Θάνατος στα ξένα, Δέσποινα Χρηστίδου-Τσακαλίδου (Γράφει ο Δρ Τσακαλίδης Γεώργιος)

Ο θάνατος είναι το φρικτότερο γεγονός. Χωρίζει αγαπημένα πρόσωπα: Παιδιά από γονείς, συζύγους μεταξύ τους, αδέλφια από αδέλφια, μαθητές από αγαπημένους δασκάλους, πνευματικούς πατέρες από πνευματικά τέκνα. Είναι φρικτός ο θάνατος, επειδή ο άνθρωπος πλάστηκε για τη ζωή και όχι για το θάνατο, για την αιωνιότητα και όχι για την προσωρινότητα.

     Η είδηση θανάτου αγαπημένου προσώπου όμως που έρχεται από τα ξένα, από τη μακρινή Αυστραλία, είναι διπλά φρικτή. Δεν είναι μόνο ο χωρισμός από πρόσωπο, με το οποίο μοιράστηκες για πολλά χρόνια χαρές, λύπες, δυσκολίες, όνειρα αυτό που επιτείνει τη φρίκη, αλλά η μεγάλη δυσκολία, λόγω της τεράστιας απόστασης και προβλημάτων υγείας,  να παρευρεθείς στην κηδεία του και να συμμεριστείς τη θλίψη και τον πόνο με τα αγαπημένα παιδιά και εγγόνια του.

     Ο λόγος για τη Δέσποινα Χρηστίδου-Τσακαλίδου. Η Δέσποινα γεννήθηκε το 1933 στον Σιδερά Κοζάνης ως τέταρτο από τα συνολικά δώδεκα παιδιά των γονέων της Χαράλαμπου και Σοφίας Τσακαλίδη. Είχαν περάσει μόλις δέκα χρόνια από τον ξεριζωμό των γονιών της. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν στη νέα πατρίδα ήσαν τεράστιες. Έπρεπε να εργαστούν και τα μικρά παιδιά ακόμη, προκειμένου να στήσουν το νοικοκυριό τους και να τα βγάλουν πέρα. Η Δέσποινα βοηθούσε σε όλες τις αγροτικές δουλειές (φύτεμα, τσάπισμα, θέρισμα κ. ά.). Ήταν πολύ εργατική. Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής κλείσανε τα σχολεία και στερήθηκε τη δυνατότητα να μάθει γράμματα. Ήταν όμως ικανότατη στις γεωργικές εργασίες. Θυμάμαι πόσο ανταγωνιστική υπήρξε με τις άλλες αδελφές στο τσάπισμα ή στο αρμάθιασμα του καπνού. Χαιρόταν να τελειώνει πρώτη τη σειρά που τσάπιζε ή τη μεγάλη βελόνα στο αρμάθιασμα του καπνού. Αυτή ήταν η αθώα χαρά που ένιωθε ως παιδί.

     Οι ανάγκες της μεγάλης πατρικής οικογένειας όμως ήσαν πολλές. Δεν καλύπτονταν με το πενιχρό εισόδημα από τις γεωργικές καλλιέργειες του άνυδρου Σιδερά. Έφηβη ακόμη μετέβαινε μαζί με την κατά δύο χρόνια νεότερη αδελφή της στα χωριά των Γιαννιτσών

και της Πιερίας και έκαμναν μεροκάματα είτε στα βαμβάκια είτε στα καπνά. Έτσι ενισχύονταν τα οικονομικά της οικογένειας, αλλά και συλλέγονταν αναγκαίοι πόροι για την προίκα των κοριτσιών. Με τα χρήματα από τα μεροκάματα αγόρασε η Δέσποινα μια καλή ραπτομηχανή, απαραίτητη τότε για κάθε νοικοκυριό.

    Ωστόσο τη δεκαετία του 1960 άνοιξε ο δρόμος της μετανάστευσης για την Αυστραλία. Οι προοπτικές που ανοίγονταν ήσαν πολύ καλύτερες απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Παρά την τεράστια απόσταση που χώριζε τις δύο χώρες τρία αδέλφια, ο ένας μετά τον άλλο, η Παρέσα πρώτη (Απρίλιος 1962), ο Κώστας έπειτα (Δεκέμβριος 1963) και η Δέσποινα (Ιούνιος 1964) μετανάστευσαν στην Αυστραλία. Ο χωρισμός τους από την οικογένεια, αλλά και το χωριό ήταν συνδεδεμένος κάθε φορά με πολύ πόνο. Όλοι οι χωριανοί τους ξεπροβόδισαν ως την άκρη του χωριού με κλάματα. Στο Σίδνεϊ, όπου εγκαταστάθηκε η Δέσποινα,  παντρεύτηκε τον Αναστάσιο Χρηστίδη και απέκτησαν δύο παιδιά, τη Δήμητρα και τον Αχιλλέα, απέκτησαν δε δική τους μονοκατοικία. Ανέθρεψαν τα παιδιά τους με ελληνορθόδοξες αρχές και αυτά τους χάρισαν το καθένα από τέσσερα εγγόνια, που σήμερα είναι είτε πτυχιούχοι είτε φοιτούν ακόμη στο Πανεπιστήμιο ή και στο Γυμνάσιο.

     Ο Θεός χάρισε στη Δέσποινα μακροημέρευση. Πριν έξι μήνες της ετοίμασαν τα παιδιά και τα οχτώ εγγόνια της μια όμορφη έκπληξη. Πήγαν όλα μαζί σε κέντρο, όπου με μια τεράστια τούρτα και άλλα εδέσματα γιόρτασαν τα 90ά γενέθλιά της. Όπως έγραψε η κόρη της Δήμητρα στο email που συνόδευε τις φωτογραφίες που έβγαλαν: «…η μάνα μου ήτανε πολύ χαρούμενη με την έκπληξη που της κάναμε. Ήταν πολύ χαμογελαστή».

     Παρά την οδύνη που ένοιωσα ως αδελφός με την είδηση του θανάτου της, αφού μέσα στους τελευταίους 15 μήνες έχασα τρεις αγαπημένες αδελφές και από τα δώδεκα αδέλφια παραμένουμε πλέον μόνο τρία στη ζωή,  έχω την ελπίδα ζωντανή ότι ο Κύριος την πήρε κοντά Του, για να την αναπαύσει από τους κόπους όλης της ζωής της. Της χάρισε μάλιστα ένα χριστιανικό τέλος, ανώδυνο, ανεπαίσχυντο και ειρηνικό. Σίγουρα θα ανταμώσουμε στον ουρανό πλέον οι εννιά με τους τρεις «περιλειπόμενους». Ας είναι η μνήμη σου αιώνια, ξενιτεμένη μου αδελφή.