Ένα έργο λαϊκής τέχνης ομορφαίνει την Λευκοπηγή… (της Δήμητρας Καραγιάννη)

Μπαίνοντας χθες στο χωριό μου, την Λευκοπηγή, είδα ένα όμορφο, πολύ ιδιαίτερο «κέντημα», τοποθετημένο στον τοίχο του προαυλίου της Κοινότητας, φτιαγμένο πάνω σε πλέγμα με σταυροβελονιά, που εικονίζει παραδοσιακές μορφές και γράφει με εντυπωσιακά γράμματα «Λευκοπηγή». Επεξεργασμένο, ώστε να αντέχει τις καιρικές συνθήκες, είναι ένα ωραίο πρωτότυπο αποτύπωμα της τοπικής λαογραφίας και ένα ενδιαφέρον δείγμα λαϊκής τέχνης.

Δεν είναι μόνο ότι είναι ευφάνταστο, φτιαγμένο με τέχνη και μεράκι. Δεν είναι μόνο ότι ομορφαίνει την είσοδο του χωριού… Είναι ότι είναι το αποτέλεσμα του κόπου και της προσφοράς ενός και μόνο ανθρώπου, που εντελώς ανιδιοτελώς «ταλαιπωρείται» στον αγώνα της δημιουργίας χρόνια τώρα, προκειμένου να κάνει ωραιότερη την μικρή ιδιαίτερη πατρίδα του.

Η αντίληψη, η διάθεση κι η προσφορά αυτού του είδους δεν είναι καθόλου αυτονόητη και δεδομένη. Αντιθέτως, είναι πολύ σπάνια. Η δημιουργός του συγκεκριμένου έργου, η κ. Δώρα Ζήγρα, που ασχολείται ακούραστα εδώ και χρόνια με διάφορες μορφές λαϊκής –κυρίως- τέχνης, δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει ένα τέτοιο «δώρο» στον τόπο της. Έχει εργαστεί σκληρά ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν, κινητοποιώντας ανθρώπους, ομάδες –μαθητές και κατοίκους, όλων των ηλικιών.

Στο Γυμνάσιο, στο Δημοτικό, στην πηγή «Μάνα», στον πλάτανο, στην περιοχή «καψάλη» και σε άλλα σημεία, έχει αφήσει μικρά ή μεγαλύτερα έργα τέχνης, που δίνουν μια πολύ ιδιαίτερη πινελιά στην εικόνα της Λευκοπηγής.

Είναι αλήθεια πως όλοι επικροτούν θεωρητικά τον εθελοντισμό. Λίγοι, βέβαια, είναι στην πράξη εθελοντές. Πρόκειται για την ανεκτίμητη αξία της προσφοράς. Κι αυτό, όπου το συναντάμε, οφείλουμε και να το βλέπουμε, και να το λέμε.

Στο επίπεδο αυτό, θα βρούμε, επίσης, στη Λευκοπηγή ανθρώπους που προσφέρουν σε πολλές περιστάσεις, μέσω της Εθελοντικής ομάδας, που δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια. Και είναι εξαιρετικό αυτό. Όπως, επίσης, στον τομέα του πολιτισμού, ενεργοποιείται ένας αξιόλογος Πολιτιστικός σύλλογος –διοικείται, μάλιστα, τελευταία μόνο από γυναίκες- που συμβάλλει κρίσιμα στο κομμάτι της λαογραφίας και του πολιτισμού της κοινότητας.

Αναρωτιέμαι πόσο ωραιότερος θα ήταν ο κάθε τόπος αν προσφέραμε και δημιουργούσαμε όλοι για το κοινό καλό, με τέτοιο ζήλο… Αν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι που έκαναν το ίδιο… Θα μπορούσε κάθε τόπος να γίνει ένα μικρό κόσμημα, να αλλάξει όψη, να αλλάξει καθοριστικά την εικόνα και την ουσία του.

Επαναπαυόμαστε και αδρανούμε, σκεπτόμενοι πως μόνο με μεγάλα έργα μπορεί να γίνει η πολυπόθητη «στροφή»… Κι υποτιμούμε την εντελώς προσωπική δύναμη που έχουμε να αλλάξουμε τα πράγματα και μόνοι μας. Με επιμονή, διάθεση, φαντασία, δημιουργία. Με αυτά τα «λίγα», τα «πολλά»… που χτίζουν το αύριο.