Που πορευόμαστε; (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Ο σύγχρονος δυτικός κόσμος έχει διαμορφωθεί σταδιακά κατά την περίοδο της λεγόμενης νεωτερικότητας, δηλαδή της περιόδου, αφετηρία της οποίας είναι η γαλλική επανάσταση. Η διαμόρφωση υπήρξε σταδιακή. Περιέλαβε αρχικά τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και αργότερα τις περιοχές, στις οποίες κυριάρχησαν οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες ως κατακτητές. Δεν είναι υπερβολικό να υποστηρίξουμε ότι οι αντιλήψεις της δυτικής σκέψης επηρεάζουν εν πολλοίς και κοινωνίες με μη χριστιανική παράδοση. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι αντιλήψεις, που έχουν επικρατήσει στις δυτικές κοινωνίες, έχουν έστω και μικρή επιρροή από τη διδασκαλία του Ευαγγελίου. Απεναντίας είναι περισσότερο εχθρικές προς αυτή απ’ ότι οποιαδήποτε θρησκεία ή ιδεολογία θεωρείτο, κατά το παρελθόν, εχθρική προς τη χριστιανική πίστη. Το θλιβερό είναι ότι οι χριστιανοί θρησκευτικοί ηγέτες, συμβιβασμένοι αν όχι υποταγμένοι πλήρως στο φαινομενικά πανίσχυρο σύστημα εξουσίας, αποφεύγουν να αρθρώσουν δυναμικό λόγο επισημαίνοντας στους όσους απομείναντες πιστούς τους τρομακτικούς κινδύνους, που απειλούν τις δυτικές κοινωνίες εξ αιτίας της πολιτικής, που ενορχηστρωμένα ασκούν οι υποταγμένες κυβερνήσεις των χωρών. Και η πολιτική αυτή δεν περιορίζεται στον χειρισμό των οικονομικών θεμάτων και μόνο, με τρόπο ώστε να εντείνεται η φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνανθρώπων μας, ενώ ογκώνονται τρομακτικά τα υπερκέρδη των ελαχίστων ισχυρών διαφεντευτών. Η πολιτική, είναι εμφανές πλέον, στοχεύει σε συμφορές κατά πολύ πιο οδυνηρές, για όσους βέβαια δεν ασπάζονται το υλιστικό κοσμοείδωλο και δεν προσκυνούν τον  homo economicus! Και είναι αυτές η αποϊεροποίηση των πάντων σε συνδυασμό με τον στραγγαλισμό της ελευθερίας του προσώπου με εκπληκτικά δόλιο τρόπο: τη λήψη αποφάσεων με «δημοκρατικό» τρόπο! Το σύστημα εξουσίας έχει εγκαταλείψει τις φρικτές μεθόδους επιβολής του παρελθόντος από τις πυρές της «ιερής εξέτασης» μέχρι τους θαλάμους αερίων και τον εγκλεισμό των αντιφρονούντων. Τώρα πλέον τα κοινοβούλια αναλαμβάνουν να ψηφίσουν τους νόμους που στοχεύουν στις συμφορές.

Ιερό δεν νοείται σε κοινωνία, η οποία έχει διακηρύξει τον θάνατο του Θεού. Σ’ αυτήν ισχύει η ρήση του Ντοστογιέφσκι «χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται»! Ο Χριστός, ο ξανασταυρούμενος στην εποχή μας ενανθρωπίσας Θεός διακήρυξε ότι είναι Η ΖΩΗ. Μας κάλεσε και μας να πορευθούμε, ακολουθώντας τον, προς την αιωνιότητα. Εμείς απορρίψαμε περιφρονητικά την έκκλησή Του και επιλέξαμε τον θάνατο. Δεν εννοώ ότι χαρακτηρίσαμε μύθο την διδασκαλία για μετά θάνατο ζωή. Επισημαίνω ότι, με τη στάση βίου, στο σύντομο διάστημά του, επιλέξαμε αυτό, που κάποιοι αποκαλούν κουλτούρα θανάτου! Με την έπαρση ότι δεν έχουμε να δώσουμε λόγο σε κανένα, αυτοδικαιωθήκαμε για τις επιλογές μας και αυτοεπιβεβαιωνόμαστε ότι πορευόμαστε κατά τρόπο ορθό, ακόμη και όταν είναι εμφανές ότι βιώνουμε τραγωδία. Δεν αναφέρομαι στην κραυγαλέα κοινωνική αδικία, που έγραψα στην αρχή του άρθρου. Τονίζω τις άλλες συνέπειες, που οι διακηρύξεις «ελευθερίας» και «δικαιωμάτων» έχουν στον προσωπικό μας βίο.

Το δικαίωμα της γυναίκας στην αυτοδιαχείριση του σώματός της, στραγγάλισε το δικαίωμα του εμβρύου να ζήσει, κατέστησε άνανδρο τον άνδρα που τρέπεται σε φυγή και φορτώνει με ενοχές τη γυναίκα, ενοχές, που, παρά τα αναμφισβήτητα ευρήματα, αποκρύπτονται επιμελώς από τους χορηγούς «δικαιωμάτων» αδαπάνως γι’ αυτούς, καθώς έχει νομοθετηθεί να καλύπτεται η δαπάνη της έκτρωσης από τα ασφαλιστικά ταμεία, δηλαδή από τον λαό. Η ενορχηστρωμένη προβολή στάσης βίου, επίκεντρο του οποίου είναι ο αισθησιασμός, έφερε τις δυτικές κοινωνίες σε κατάσταση μη επιστρεπτή. Οι νέοι αποφεύγουν τις ευθύνες του γάμου, παρατείνοντας τη συμβίωση ή τις ευκαιριακές συμβιώσεις μέχρι τις αρχές της τέταρτης δεκαετίας του βίου. Φέρουν ως δικαιολογία, και γίνεται αυτή ευρέως αποδεκτή, την οικονομική δυσπραγία ή την ανεργία. Αλλά είναι η εξουσία, που οδηγεί τη νεολαία στην απόγνωση, αδιαφορώντας για τη στήριξη της νέας οικογένειας και προσφέροντάς στους νέους ως παρηγοριά τη σαρκική ηδονή εκμαυλίζοντάς την μέσω της μικρής οθόνης και του διαδικτύου! Η νομοθεσία διευκολύνει στο έπακρο τη διάλυση της οικογένειας προβάλλοντας τη μονογονεϊκή οικογένεια ως φυσιολογική υπό τις  κοινωνικές συνθήκες, που έχουν επικρατήσει. Οι κρατούντες αρνούνται πεισματικά να αποδεχθούν την ενοχή τους για το κύμα διαζυγίων, απεναντίας διευκολύνουν την έκδοσή τους. Και για να μην κοπιάζουν οι προς διάζευξη πρόσθεσαν νέα νομοθετική ρύθμιση, το σύμφωνο συμβίωσης. Τελικό στάδιο αποϊεροποίησης είναι η νομοθέτηση του γάμου ομοφυλοφίλων, που δεν ικανοποιούνται από το σύμφωνο συμβίωσης, και η υιοθεσία από αυτούς τέκνων! Και είναι τόσο ισχυροί οι υποστηρικτές των «δικαιωμάτων» τους! Το δικαίωμα φυσιολογικής διαπαιδαγώγησης των απροστάτευτων παιδιών στραγγαλίζεται! Σε χώρες, που έχει νομοθετηθεί το τελευταίο, έχουν υποκατασταθεί οι λέξεις πατέρας και μητέρα από γονέας 1 και 2! Και αυτό προβάλλεται ως κοινωνική κατάκτηση! Επιχειρήθηκε και η άλωση της επιστήμης με τη δήθεν ανακάλυψη στις ΗΠΑ γονιδίου ομοφυλοφιλίας (gay gen)!

Ο πανσεξουαλισμός ως στάση βίου έφερε τις δυτικές κοινωνίες στα όρια της δημογραφικής κατάρρευσης. Μεγάλη η έγνοια των νομοθετών για τον εμβολιασμό των εφήβων κοριτσιών κατά του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας και την κάλυψη της δαπάνης από τα υπό κατάρρευση ασφαλιστικά ταμεία. Έγνοια για την αύξηση του επιδόματος τοκετού και του άλλου των τέκνων θεωρείται περιττή. Ευρέος πολιτικού φάσματος εκπρόσωποι τονίζουν ότι στο δημογραφικό πρόβλημα λύση θα δώσουν οι μετανάστες! Οι οπαδοί του συστήματος, διεθνιστές, δεν πολεμούν μόνο την πίστη στον Θεό, αντιπαθούν και την πατρίδα, έχοντας υιοθετήσει τον κοσμοπολίτικο διεθνισμό της νέας τάξης. Και οι εθναμύντορες, που αυξάνονται σε όλες τις χώρες του δυτικού κόσμου, στρέφονται κατά των ξένων μη θέλοντας να δουν ότι αυτοί εξωθούνται σε μετανάστευση, μάλιστα εν πολλοίς στηρίζονται από αυτούς που λεηλάτησαν και εξακολουθούν να λεηλατούν τις χώρες τους και να σπέρνουν πολέμους.

Στο Σύνταγμα της χώρας μας αναφέρεται ρητώς ο σκοπός της παιδείας. Είναι αυτός η καλλιέργεια θρησκευτικής και εθνικής συνειδήσεως. Αλλά στη νεωτερικότητα οι κρατούντες έχουν το «δικαίωμα» να περιφρονούν το Σύνταγμα! Η παιδεία έχει υποκατασταθεί από εκπαίδευση άκρως χρησιμοθηρική. Μέσω αυτής το σύστημα αναζητεί τους ανθρώπους που θα το υπηρετήσουν με συνέπεια και με το αζημίωτομε. Λίγους χρειάζεται. Οι λοιποί ας αναζητήσουν άλλες διεξόδους. Θορυβούνται δήθεν οι κρατούντες για την έξαρση της βίας των ανηλίκων και διαβεβαιώνουν ότι θα λάβουν μέτρα για τον περιορισμό της. Ψέμματα! Στη βία εξωθεί τους ανήλικους το σύστημα εξουσίας με την πολιτική του. Παιδιά, στα οποία δεν μίλησε κανένας για τον Θεό, παιδιά διαλυμένων οικογενειών ή άλλων, στις οποίες μεγαλώνουν με ανέχεια και χωρίς επιμέλεια, καθώς οι γονείς απουσιάζουν για την εξασφάλιση των προς το ζην, ή έχουν παραμεληθεί από τους καριερίστες γονείς είναι τα θύματα. Και η κυβέρνηση εκδηλώνει την ικανοποίησή της για τη νομοθεσία που προβλέπει αύξηση ωρών εργασίας και ακόμη εργασία κατά Κυριακή, ώστε να μην είναι δυνατή η συγκέντρωση της οικογένειας γύρω από το τραπέζι του φαγητού!

Παλαιότερα το σχολείο αναπλήρωνε τις αδυναμίες της οικογένειας. Σήμερα έπαψε να καλλιεργεί ήθος και φρόνημα. Τα παιδιά αγρίεψαν βλέποντας την αγριότητα της κοινωνίας. Ήδη στην εφηβεία τους είναι ορατά τα αδιέξοδα, που θα αντιμετωπίσουν. Τί απομένει; Να εκτραπούν προς αντικοινωνική συμπεριφορά, ώστε να αισθανθούν ότι υπάρχουν! Νυχτερινοί έξοδοι προς αναζήτηση αντιπάλων για σύγκρουση, καταφυγή στις ουσίες εθισμού, από τα οινοπνευματώδη και το τσιγάρο μέχρι τα ναρκωτικά, είναι συνέπειες της ανατροπής των προαιωνίων κανόνων έδρασης της κοινωνίας. Και οι κρατούντες «αγανακτούν», όταν έφηβη πέφτει θύμα διακινητών ναρκωτικών, οι οποίοι καλύπτουν ανάγκη της νεωτερικής κοινωνίας. «Αγανακτούν», όταν νεαρός αφήνει την τελευταία του πνοή μαχαιρωμένος από άλλους, για τους οποίους η ποδοσφαιρική ομάδα είναι θρησκεία!

Μήπως όμως και οι «επιτυχημένοι» της νεωτερικότητας δεν έχουν επιλέξει για τους εαυτούς τους την κουλτούρα του θανάτου; Η παιδεραστία κάνει θραύση στον δυτικό κόσμο. Η ένταση βίου με στόχους την ανάδειξη, την επικράτηση και τον πλουτισμό επιφέρουν ανήκεστη βλάβη της υγείας. Το υπαρξιακό κενό, απόρροια της άρνησης του Θεού, δεν είναι δυνατό να πληρωθεί με τα υποκατάστατα. Αναγκαία είναι η καταφυγή σε αγχολυτικά και ηρεμιστικά. Και όταν αυτά δεν κατασιγάζουν, επιλέγεται ως λύση η αυτοχειρία.

Όποιος διαφωνεί με τα θλιβερά συμβαίνοντα χαρακτηρίζεται οπισθοδρομικός, σκοταδιστής και ρατσιστής! Γι’ αυτό και πολλοί, δειλοί όντες, σιωπούν! Ο δυτικός κόσμος έχει επιλέξει την κουλτούρα του θανάτου και είναι ο αφανισμός του αναπόφευκτος.

                                                                     «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»