Έχει ταξιδέψει στην Καμπότζη, έχει μείνει για σχεδόν 6 μήνες στα δάση της Ινδονησίας, έχει περάσει από διάφορες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας και έχει επιλέξει να ζει με ένα τρόπο διαφορετικό. Σήμερα, ζει στην Αβδέλλα Γρεβενών. Με τον Δημήτρη Σιαφαρίκα, είχαμε μιλήσει αρκετές φορές στο τηλέφωνο ενόψει της προετοιμασίας για την δημοσιογραφική μας επίσκεψη στην περιοχή. Σε όλες μας τις επικοινωνίες ήταν πάντα πρόθυμος να μας πει πράγματα, να μας δώσει κατευθύνσεις και tips. Είναι ένας από τους τρεις μόνιμους κατοίκους του χωριού όπου ζει μαζί με τα δύο σκυλιά του, την Jiwa και τον Putri.
Μεγάλωσε στην Πάτρα, σπούδασε μαθηματικά και θυμάται τα παιδικά του χρόνια, να έρχεται τα καλοκαίρια στο χωριό, με τους γονείς. «Όταν ήμουν μικρός, σχεδόν κάθε καλοκαίρι, ερχόμουν εδώ στην Αβδέλλα για ένα διάστημα και έμενα με τον παππού και τη γιαγιά. Ακόμη και τότε όμως, απέφευγα να κατεβαίνω στην πλατεία. Έμενα περισσότερο εδώ πάνω στον πάνω μαχαλά, στην πάνω γειτονιά, απολαμβάνοντας ακόμη περισσότερο την επαφή με τη φύση, και την ησυχία της».
Φθάνοντας στην Αβδέλλα
Φθάσαμε στο χωριό μεσημέρι. Την ώρα που είμαστε στην πλατεία του τηλεφωνώ. «Πάρε τον δρόμο και έλα κατευθείαν πάνω» μου είπε και συνεχίσαμε. Ο Ηλίας βγάζει φωτογραφίες καθώς περνάμε μέσα από το χωριό και επισημαίνει κάποια σημεία ώστε να επιστρέψουμε μετά. Εκεί, συναντάμε και έναν άλλο Δημήτρη, ο οποίος καθαρίζει την πλατεία από τα πλατανόφυλλα που έχουν καλύψει σχεδόν τα πάντα.
Τα ημιάγρια άλογα
Έχουμε ανέβει τον ανηφορικό δρόμο και φθάνουμε στο πλάι του Αγίου Αθανασίου. Μία αγέλη ημιάγριων αλόγων έχει προσεγγίσει το ξέφωτο. Βλέποντάς μας, απομακρύνονται, ωστόσο ο Ηλίας προλαβαίνει να πάρει μερικές φωτογραφίες. Ο Δημήτρης είναι εκεί. «Όταν ήμουν πιτσιρικάς, τα είχα ακολουθήσει 3-4 φορές μέσα στο δάσος και είχα χαθεί. Θυμάμαι αμυδρά όταν με βρήκαν και γυρίσαμε εδώ σε αυτό το σημείο να είναι μαζεμένο σχεδόν όλο το χωριό».
Κάπως έτσι έγινε η πρώτη μας επαφή. Είναι ήρεμος, χαλαρός και ταυτόχρονα, πολύ ευγενικός και φιλικός. Κάνουμε τις πρώτες μας κουβέντες καθώς προχωράμε προς έναν διαμορφωμένο χώρο στον οποίο το καλοκαίρι γίνονται εκδηλώσεις. Τα δύο σκυλιά τους μας περιτριγυρίζουν, δείχνοντας την χαρά τους και ταυτόχρονα την περιέργειά τους.
Μαθηματικός από την Πάτρα
«Στα 18 μου, σταμάτησα να έρχομαι στο χωριό. Σπούδασα μαθηματικός στην Πάτρα όπου και ζούσα μέχρι τότε. Αφού περνάω το διάστημα που επέλεγα να περάσω τις διακοπές σε κάποια νησιά, μου δημιουργείται η ανάγκη να ζήσω στην Ασία. Και ειδικότερα, ήθελα να πάω σε μέρη που να μην έχω εξάρτηση από χρήματα, από κοινωνικές συμβάσεις. Στην Ινδονησία, πήγα και έμεινα στο κέντρο ενός δάσους για σχεδόν μισό χρόνο. Εκεί, η ζωή είναι το κάτι άλλο. Έρχεσαι πιο κοντά με αυτά που πραγματικά πιστεύεις. Έρχεσαι αντιμέτωπος με τους φόβους σου, με την αλήθεια σου, με τα μεγάλα ερωτηματικά σου».
Ο Δημήτρης επιστρέφοντας από την Ινδονησία, κάνει μία απόπειρα να ζήσει στην Πάτρα, φτιάχνει έναν δασόκηπο, όπου αφήνει τα φυτά να μεγαλώσουν και να αποδώσουν καρπούς, με ελάχιστες παρεμβάσεις. Ωστόσο, γρήγορα καταλαβαίνει ότι η ζωή σε μία μεγάλη πόλη, δεν είναι κάτι που του ταιριάζει. «Αρχικά έρχομαι εδώ το φθινόπωρο και την άνοιξη και μαζεύω μανιτάρια. Στη συνέχεια, επισκευάζω το πατρικό μας σπίτι, ώστε να μπορεί κάποιος να μείνει εδώ και το χειμώνα και πλέον έχω εγκατασταθεί μόνιμα».
Παρέα με την Jiwa και τον Putri
Περνάει τον πέμπτο χειμώνα στο χωριό, όπου η καθημερινότητα είναι αρκετά διαφορετική. «Σίγουρα έχει πολύ κρύο και για πολλές ημέρες, μπορεί να είσαι αποκλεισμένος μέσα στο σπίτι, από τα χιόνια». Έχει στην παρέα του τα δύο σκυλιά του, στα οποία μάλιστα επιλέγει να μιλάει στα ινδονησιακά. Επιλέγει να κάνει τις βόλτες του στο δάσος, έχοντας μαζί του μόνο ένα μικρό μαχαιράκι. «Τα ζώα δεν είναι επιθετικά απέναντι στον άνθρωπο. Οφείλουμε να είμαστε διακριτικοί απέναντί τους και αυτό είναι που θα μας φέρει την ισορροπία».
Αρκετοί είναι εκείνοι που τον παρακινούν να έχει μαζί του κάτι πιο δραστικό, σε περίπτωση που έρθει αντιμέτωπος με ένα λύκο ή κάποιο άλλο ζώο που θα κινηθεί εναντίον του. «Αντιλαμβάνομαι το ρίσκο, ωστόσο, δεν θέλω να είμαι εκεί έχοντας μαζί μου ένα όπλο. Θέλω να περπατάω μέσα στο δάσος ήρεμος, παρατηρώντας τη φύση και ακούγοντας την ηρεμία της και την ησυχία της».
Οι ομορφιές και οι δυσκολίες
Μας διηγείται ιστορίες από τις δύσκολες ημέρες του χειμώνα, τότε που το χωριό είχε δύο ή και τρία μέτρα χιόνι. Μας περιγράφει τις προετοιμασίες ώστε να είναι έτοιμος για αυτές τις πιο δύσκολές ημέρες. Περπατάμε προς το σπίτι του, όπου στην αυλή προετοιμάζει τα ξύλα για τη σόμπα και το τζάκι. Μας δείχνει τα μανιτάρια που μάζεψε την προηγούμενη ημέρα και παίρνοντας μερικά από αυτά, κατεβαίνουμε στην πλατεία όπου εκεί ο άλλος Δημήτρης, κρατάει ανοιχτό ένα μικρό μαγαζί, όπου μπορεί κανείς να πιει έναν καφέ, τσίπουρο και μεζέδες. Η φωτιά είναι αναμμένη και τα μανιτάρια τοποθετούνται για να ψηθούν. Είναι πραγματικά πολύ νόστιμα. Οι δύο Δημήτρηδες μας εξιστορούν γεγονότα διάφορα από το χωριό, μπαίνουμε στην καθημερινότητά τους, η οποία είναι πραγματικά πολύ διαφορετική.
Πιστοποιημένος Μανιταροσυλλέκτης
Έχουμε αρκετά χιλιόμετρα μπροστά μας, καθώς θα πρέπει να φθάσουμε στην Καστοριά. Αφήνουμε πίσω μας τους δύο νέους μας φίλους. Στη διαδρομή με τον Ηλία (σσ. τον φωτογράφο της αποστολής), αναλογιζόμαστε τις πραγματικά δύσκολες συνθήκες στις οποίες αυτοί οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να μένουν. Πριν λίγες ημέρες, τού τηλεφώνησα. Η θερμοκρασία έχει πέσει πολύ. Τα πρώτα χιόνια έπεσαν και όπως μου είπε: «Είμαστε έτοιμοι και ανυπομονούμε για το χειμώνα που έρχεται». Επισκέπτομαι συχνά το λογαριασμό του Δημήτρη στο Instagram, «cavemanjiwa» μέσα από τον οποίο, έκτος του ότι μοιράζεται μαζί μας κάποιες στιγμές από την καθημερινότητα στο χωριό, ενημερώνει τους ενδιαφερόμενους για τη συλλογή μανιταριών, για τον προγραμματισμό «mushroom hunt», για τις τρούφες και γενικά για ό,τι έχει να κάνει με τη δραστηριότητά του ως πιστοποιημένου μανιταροσυλλέκτη.
