Η επίσκεψη στην Κοζάνη για οικογενειακούς λόγους είχε σαν αποτέλεσμα νέες γνωριμίες αλλά και δέσιμο παλιών σχέσεων αφού στην Μακεδονίτικη πόλη είχα «περάσει» ένα εξάμηνο ως φοιτητής, πολλά φεγγάρια… πίσω.
Βίωσα μοναδικές στιγμές, έκανα φίλους παντοτινούς, γνώρισα μια άλλην Ελλάδα που τότε πιτσιρικάς και Αθηναίος δεν τη φανταζόμουνα.
Γαστρονομικά ο Βορράς έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες όπως και…. «οινολογικά».
Θυμάμαι, τα παλιά εκείνα χρόνια, όταν, τις πρώτες μέρες είχα ζητήσει τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο, και όλοι ξαφνικά στην παρέα, γύρισαν και με κοίταξαν σαν εξωγήινο. Το γκαρσόνι φυσικά μου απάντησε πως… «δεν υπάρχει τέτοιο πράμα».
Οι καιροί αλλάζουν, τώρα πλέον στην Κοζάνη βρίσκεις παντού, αποστάγματα και με… και χωρίς.
Όμως η πόση και η τροφή είναι δεμένα με τους τόπους. Έτσι παρότι είχα κάμποσο καιρό να πιω τσίπουρο με γλυκάνισο, το περιβάλλον με ώθησε να το ξαναδοκιμάσω… Και πράγματι εκεί στα… ψηλά το «γλυκανισάτο» τραβιέται καλύτερα.
Τρώγοντας στο εξαιρετικό ψητοπωλείο «Το Πετεινάρι», στον κεντρικό δρόμο της πόλης, στο τέλος του μερακλίδικου γεύματος το μάτι μου έπεσε σε ένα απ’ τα ψυγεία με τα ποτά. Διέκρινα πολλές μικρές και μεγαλύτερες μποτίλιες με τη μαύρη ετικέτα και τα ασημόχρωμα γράμματα…50raki.
Ρώτησα σχετικά και ο φιλόξενος οικοδεσπότης, ο Βασίλης, μου μίλησε με θέρμη για το φίλο του το Θανάση Αγραφιώτη που πραγματοποιεί ξεχωριστά ντόπια αποστάγματα. Μάλιστα προθυμοποιήθηκε να μας κεράσει… Αρνηθήκαμε με βαριά καρδιά.
Είχαμε καλοφάει, καλοπιεί… δεν πήγαινε άλλο. Πάλι ο Βασίλης να μας εξηγεί για τις καλές πρώτες ύλες και τη φιλοσοφία του… αποσταγματοποιού.
Σύγχρονη ματιά σε όλα τα επίπεδα, από εγκαταστάσεις μέχρι ετικέτα, αλλά με βαθιά ρίζα στις παραδόσεις του τόπου και της τέχνης του «καζανίσματος». Ο Βασίλης μου γέμισε μια σακουλίτσα με… μπουκαλάκια. Έκανα να πληρώσω αλλά αυτή τη φορά ήταν σειρά του να αρνηθεί.
Έφευγα ξημερώματα της επόμενης μέρας. Στο ξενοδοχείο, ο υπάλληλος της ρεσεψιόν, μου έδωσε ένα ακόμη δώρο του Βασίλη και του μάστορα και σπουδαγμένου φίλου του. Ένα μπουκάλι με παλαιωμένο τσίπουρο, που προς το παρόν είναι… εκτός κυκλοφορίας. Κατασκλαβώθηκα… με την ευγένειά τους.
Το 50raki με γλυκάνισο και χωρίς το απόλαυσα… στην Αττική γη. Μυρωδάτο και τραγανό το πρώτο, επίσης διακριτικά αρωματικό, παρότι σπάνια συναντάς ανάλογες νότες, το δεύτερο και καθάριο στη γεύση. Γεμάτα στην επίγευση και τα δύο.
Τσίπουρο με προσωπικότητα… και ωραία «θεωρία» που διαπίστωσα στη σελίδα του προϊόντος στα social media.
Αντιγράφω υπογραμμίζοντας πως ότι διαβάζεις…πίνεις:
Είναι μαγικό το πόσα μυστικά κρύβει μέσα του το τσίπουρο. Όλα τα αρώματα της γης. όλοι οι άνεμοι του κόσμου, όλες οι σκέψεις του μόχθου, χωρούν μέσα σε μία και μόνο φιάλη τσίπουρου.
Κάθε νέα γευστική δοκιμή είναι κι ένα ταξίδι το δικό μας τσίπουρο έχει τη δική του ιστορία. Γεύσεις, αρώματα, πολυπλοκότητα και χαρακτήρας, δημιουργούν εμπειρίες και συνδέουν απολαύσεις. Η απόσταξη του ούζου και του τσίπουρου για τους ανθρώπους στην Γη της Μακεδονίας είναι ιεροτελεστία, σεβασμός στην παράδοση και μεράκι που σε παρασύρει σε ένα μαγικό ταξίδι.
Το τσίπουρο είναι απόσταγμα καρδιάς. Για να κερδίσεις όμως την καρδιά του, χρειάζεται τέχνη και υπομονή! Ό,τι ακριβώς χρειάζεται για να κερδίσεις & την καρδιά των αγαπημένων σου ανθρώπων.
