορικός διάκοσμος της παράστασης μαρτυρούσε έλλειψη συναίσθησης των δυσκολιών των συνανθρώπων μας που θα βοηθηθούν. Καλό είναι να απουσιάζει από μεταγενέστερες εκδηλώσεις, ώστε να εξοικονομούνται μεγαλύτερα ποσά. Καλό είναι να γίνει γνωστό ευρέως (ο τηλεοπτικός σταθμός προσφέρεται) το καθαρό ποσόν από τις εισπράξεις και πού αυτό θα διατεθεί. Αν είχε καταστεί αυτό πάγια τακτική στη διοικούσα Εκκλησία, τότε η βοήθεια προς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας θα ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη. Δυστυχώς όμως οι πάντες κοπτόμαστε για διαφάνεια παραμένοντες αδιαφανείς!

Τελικά μπορούμε όλοι μαζί; Ασφαλώς ναι, πλην όμως απέχουμε τρομακτικά από του να είμαστε όλοι μαζί. Είμαστε στο εγώ, όπως έγραψε ο Μακρυγιάννης. Η πορεία προς το εμείς είναι μακρά και επίπονη. Απαιτεί θυσίες με πρώτιστη αυτή του εγώ. Και η θυσία αυτή διδάσκεται εντός της Εκκλησίας, η οποία είναι πρωτίστως θεραπευτήριο ψυχών και όχι εστιατόριο υλικών αγαθών.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»