Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας σχετικά με την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να σχολιάζουν και να ασχολούνται αρνητικά με τους άλλους vol1561541. Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ ότι πολλοί άνθρωποι που έρχονται στο γραφείο μου τους απασχολεί έντονα και το φέρνουν συχνά ως θέμα στη συνεδρία το «γιατί κάποιος να σχολιάζει αρνητικά κάποιον άλλον; γιατί να βγάζει κακία; τι κερδίζει από αυτό; γιατί να νιώθει έτσι; Γιατί να χαίρεται με τη δυσκολία του άλλου;» καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να καταλάβουν και να κατανοήσουν τις αιτίες που μπορεί να κρύβονται πίσω από αυτές τις συμπεριφορές – αυτό βασάνιζε κι εμένα πολλά χρόνια και ακόμη και σήμερα θυμώνω με τέτοιου είδους συμπεριφορές.
Δεν προσπαθώ να διώξω τον θυμό μου και σας προσκαλώ να μην προσπαθήσετε να τον διώξετε κι εσείς. Είναι υγιές να θυμώνουμε με συμπεριφορές κοτσομπολιού, αρνητικού σχολιασμού, κακίας κλπ. Γιατί να ΜΗΝ θυμώσουμε; γιατί να σταματήσει να μας πειράζει μια τέτοια συμπεριφορά; Φαντάζεστε να μην μας θύμωνε; να μην μας στενοχωρούσε; Το να σταματήσουμε να θυμώνουμε και να μην μας αρέσουν τέτοιου είδους συμπεριφορές θα είναι σαν να τις κανονικοποιούμε; και πραγματικά δεν θέλω να φανταστώ να κανονικοποιούμε τέτοιες στάσεις και τρόπους σύνδεσης με ανθρώπους.
Αυτό, λοιπόν, που συζητάμε και στις συνεδρίες είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί μάλλον έτσι έχουν μάθει να συνδέονται με τους ανθρώπους γύρω τους. Έχουν μάθει να συνδέονται μέσα από κοτσομπολιά, αρνητική κριτική για τους άλλους, σχόλια, κακία. Αυτός ο τρόπος τους είναι οικείος, είτε από την οικογένεια είτε από το πλαίσιο στο οποίο βρίσκονται. Δεν έχουν μάθει αλλά δεν προσπαθούν και να μάθουν άλλους τρόπους σύνδεσης – επομένως επιλέγουν να διαχειρίζονται έτσι τις ανθρώπινες σχέσεις τους. Είναι επιλογή τους αυτό. Πόσο λυπηρό αυτό ε;
Έχουν μάθει να ζουν με αυτό. Φυλακίζουν τον εαυτό τους σε μια νοοτροπία γεμάτο σκοτάδι. Φυσικά και μπορεί να αλλάξει αυτός ο τρόπος σύνδεσης, ωστόσο για κάποιους η απόφαση για αλλαγή είναι αρκετά δύσκολη και επίπονη, σε αντίθεση με την συντήρηση μιας μαθημένης νοοτροπίας που δεν χρειάζεται ούτε ξεβόλεμα ούτε εξέλιξη. Είναι κάπως στενάχωρο αυτό, δεν είναι;
Επομένως, η πρόταση μου είναι ότι δεν έχει νόημα να ψάχνουμε το γιατί αυτοί οι άνθρωποι λειτουργούν έτσι… νόημα έχει να δούμε τι θέλουμε να κάνουμε με αυτούς τους ανθρώπους; Γιατί ενδεχομένως αυτοί πάντα έτσι θα είναι. Μόνο αν αντιληφθούν και αναγνωρίσουν αυτή τη συμπεριφορά ως μη υγιή θα μπορέσουν να την αλλάξουν. Δυστυχώς, όμως πολλοί δεν την αναγνωρίζουν. Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν κάποιοι λίγοι που αποφασίζουν να πετάξουν από πάνω τους αυτό τον τρόπο σκέψης και πραγματικά το κάνουν. Το έχω δει να γίνεται και αυτό μου δίνει τόση αισιοδοξία. Θυμάμαι έναν άνθρωπο που ήρθε στο γραφείο κάποια στιγμή και μετά από έναν χρόνο συνεδριών περίπου και μου είπε « Πηνελόπη πόσο μου αρέσει που άλλαξα και πέταξα από πάνω μου όλα εκείνα… ήμουν σκατάνθρωπος. Τώρα το αντιλαμβάνομαι. Σχολίαζα τους πάντες, για όλους είχα κάτι αρνητικό να πω.
Δεν γνώριζα κάτι άλλο. Τώρα, όμως, που γνωρίζω έναν άλλον τρόπο να σχετίζομαι με τους ανθρώπους νιώθω τόσο ωραία». Είναι κάπως ελπιδοφόρο αυτό, δεν είναι;
Γι αυτό, λοιπόν, ψάξτε ανθρώπους να συνδεθείτε μαζί τους που έχουν μάθει κι αυτοί να σχετίζονται με τους άλλους μέσα από την αγάπη, το νοιάξιμο, την αποδοχή. Αφήστε τους άλλους να ζουν στο σκοτάδι τους και σε αυτή τη εγκλωβιστική νοοτροπία. Δεν χρειάζεται να συνδεόμαστε με όλους αλλά με αυτούς που ξέρουμε ότι μαζί τους τα βήματα θα είναι πάντα μπροστά
Αυτά.
Πηνελόπη Μελίδου
Το βασικότερο πρόβλημα των ανθρώπων είναι το “ποιος θα βγει από πάνω”.
Αυτό αφορά στα πάντα και γίνεται ο κινητήριος μοχλός των σχέσεων των ανθρώπων, είτε μέσα στα ζευγάρια, είτε στην οικογένεια, είτε στην εργασία και στο σχολείο. Ο καθένας θα κοιτάξει να πετύχει τον άλλον στη γωνία για να του υποδείξει το λάθος του. «Ο εγωισμός είναι ίσως η φονικότερη αρρώστια», γεμίζει τον άνθρωπο με ανόητη φιλαυτία και έπαρση.
Ο εγωισμός έκανε τους Αγγέλους δαίμονες. Η ταπείνωση κάνει τον άνθρωπο “θεό”.
Μου άρεσε πολύ το παραπάνω σχόλιο_συμφωνώ