“Μπορούμε να (ξανα)εμπνεύσουμε την ελληνική κοινωνία;” (του Γιάννη Θεοφύλακτου)

Το πιο σημαντικό στοιχείο σε ένα κόμμα ιδίως της Αριστεράς και ιδίως σε μία μακρά περίοδο οικονομικής (και όχι μόνο) κρίσης της χώρας είναι ΤΟ ΟΡΑΜΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας αναμφισβήτητα ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας τον Ιανουάριο του 2015 διαθέτοντας ΟΡΑΜΑ. Αυτό ήταν σαφές και το έζησε σύμπασα η κοινωνία ιδίως τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης. Αυτό δεν είχε καμία σχέση με την δήθεν υπόσχεση “όλα σε όλους”, όπως ανακριβώς προσπαθούν δυνάμεις τις αντιπολίτευσης να διαστρεβλώσουν την πραγματική πολιτική διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα για επαναθεμελίωση της ελληνικής κοινωνίας και των θεσμών της στις πραγματικά δημοκρατικές και συνταγματικές της βάσεις (“είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος”, Αλ. Τσίπρας, α΄ προγραμματικές δηλώσεις).

Τα πράγματα σίγουρα άλλαξαν μετά την υπογραφή της συμφωνίας του καλοκαιριού του 2015, στην οποία οδηγηθήκαμε αναγκαστικά και εκβιαστικά. Το όραμα του ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε να ‘θολώνει’ κάτω από τις οικονομικές ερπύστριες του Σόιμπλε.

Το όραμα όμως ήταν τόσο δυνατό που δεν έσβησε, αρκεί να ανακατέψει κάποιος τις στάχτες των eurogroup και θα βρει αναμμένα κάρβουνα ελπίδας, αυτό είναι φανερό στις συζητήσεις με τον κόσμο (μετά τις πρώτες φράσεις του τύπου ‘γιατί κάνετε τα ίδια κι εσείς’, ακολουθούν συνήθως φράσεις του τύπου ‘βάλτε μέσα όσους κλέψανε’, ‘βρέστε δουλειές για τους νέους που τους διώξανε οι άλλοι’, ‘το ξέρουμε ότι είστε οι μόνοι καθαροί, κοιτάξτε να μην μας απογοητεύσετε’ κτλ), αλλά και στις προσπάθειες των υπουργείων να αντιμετωπίσουν μακροχρόνιες παθογένειες του παρελθόντος και να χτίσουν την Ελλάδα του μέλλοντος.

Υπήρχε και εξακολουθεί, λοιπόν, να υπάρχει μία μεγάλη δυναμική στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, υπάρχει όραμα και είναι μπροστά μας:

Είναι διττό το όραμά μας, έχει δύο πλευρές.

Η μία του μεριά είναι η μάχη με το σάπιο κατεστημένο που χρεωκόπησε τη Χώρα.

Είναι η μάχη με τη διαπλοκή.

Είναι η μάχη με τα κατεστημένα συμφέροντα.

Είναι η μάχη με δομές εξουσίας που χρονίζουν.

Και αυτά δεν είναι γενικά και αφηρημένα:

Δομές διαφθοράς και διαπλοκής και κατεστημένα συμφέροντα υπήρχαν και υπάρχουν σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου και της κοινωνίας:

Στα ΜΜΕ. Στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Στην Υγεία. Στην Παιδεία, στα Νοσοκομεία, στα Εξοπλιστικά, στις Μεταφορές, στις Δημόσιες Συμβάσεις, στις Προμήθειες, στους Διαγωνισμούς, στα Ευρωπαϊκά Προγράμματα, παντού.

Υπήρξαν και προ κρίσης και συνεχίστηκαν -και γιγαντώθηκαν- και τα χρόνια της κρίσης και παρά την είσοδο της Χώρας σε εποπτεία.

Το εξοργιστικό χαρακτηριστικό τους:

Οι επιχειρήσεις τους πτωχευμένες (τράπεζες, ΜΜΕ, αλλά και σούπερ μάρκετ κτλ).

Οι τραπεζίτες, όμως, οι καναλάρχες, οι ‘σουπερμαρκετάρχες’ και τα μεγαλοστελέχη τους πάμπλουτοι.

Αντίθετα, οι απλοί εργαζόμενοι απλήρωτοι και με το φάσμα της ανεργίας πολύ κοντινό.

Κάτι αντίστοιχο έγινε και με τον δημόσιο τομέα:

Η Χώρα πτωχευμένη.

Οι εκπρόσωποί της, όμως, ως άτομα (δηλ. το επί χρόνια πολιτικό προσωπικό) πάμπλουτοι, με φουσκωμένους ατομικούς λογαριασμούς στο εξωτερικό.

Π.χ. πόσες και πόσες ΔΕΚΟ, δημόσιοι οργανισμοί, ΝΠΔΔ κτλ δεν χρεοκόπησαν; Οι Πρόεδροι και οι Διευθυντές και τα (κομματικά) στελέχη όμως έλαβαν τεράστιους μισθούς και αποζημιώσεις (για να … χρεοκοπήσουν τους οργανισμούς που διηύθυναν..!).

Είναι γνωστά τα παραπάνω, δεν θα επεκταθώ περαιτέρω.

Ενδιαφέρον θα είχε να αναλύσουμε πώς όλο αυτό το σάπιο σύστημα χρεοκόπησε την χώρα, με ποιους νομιμοφανείς τρόπους κινήθηκε, ποιοι το κάλυψαν και το ανέχτηκαν, πώς γιγαντώθηκε, ώστε ξεπέρασε το ανεκτό όριο κτλ – αυτά όμως ας αποτελέσουν το αντικείμενο ξεχωριστής ανάλυσης.

Μένουμε τώρα στην οραματική πλευρά της μάχης κατά των σάπιων δομών που κερδοσκόπησαν ή και καταλήστευσαν το παρόν και το μέλλον της Χώρας.

Και η μάχη αυτή έχει δύο πλευρές:

Η μία είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη και να τιμωρηθούν όσοι διέπραξαν παράνομες πράξεις. Αυτό πρέπει να γίνει με μέτρο: δεν πρέπει να γίνει η Χώρα ένα απέραντο δικαστήριο, πρέπει όμως να αποδοθεί δικαιοσύνη (ποινική, φορολογική, πειθαρχική κτλ), αλλιώς το αίσθημα της αδικίας στο μεγάλο κομμάτι του λαού ίσως γίνει ταφόπλακα της επόμενης ημέρας.

Η άλλη πλευρά της μάχης κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς είναι απλούστατα να εκνικηθεί και να πάψει να υπάρχει το σάπιο σύστημα αυτό, ώστε να προστατευτεί το παρόν και το μέλλον της χώρας. Είναι πραγματικά α δ ι α ν ό η τ ο να ζητά π.χ. ο …υπάλληλος που πιάστηκε να μας κλέβει στο μαγαζί μας, να ζητά αφού απολύθηκε επειδή έκλεβε να επαναπροσληφθεί και μάλιστα ως … διευθυντής!

Η δεύτερη πλευρά του οράματος είναι το πώς χτίζεις την κοινωνία και την χώρα από την αρχή.

Κι αυτό γιατί μετά την κατάρρευση του ‘παλιού συστήματος’, ουσιαστικώς παραλαμβάνουμε την χώρα και την κοινωνία εκ του μηδενός.

‘Δίκαιη ανάπτυξη’ είναι η κωδική ονομασία που δόθηκε από τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης. Στο δίκαιη θα μπορούσαν να ενταχθούν έννοιες, όπως ‘ανθρώπινη’, ‘ισόρροπη’, ‘αειφόρος’, ΄συμμετοχική’ κτλ κτλ.

Αποτελεί πάντως σίγουρα την άλλη όψη του οράματος που μας συνέχει: πώς επαναδομείς θεσμούς και κοινωνία, δημόσιο τομέα στενό και ευρύτερο και πώς καταργείς τις στρεβλώσεις από την ιδιωτική οικονομία. Πεδιό δόξης λαμπρό και εδώ.

Δυο λόγια μόνο: επαναθεμελίωση του αγροτικού τομέα, αξιοποίηση του μεγάλου τουριστικού ρεύματος σε στέρεες βάσεις και για 12μηνη περίοδο, καθώς και σύνδεσή του με τα παραγόμενα στην Ελλάδα αγροδιατροφικά προϊόντα (αυτό και μόνο θα έφερνε τεράστια ζήτηση και τόνωση του πρωτογενούς τομέα και θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια και σε περισσότερες εξαγωγές) και αναζωπύρωση του βιομηχανικού τομέα. Αυτά και μόνο, σε συνδυασμό με στρατηγική εφαρμογή της σύγχρονης τεχνολογίας -που ως τώρα γίνεται αποσπασματικά και με ημίμετρα- αρκούνε για να εγκαινιάσουνε μία νέα και μεγάλη περίοδο ευημερίας. Αυτή τη φορά όμως, η ερχόμενη ευημερία πρέπει να συνδυαστεί, εκ των ων ουκ άνευ, με πολιστισμό και παιδεία, να μην είναι ‘αύξηση’ απλή, αλλά ανάπτυξη ουσιαστική.

Τα 13 αναπτυξιακά συνέδρια εντάσσονται σε αυτό ακριβώς το στρατηγικό σχέδιο και αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για την Κοζάνη και τη Δ. Μακεδονία το γεγονός ότι επελέγη ως ο τόπος διεξαγωγής του πρώτου αναπτυξιακού συνεδρίου που έλαβε χώρα στις 11 και 12 Ιουλίου. Πλέον αποτελεί ευθύνη όλων μας να μην αφήσουμε (και) αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη και να υλοποιήσουμε όσα συζητήθηκαν και εξαγγέλθηκαν τις δύο αυτές ημέρες.

Συμπέρασμα: Και όραμα υπάρχει και διάθεση και δυνατότητα επαναθεμελίωσης της ελληνικής κοινωνίας και των θεσμών της, σύμφωνα και με τη δημοκρατική εντολή που λάβαμε. Και θα προχωρήσουμε σε αυτά κι ας είναι “όλοι” απέναντί μας: άλλωστε, δεν πρόκειται παρά για τους λίγους, αυτούς που απομύζησαν τους πολλούς, για τα ‘συμφέροντα’ δηλαδή, αυτά που πρέπει να παραμερίσουμε για το συμφέρον όλων μας.

Ο Γιάννης Θεοφύλακτος είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Ν. Κοζάνης

Δικηγόρος παρ’ αρείω πάγω

Μέλος της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας,

της Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου,

της Επιτροπής Σωφρονιστικού δικαίου,

και της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων

***