Παρακμή (του Α. Παπαδημητρίου)

Αυτές τις ημέρες του Οκτώβρη του 1904, άφηνε την τελευταία του πνοή στη Μακεδονία μας ο Παύλος Μελάς του Μιχαήλ. Γόνος ο Παύλος οικογένειας από εκείνες, που έγραψαν λαμπρές σελίδες ιστορίας, ακολούθησε την οικογενειακή παράδοση. Στο επίκεντρο αυτής ήταν το χρέος έναντι της πατρίδας. Οι Μελάδες έζησαν για την πατρίδα και όχι από την πατρίδα. Και επειδή τότε υπήρχαν και άλλες οικογένειες με έντονη τη συναίσθηση του ίδιου χρέους, ο Παύλος επέλεξε ως σύζυγο κόρη μιας από αυτές, τη Ναταλία Στεφάνου Δραγούμη. Λίγα έτη, μετά την αποφοίτησή του από τη σχολή Ευελπίδων, έλαβε μέρος στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, τον πόλεμο της ντροπής, όπως έχει αποκληθεί. Το αθηνοκεντρικό κράτος βρέθηκε παντελώς ανέτοιμο να αποκρούσει τον εισβολέα. Η Αθήνα απέφυγε τον εξευτελισμό της κατάκτησής της χάρη στην επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων, οι οποίες όρισαν να καταβάλει η χώρα μας σημαντική πολεμική αποζημίωση στους Οθωμανούς. Και η χώρα δεν είχε ακόμη συνέλθει από την πτώχευση του 1893, συνέπεια της οποίας ήταν η καταλήστευση των δημοσίων εσόδων της από τους ισχυρούς «προστάτες» της!

Όπως σε κάθε συμφορά, έτσι και τότε αναζητήθηκε ο αποδιοπομπαίος τράγος. Οι κύκλοι της εξουσίας, της παραδομένης στους δυτικούς «προστάτες» μας, έδειξαν ως υπεύθυνη του εξευτελισμού την Εθνική Εταιρεία, των Μελάδων, των Δραγούμηδων και πλήθους άλλων μελών, διαπρεπών των γραμμάτων της εποχής! Ποιο το «έγκλημά» της; Είχε οργανώσει αντάρτικο στη Μακεδονία, που στέναζε όχι μόνο κάτω από τη δουλεία των Οθωμανών, αλλά και από την αγριότητα των Βουλγάρων κομιτατζήδων, διεκδικητών της! Να υπενθυμίσουμε στους αμνήμονες Νεοέλληνες ότι τότε δεν υπήρχε μακεδονικό έθνος ούτε μακεδονική γλώσσα. Και αυτά δεν διαμορφώθηκαν, στη συνέχεια, με συνοπτικότατες κοινωνικές διαδικασίες, αλλά με ωμές στρεβλωτικές παρεμβάσεις των ισχυρών, τόσο του κομμουνιστικού όσο και του καπιταλιστικού κόσμων, προς ικανοποίηση ωμών συμφερόντων!

Ακόμη και σήμερα ιστορικοί συνεχίζουν να επικρίνουν την Εθνική Εταιρεία ως εθνικιστική και βλαπτική για το έθνος. Αποφεύγουν πάντως να αναφέρουν ονοματεπώνυμα των μελών της, καθώς είναι πολύ μικροί για να σταθούν μπροστά σ’ αυτούς που επικρίνουν. Εκείνοι τα έδωσαν όλα για να σώσουν τη Μακεδονία, οι κραυγές του λαού της οποίας δεν έφθαναν στην εξουσία, τα μέλη της οποίας λικνίζονταν στους δυτικοευρωπαϊκούς ρυθμούς κατά τις χοροεσπερίδες των ανακτόρων! Ο Μιχαήλ Μελάς, αφού διέθεσε την περιουσία του για τη Μακεδονία και την Κρήτη, ξέπεσε σε οικονομική ανέχεια και αναγκάστηκε να πουλήσει το αρχοντικό του σπίτι. Ασφαλώς επωφελήθηκε κάποιο «κοράκι», απ’ αυτά που τρέφονται από την πατρίδα!

Ο Παύλος Μελάς άσκησε έντονη την κριτική για το κατάντημα του ελληνικού στρατεύματος. Γι’ αυτό έπεσε στη δυσμένεια του Επιτελείου. Πολλά έχουν προβληθεί για τον ήρωα πλην ενός ουσιώδους. Ο Παύλος έμεινε στάσιμος, από το 1892 μέχρι την ημέρα του θανάτου του, στον βαθμό του ανθυπιλάρχου! Άλλοι πήραν τους βαθμούς κανονικά και έφθασαν στο Γενικό Επιτελείο. Τους γνωρίζουμε; Οι Δραγούμηδες έδωσαν στην πατρίδα τον Ίωνα. Όταν αυτός διορίστηκε στο ελληνικό προξενείο του Μοναστηρίου, έλαβε τη συμβουλή από τους προϊσταμένους του να μη προκαλέσει ζητήματα. Δεν άκουσε βέβαια τους ηττοπαθείς στο έπακρον, που διαχρονικά καλλιεργούν στον λαό μας νοοτροπία υποτέλειας έναντι των ισχυρών. «Όργωσε» την περιοχή του προξενείου και οργάνωσε την «Εθνική άμυνα», μέλη της οποίας υπήρξαν ψυχωμένοι Μακεδόνες, που πρωτοστάτησαν στον Μακεδονικό αγώνα. Μέχρι πρότινος τους τιμούσαμε τουλάχιστον εμείς οι Μακεδόνες. Τώρα πλέον τους λησμονήσαμε. Όχι πως δεν τους καταθέτουμε στην επέτειο κάποιο στεφάνι, όμως δεν μας πονά και πολύ, πέντε μόλις έτη μετά την υπογραφή της συνθήκης των Πρεσπών, που διδάσκεται και στη χώρα μας η «μακεδονική» γλώσσα! Κάποιος πολιτικός είχε δώσει στη μνήμη του λαού διάρκεια δέκα ετών. Εμείς υπερακοντίσαμε!

Ο Παύλος ήρθε για πρώτη φορά στη σκλαβωμένη Μακεδονία το 1903 σε αποστολή (επί τέλους) με τρεις άλλους αξιωματικούς. Κάποιος της ομάδας συνέταξε χωριστή έκθεση για να γίνει αρεστός στο Επιτελείο. Πάντοτε θα υπάρχουν εκείνοι, που ενδιαφέρονται πρωτίστως για τα άστρα των επωμίδων! Ο Μελάς αισθάνθηκε το χρέος για τη Μακεδονία υπέρτερο και από την οικογένειά του, που στερήθηκε κατά τις διακοπές του θέρους του 1904, για να εισέλθει εκ νέου, προκειμένου να οργανώσει την αντίσταση κατά των κομιτατζήδων. Και τότε έλαβε την απόφαση να έλθει οριστικά στη σκλαβωμένη γη. Εισήλθε αρχές Σεπτέμβρη και μόλις μετά ενάμισι μήνα άφησε την τελευταία του πνοή. Τι κατάφερε; Σχεδόν τίποτε, θα αποκριθεί κάποιος με άκρα επιπολαιότητα. Την απάντηση έδωσε ο μεγάλος ποιητής μας, ο Κωστής Παλαμάς, μέλος κι αυτός της «Εθνικής Εταιρείας». Ο Μελάς έφερε τη Μακεδονία πιο κοντά στην ελεύθερη Ελλάδα και ξεσήκωσε την κοιμισμένη εθνική συνείδηση. Με την προϊούσα παρακμή του νέου ελληνισμού, παραμένει ακόμη πολύ μακριά η Κύπρος. Ο θάνατος του Παύλου έδωσε τη νίκη στα ελληνικά όπλα, κατά τον Μακεδονικό αγώνα. Βέβαια η είδηση στις αθηναϊκές εφημερίδες, από την οποία πληροφορήθηκαν οι κατακτητές ποιού ήταν το ακέφαλο σώμα του παλικαριού, φανερώνει την αρρωστημένη διάθεση των δημοσιογραφικών κύκλων να εξέλθουν πρωταθλητές στην είδηση. Όμως έτσι ενημερώθηκε και ο αγνός λαός, που ήθελε ακόμη να χορεύει τσάμικο και καλαματιανό!

Ο Μακεδονικός αγώνας έληξε με νίκη των ελληνικών όπλων. Και ήλθε το πλήρωμα του χρόνου. Οι χώρες με χριστιανικό πληθυσμό συμφώνησαν (1912) για κοινό αγώνα κατά του κατακτητή, ώστε να τον εκδιώξουν από τη Βαλκανική, με τη σύμφωνη γνώμη βέβαια των ισχυρών, που είχαν αποφασίσει τη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και εκπληρώθηκε τότε προφητεία του αγίου Κοσμά για τη Μακεδονία: «Το ποθούμενο θα έρθει, όταν πέσουν δυό πασχαλιές μαζί»! Το 1912 το Πάσχα γιορτάστηκε την 25^η Μαρτίου, ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ημέρα που είχαν ορίσει οι πρόγονοί μας για την έναρξη της Επανάστασης το 1821. Και ήταν μεταξύ των ελευθερωτών και ο γυιός του Παύλου ο Μιχαήλ (Μίκης).

Κύλισαν τα έτη και οι ελευθερωμένοι Νεοέλληνες αναμόχλευσαν τα πάθη τα προαιώνια με κυριότερο τον διχασμό, με τις «ευλογίες» των ισχυρών. Μας στοίχισε αυτός, αρχικά, τη μικρασιατική καταστροφή, τη μεγαλύτερη συμφορά του έθνους στη μακραίωνη ιστορία του. Όταν, αργότερα, η κομμουνιστική ιδεολογία αγκάλιασε στρώμα του λαού, ολοκληρώσαμε την καταστροφή, που είχαν επιφέρει οι κατακτητές, κατά τον Β΄ μεγάλο πόλεμο του 20^ου αιώνα. Μόλις και μετά βίας οι ισχυροί συμφώνησαν να μας παραχωρήσουν τα Δωδεκάνησα, ενώ μας στέρησαν τη Βόρεια Ήπειρο και την Κύπρο. Στην πρώτη οι ομοεθνείς μας δοκιμάζονται ακόμη από τον αλβανικό εθνικισμό, έξωθεν πυροδοτούμενο, και η χώρα μας τείνει διαρκώς χείρα φιλίας, αντί να τηρήσει αξιοπρεπή στάση. Και οι «προοδευτικοί» διεθνιστές κατακεραυνώνουν όποιον τολμήσει να αναφερθεί στα δίκαια της ελληνικής μειονότητας με τον χαρακτηρισμό του εθνικιστή. Η Κύπρος, με καίρια την ενοχή της δικτατορικής κυβέρνησης και τη συνέργεια των «συμμάχων» μας, παραμένει υπό μερική κατοχή «συμμάχου» χώρας, με την οποία διαλεγόμαστε στη βάση της ικανοποίησης των ολοένα αυξανομένων απαιτήσεων σε βάρος των εθνικών μας δικαίων!

Η χώρα μας κινείται στους αστερισμούς ενός αρρωστημένου διεθνισμού ἠ της πλήρους αδιαφορίας για την πατρίδα. Και οι ασκούντες την εξουσία εκπαιδεύουν τα παιδιά μας, ώστε εξ απαλών ονύχων να ενστερνιστούν τις «αξίες», τις οποίες έχουν πολλοί υιοθετήσει, κυριότερη από τις οποίες είναι η αποφυγή και της παραμικρής θυσίας για την πατρίδα. Έτσι παιδιά του Δημοτικού σχολείου μαθαίνουν ότι, όταν οι Ιταλοί μας κήρυξαν τον πόλεμο, οι πρόγονοί μας κρύφτηκαν στα υπόγεια. Δεν βγήκαν να ακούσουν τον Παλαμά να βροντοφωνάζει «μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του 21»! Κάποιος, ασφαλώς μεγαλοαστός, παρακινήθηκε από τη γυναίκα του να σπεύσει να αναλάβει χρήματα από την τράπεζα, για τις οικονομικές ανάγκες της οικογένειας. Πρέπει να εθιστεί το παιδί στη μοναδική αξία του συστήματος, το χρήμα. Να δούμε τί είδους αναλήψεις θα γίνονται στο μέλλον, όταν εισαχθεί το ηλεκτρονικό νόμισμα ή ποιες καταθέσεις θα απομείνουν σε περίπτωση γενικευμένης πολεμικής σύρραξης. Καλό είναι να μάθουν τα παιδιά και για τα κατοχικά χαρτονομίσματα.

                                                                «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»