Από το όχι στο ναι (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Ξεθώριασαν πλέον οι επέτειοι. Βέβαια ακόμη πανηγυρίζονται με αργία κατά την ημέρα της επετείου, πολύ σημαντική ως ευκαιρία απόδρασης από την ασφυκτική καθημερινότητα, ιδιαίτερα, αν παρατείνεται η απόδραση με την προσθήκη Σαββατοκύριακου. Οι αξιωματούχοι πάντως οφείλουν να δώσουν το παρόν τόσο στη δοξολογία προς τον Θεό, που παύσαμε να πιστεύομε, και, στη συνέχεια, να κάνουν δηλώσεις στα μέσα ενημέρωσης δίνοντας πρωτίστως το πολιτικό τους στίγμα, αν και όλοι την ημέρα της επετείου «ανακαλύπτουν» την ανάγκη επίτευξης εθνικής ομοψυχίας. Ο όρος εθνικός, που τείνει να απαλειφεί από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, είναι σε χρήση κατά τις επετείους.

Ακολουθούν οι παρελάσεις, κατά τις οποίες οι εκφωνητές υπερακοντίζουν σε φιλοφροσύνες για το ηθικό και την ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεων, που στελεχώνονται από νέους, που ως παιδιά δεν γνωρίζουν να βηματίζουν ακόμη και ως σημαιοφόροι! Και βέβαια δεν έχουν ουδεμία ευθύνη γι’ αυτό τα παιδιά. Ούτε όμως προβληματίζει τους επισήμους, οι οποίοι παρακολουθούν από εξέδρα την παρέλαση συζητώντας μεταξύ τους και χειροκροτώντας, κατά διαστήματα, νωχελικά τους παρελαύνοντες, που δεν διδάχθηκαν ποτέ το «άμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες». Η παιδεία έχει υποκατασταθεί από κακής ποιότητας χρησιμοθηρική εκπαίδευση, στην οποία δεν διδάσκεται πλέον ήθος και φρόνημα. Στις σχολικές αίθουσες καλλιεργείται ο δικαιωματισμός, που φθάνει μέχρι του σημείου να καταστρέφεται η δημόσια περιουσία κατά τις καταλήψεις, που συνιστούν είδος εθιμικού δικαίου! Ίσως εθιμικό δίκαιο να αποτελέσει σύντομα η συγκρότηση ομάδων, οι οποίες αντιπαρατίθενται με ακραίο φανατισμό σε αιματηρά επεισόδια, τα οποία περιλαμβάνονται ολοένα και συχνότερα στα δελτία ειδήσεων. Οι μόνοι που εκφράζονται από καρδίας είναι κάποιοι υπερασπιστές της δύσμοιρης πατρίδας, που φυλάσσουν «Θερμοπύλες» και μαζί μ’ αυτές και εκείνους που απαξιώνουν, περιφρονούν και λοιδωρούν την πατρίδα.

Δεν αποκλείεται να καταργηθεί ο εορτασμός των επετείων, καθώς ομάδες απάτριδων διεθνιστών θεωρούν ότι κατ’ αυτές καλλιεργείται στρατοκρατικό πνεύμα στους παρελεύνοντες, αν και αμφιβάλλω, αν παρακολούθησαν ποτέ παρέλαση. Άλλωστε ο εθνικός αποχρωματισμός είναι στα σχέδια τόσο του διεθνούς όσο και του εγχώριου συστήματος εξουσίας. Σ’ αυτόν πρωτοπορούν οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, οι οποίοι αγνοούν τί εορτάζεται την 28^η Οκτωβρίου. Γι’ αυτό και προβάλλουν, κατά κανόνα ταινίες από την επίθεση των Γερμανών κατά της χώρας μας ή από την αντίσταση, που, περιέργως αποκαλείται ακόμη εθνική, αν και υπήρξε κατευθυνόμενη έξωθεν. Όσο για τους μαθητές πολλοί αγνοούν και άλλοι δείχνουν ότι αγνοούν σνομπάροντας. Μάλιστα σε δημοτικό σχολείο, σε ερώτηση του δασκάλου για το τι θα γιορτάσουμε προσεχώς, κάποιοι μαθητές απάντησαν: το χάλογουίν. Έλλάδα της παρακμής!

Πριν φθάσουμε στην κατάσταση αυτή, προηγήθηκε επί δεκαετίες η απαξίωση του παρελθόντος και της παράδοσής μας, ακόμη και προσώπων, προκειμένου να μην αντιλαμβάνεται η νέα γενιά τη σύγχρονη παρακμή. Αλλά μήπως την αντιλαμβάνεται η γενιά μου, που συνετέλεσε τα μέγιστα στην εδραίωσή της; Ποιος λαός αποδέχθηκε ποτέ ότι βιώνει παρακμή;

                 Ήταν όλα ρόδινα, όταν γράφηκε το έπος του 1940; Ασφαλώς όχι. Εμείς αντί να μελετήσουμε τις ιστορικές πηγές, αναλωθήκαμε, επί δεκαετίες, να απαντούμε, για χάρη της νέας γενιάς, ποιος είπε το ΟΧΙ. Και άλλοι τόνιζαν ο Μεταξάς και άλλοι ο λαός! Και ο εθνικός διχασμός καλά κρατούσε στη βάση της πολιτικής αντιπαράθεσης. Τώρα πλέον δεν μας ενδιαφέρει ποιος το είπε! Αλήθεια όμως ποιος το είπε; Ασφαλώς ο πρωθυπουργός της χώρας, ο Μεταξάς. Ουσιώδες είναι γιατί το είπε, αφού είναι αναμφισβήτητο ότι ήταν φιλικός προς τον άξονα, λόγω ιδεολογίας. Ο Μεταξάς ήταν βέβαια δικτάτωρ, όμως με τις «ευλογίες» των Άγγλων «προστατών» του προτεκτοράτου Ελλάς. Οι «προστάτες» μας  δεν θα επέτρεπαν ποτέ να προσχωρήσει η Ελλάδα στον «Άξονα». Ήθελαν να «πέσει» και ο τελευταίος Έλληνας, προκειμένου αυτοί να ετοιμάσουν την άμυνα κατά των Γερμανών στην Αφρική! Γι’ αυτό και η ανορθόδοξη μάχη της Κρήτης, που τόσο στοίχισε σε αίμα αμάχων-μαχητών. Γι’ αυτό και η μοναδική συντονισμένη δράση των αντιστασιακών ομάδων στον Γοργοπόταμο. Όμως το ΟΧΙ το ήθελε και ο ελληνικός λαός, όπως έδειξε το παραλήρημα ενθουσιασμού με την ανακοίνωση της κήρυξης του πολέμου. Οι πρόγονοί μας μέθυσαν με το κρασί του 21, δεν κρύφτηκαν στα υπόγεια, όπως διδάσκονται τα Ελληνόπουλα από κατάπτυστο βιβλίο! Δυστυχώς από αυτό το κρασί δεν έμεινε σταγόνα το 2021, το ήπιε όλο ο κορωνοϊός!

                Ο ελληνικός λαός δεν είχε ξεπεράσει το 1940 το μείζον ζήτημα του εθνικού διχασμού, που είχε προκαλέσει τη μεγάλη συμφορά της Μικράς Ασίας. Η άνοδος διεθνώς του κομμουνιστικού κινήματος προξενούσε πρόσθετες αναταράξεις και στο εσωτερικό της χώρας, αναταράξεις, που οδήγησαν στον εμφύλιο. Όμως το ουσιώδες είναι ότι με την κήρυξη του πολέμου επετεύχθη η εθνική ομοψυχία. Είχε προηγηθεί ο τορπιλισμός της «Έλλης», που οι πρόγονοί μας θεώρησαν πρωτίστως προσβολή στην Παναγία, την υπέρμαχο στρατηγό του Γένους, και δευτερευόντως εθνική, όπως έγραψε και ο τότε πρέσβυς της Ιταλίας Γκράτσι.

                Το θρησκευτικό αίσθημα, το οποίο ενδυνάμωνε η παρουσία των στρατιωτικών ιερέων στο μέτωπο, και η πληθώρα των θαυμάτων, που κατέθεσαν σε γραπτά κείμενα οι μάρτυρες, κείμενα, που απαγορεύεται να διδάσκονται στα σχολεία μας, συνετέλεσαν τα μέγιστα στο να γραφεί το έπος του 1940. Οι μαχητές, αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και οπλίτες αντιπάλεψαν με στρατό υπέρτερο αριθμητικά και πολύ πιο καλά εξοπλισμένο και νίκησαν. Αλλά δεν νίκησαν μόνον αυτόν. Νίκησαν και τα στοιχεία της φύσης διανυκτερεύοντας σε υψώματα καλυμμένα από πυκνό χιόνι, υψώματα, που τα θέριζε ο βοριάς σε θερμοκρασίες ακόμη και 30 βαθμούς υπό το μηδέν. Και ήταν οι μαχητές άυπνοι πολλές φορές, νηστικοί, καθώς η επιμελητεία αδυνατούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες, και πολεμούσαν και με άλλον φοβερό εχθρό, τις ψείρες! Και προέλασαν, ελευθερώνοντας για μία ακόμη φορά την ελληνικότατη Βόρεια Ήπειρο, ο πληθυσμός της οποίας υποδέχθηκε τους μαχητές ανυψώνοντας τις ελληνικές σημαίες, αυτές που απαξιώνουμε εμείς σήμερα να φέρουμε στον εξώστη της οικίας μας να κυματίσουν έστω και μία ημέρα. Έστρωσαν για τους ψειριασμένους στρατιώτες προικιάτικα σεντόνια, περιποιήθηκαν τους τραυματίες, κατέγραψαν ονόματα ενταφιασμένων νεκρών. Και εμείς, μετά δεκαετίες, τους υποδεχθήκαμε ως Αλβανούς και αδιαφορούμε για την κατά της μειονότητας πολιτική της γείτονος χώρας

ΟΙ μαχητές μας άντεξαν και στη φοβερή εαρινή επίθεση, με βαρειές βέβαια τις απώλειες. Και όταν πλέον δεν ήταν δυνατή η συνέχιση της αντίστασης, αφού οι Γερμανοί είχαν εισέλθει στη Θεσσαλονίκη, τότε πληγωμένοι οι ηττημένοι νικητές πήραν τον δρόμο της επανόδου στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Δεν συνελήφθησαν, όπως συνέβη σε άλλες χώρες, καθώς και ο εχθρός έμεινε έκθαμβος μπροστά στον ηρωισμό των μαχητών στα οχυρά, έργο, που είχαν κατασκευασθεί εξ ολοκλήρου από ελληνικά χέρια, με εξαιρετική επιμέλεια και οικονομικά, σε αντίθεση με τα δημόσια έργα της σύγχρονης διαπλοκής!

Ο λαός μας πόνεσε πολύ κατά τη διάρκεια της ξενικής κατοχής, Γερμανών, Ιταλών, με τους οποίους συνέπρατταν και Αλβανοί, και Βουλγάρων. Ό,τι δεν πρόφθασαν να καταστρέψουν εκείνοι, το καταστρέψαμε εμείς κατά τον εμφύλιο πόλεμο! Πού εθνική ομοψυχία, ώστε να διεκδικήσουμε Βόρεια Ήπειρο και Κύπρο; Πάλι καλά που μας έκαναν τη χάρη να μας αποδώσουν τα Δωδεκάνησα (1948). Η χώρα μας, μεσούντος του εμφυλίου, άλλαξε «προστάτη» και αυτός ορίζει τις υποθέσεις μας μέχρι σήμερα. Μας ενέταξε στο ΝΑΤΟ, αλλά ανέχεται την τουρκική προκλητικότητα, που με τις ευλογίες του επέφερε τον αφανισμό του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης (1955) και κατέχει τμήμα της Κύπρου (1974). Αυτός ορίζει την εξωτερική μας πολιτική και μας ενέπλεξε στον πόλεμο της Ουκρανίας, ενώ εντείνεται η απειλή της Τουρκίας. Βέβαια τώρα η χώρα μας κυβερνάται δημοκρατικά και όχι από δικτάτορα, όπως το 1940. Η δημοκρατία μας έχει ως κύριο χαρακτηριστικό ότι οι ασκούντες την εξουσία δεν λένε ποτέ ΟΧΙ στις επιθυμίες των αφεντικών! Γιατί να ειπούν; Καλά δεν περνάμε;

                                                                                «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»