Το ημερολόγιο υπήρξε εξαιρετικά χρηστική ανακάλυψη του ανθρώπου, καθώς τον διευκόλυνε τρομακτικά στον προγραμματισμό των εργασιών του. Η παρατήρηση της κίνησης του ηλίου γύρω από τη γη, όπως θεωρούσαν οι αποδεχόμενοι το γεωκεντρικό σύστημα σε πολλούς πολιτισμούς, αποτέλεσε τη βάση του ημερολογίου με τον ορισμό ως έτους τη χρονική διάρκεια πλήρους περιστροφής. Η διακήρυξη από τον Αρίσταρχο τον Σάμιο ότι η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο, δεν έγινε αποδεκτή και επί αιώνες οι άνθρωποι των χωρών που ανέπτυξαν τον πολιτισμό επέμεναν στην αποδοχή του γεωκεντρικού συστήματος. Εκείνο που διέφερε στους πολιτισμούς ήταν ο ορισμός της αρχής του ημερολογιακού έτους. Η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας στις δυτικές χώρες υποχρέωσε όλους τους λαούς να υιοθετήσουν, για τη συνεννόηση, ως αρχή του έτους αυτή που έχει καθιερωθεί σ’ αυτές.
Αν εξετάσουμε με ψυχραιμία τη μετάβαση από έτος σε έτος, θα διαπιστώσουμε ότι δεν συνιστά αυτή κάτι το εντυπωσιακό. Απεναντίας δεν διαφέρει σε τίποτε από τη μετάβαση από μήνα σε μήνα ή και από ημέρα σε ημέρα. Και όμως στις δυτικές κοινωνίες γίνονται ετοιμασίες για την υποδοχή του νέου έτους και ξεσπούν με φρενήρη ενθουσιασμό οι αναμένοντες σε δημόσιους ή ιδιωτικούς χώρους την έλευσή του. Οι άπλετες φωταγωγήσεις, οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και οι γαστριμαργικές πανδαισίες μαρτυρούν ότι στις κοινωνίες αυτές είναι σημαντική η μεταβολή. Τα παραπάνω συνοδεύονται από ανταλλαγή ευχών μεταξύ προσώπων. Κυρίαρχη ευχή είναι η «χρόνια πολλά», στην οποία προστίθεται συνήθως «με υγεία». «Πάνω απ’ όλα η υγεία» τονίζουμε με φιλοσοφική διάθεση και ουσιαστικά όσοι έχουμε εμπειρία απώλειάς της για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα, χωρίς συναίσθηση και με ελαφρότητα όσοι τη θεωρούμε εξασφαλισμένη. Ακολουθούν στις προτιμήσεις ευχές για προσωπική και οικογενειακή ευτυχία, για την επικράτηση ειρήνης και δικαιοσύνης, για την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου. Και είναι αυτός πολύς! Κάπου κάπου προστίθεται και το «με χαρά και με αγάπη».
Έρευνες πάντως που έχουν διεξαχθεί στις κοινωνίες που πανηγυρίζουν ξέφρενα την έλευση νέου έτους, έφεραν στο φως τη μελαγχολία των γιορτών. Είναι αυτή μορφή εποχικής κατάθλιψης ή εποχικής δυσθυμίας, η οποία αποδίδεται σε πολλούς αιτιολογικούς παράγοντες. Αναφέρονται η μοναξιά, τα δύσκολα παιδικά χρόνια, κάποιο παιδικό τραύμα, οι τσακωμοί ή οι εντάσεις στα οικογενειακά τραπέζια. Θα προσθέσω και δύο ακόμη παράγοντες, που δεν αξιολογείται, αν και είναι πολύ σημαντικοί. Ο πρώτος είναι το υπαρξιακό κενό ενός χωρίς νόημα βίου. Δεν το εντοπίζουν πολλοί ερευνητές βυθισμένοι σ’ αυτό καθώς αποφεύγουν την αυτοεξέταση και προτιμώντας την αυτοεξαπάτηση. Το έτος είναι μονάδα μέτρησης και του προσδόκιμου του βίου. Όλοι βιώνουμε με την απόλυτη βεβαιότητα του αναπόδραστου τέλους. Και η προσθήκη ετών στον βίο μας δεν αντισταθμίζεται επαρκώς με την αίσθηση ότι είμαστε ακόμη εν ζωή. Η πορεία προς τον θάνατο δημιουργεί κατά πολύ ισχυρότερη συναισθηματική φόρτιση, όχι βέβαια ανακουφιστική.
Ασφαλώς η ανταλλαγή ευχών είναι απόρροια κοινωνικών κανόνων και εκφέρονται αυτές ακόμη και όταν γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πραγματωθούν. Ίσως είναι στα πλαίσια πόθου επικοινωνίας σε εποχή, που επιχειρείται η απομόνωση και πλήρης αποξένωση των προσώπων. Διακρίνονται οι ευχές σε προσωπικές και κοινωνικές. Με τις πρώτες απευθυνόμαστε σε προσφιλές μας πρόσωπο, με τις άλλες εκφράζουμε τον πόθο μας για κοινωνική μεταβολή, η οποία θα επηρεάσει επί τα βελτίω και τον προσωπικό μας βίο. Και αυτές κινούνται συνήθως στον χώρο της ουτοπίας.
Η σωματική υγεία είναι αυτή που υπονοείται κατ’ αποκλειστικότητα στην ευχή. Η πνευματική υγεία είναι άγνωστη στον δυτικό άνθρωπο. Ακόμη και στη δική μας παράδοση στα κάλαντα των Χριστουγέννων από καιρό είχε εισέλθει το εκκοσμικευμένο «πνεύμα» με συνέπεια να τερματίζεται το σχετικό τραγούδι με τη φράση «και ο νοικοκύρης του σπιτιού χίλια χρόνια να ζήσει» αντί του «αιώνια να ζήσει». Πέρα από το ουτοπικό του χιλιετούς βίου, παραβλέπεται το του ψαλμωδού Δαβίδ ότι οι ημέρες μας συμποσούνται σε εβδομήντα ή, το πολύ, σε ογδόντα έτη και αυτά τα βιώνουμε με κόπους και πόνους. Με την πρόοδο της επιστήμης της ιατρικής ζούμε κάπως περισσότερα. Ο μεσσιανισμός της επί γης αιωνιότητας έχει καταρρεύσει. Αλλά και να μην γευόμασταν πίκρες και δοκιμασίες, θα μας αρκούσαν τα χίλια έτη; Ο άνθρωπος είναι πλασμένος για την αιωνιότητα. Αλλά αυτή μυκτηρίζεται στην εποχή μας ως η υπέρτατη ουτοπία και ο δυτικός άνθρωπος ωθείται να αποδεχθεί ότι ο τάφος αποτελεί την τελευταία μας κατοικία!
Χαρά και αγάπη είναι τα πρωτίστως ζητούμενα, αλλά σπανίως εισερχόμενα στις ευχές μας. Ο άνθρωπος είναι ζητιάνος της χαράς και της αγάπης. Η σύγχρονη κοινωνία του προσφέρει ως υποκατάστατο της πρώτης την ευχαρίστηση μέσω της απόλαυσης, ενώ τον αποκοιμίζει με τη διδαχή ότι η αγάπη, όπως τη δίδαξε ο Χριστός, συνιστά αδυναμία. Μάλιστα έχει υποκαταστήσει την αγάπη με την μέχρι κορεσμού απόλαυση της ηδονής παραμένοντας ανέραστος! Προβάλλει μάλιστα τη δύναμη, υλική ή διανοητική, ως προϋπόθεση της ευτυχίας, της ευτυχίας, που ποτέ δεν γεύθηκαν οι θεωρητικοί προπαγανδιστές, καθώς την έχουν ταυτίσει με τη σώρευση υλικών αγαθών και ανθρωπίνων εγκωμίων. Ο όρος ευτυχία βέβαια είναι ατυχής, καθώς παράγεται από τη λέξη τύχη και δεν σχετίζεται με την ανθρώπινη προσπάθεια. Μακαριότητα είναι όρος κατά πολύ πιο δόκιμος, καθώς υπονοεί ότι για την κατάκτησή της πρέπει να προηγηθεί έντονος αγώνας κατά των παθών. Τα πάθη μας καθηλώνουν στη λατρεία του εγώ. Η καταπολέμησή τους συνιστά πορεία προς συνάντηση του συνανθρώπου μας, ιδιαίτερα του πάσχοντος συνανθρώπου μας.
Υπό την προϋπόθεση αυτή αποκτούν νόημα οι ευχές για την επικράτηση ειρήνης και δικαιοσύνης. Ο δυτικός άνθρωπος έχει απαξιώσει πλήρως τον Άρχοντα της ειρήνης, τη γέννηση του οποίου η Εκκλησία εορτάζει εβδομάδα προ της εκπνοής του έτους. Επιβλήθηκε σχεδόν αποκλειστικά η ευχή «καλές γιορτές» αντί του «καλά Χριστούγεννα». Όχι πως έχει νόημα και η δεύτερη όταν δεν κατανοούμε ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνουμε εμείς θεοί με τη χάρη Του και όχι μέσω της τεχνητής νοημοσύνης. Δεν έχει νόημα όταν σπεύδουμε να γιορτάσουμε εκκοσμικευμένα τη μεγάλη γιορτή. Στα όσα κακά επέφερε στον εορτασμό η εμπορευματοποίησή του και ο ευτελισμός του μεγάλου όντως αγίου Βασιλείου, που ταυτίζεται με τον δυτικό γεράκο, το πρότυπο του καταναλωτισμού, προστέθηκαν πρόσφατα και άλλες αθλιότητες. Πολύς ο λόγος για τη «μαγεία των Χριστουγέννων» και τα «ξωτικά», που εισάγουν νέο «πνεύμα» στον εορτασμό, εορτασμό ερήμην Χριστού. ΟΙ ισχυροί διαφεντευτές του πλανήτη μέσω των πλήρως ελεγχομένων ενημερωτικών μέσων, των παιχνιδιών, των «παιδικών» εκπομπών και βιβλίων, εισάγουν τη νέα γενιά, το μέλλον της κοινωνίας, στη μαγεία, για να προωθηθούν ευκολότερα στον αποκρυφισμό με την ενηλικίωσή τους. Οι δαιμονισμένοι ισχυροί δεν θέλουν πρόσωπα, πλασμένα κατ’ εικόνα Θεού, θέλουν αριθμούς μητρώου, αναλώσιμα είδη στην επιχείρηση δαιμονοποίησης των πάντων. Υπό τις συνθήκες που επιβάλλουν στις κοινωνίες πώς να περάσουν ειρηνικά και αγαπημένα ακόμη και τα μέλη της πυρηνικής οικογένειας γύρω από το πλουσιοπάροχο χριστουγεννιάτικο τραπέζι; Πώς να μην αισθάνονται την παγερότητα, που καλλιεργεί η εγωπάθεια και η παντελής άγνοια του συνανθρώπου; Πώς θα επιτευχθεί η ειρήνη, όταν οι ισχυροί θυσιάζουν τους λαούς για τα άθλια συμφέροντά τους επιβάλλοντας στον πλανήτη την άκρα αδικία;
Υπήρξε ο Χριστός σπορέας της υπέρτατης ουτοπίας ή όλοι εκείνοι, που δημαγωγικά υποσχέθηκαν και εξακολουθούν να υπόσχονται έναν καλύτερο κόσμο στους δοκιμαζόμενους τόσο από την άκρα ανέχεια όσο και από την πλησμονή των υλικών αγαθών, που άρπαξαν από τους συνανθρώπους τους;
Είναι πολλοί που πιστεύουν ότι το 2024 θα είναι καλύτερο από το 2023; Πού άραγε θεμελιώνουν τις ελπίδες τους; Μήπως σε ενδοκοσμικούς «σωτήρες» καθώς έχουν αρνηθεί τον σωτήρα Χριστό;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
Δεν θα πρωτοτυπισω κι εγω και θα σας δωσω τις εγκαρδιες ομως ευχες μου για εκπληρωση των ευγενων ποθων σας εν Κυριω ημωνΙησου Χριστω. Πραγματι ομολογειτε την Αληθεια του Κυριου ημων Ιησου Χριστου,προσπαθειτε να λειτουργησετε ως ποιμενας.Πνευματικος εννοειται. Ομως την κυρια ευθυνη την φερουν οι ποιμενες της Εκκλησιας μας και ξερετε γιατι , γιατι εμφιλοχωρουν συνεχως στην εκκοσμικευση. Αλλα ας εχουμε θαρρος ,ανδρεια και προ παντος πιστη στον Ενα και Τριαδικο ημων Θεο ο οποιος εχει το δικο σχεδιο που δεν ειναι αλλα παρα η σωτηρια του κοσμου.
Ευαριστω
Παρουσιάζετε το Χριστιανισμό ως αντίθετο στις κάθε λογής εξουσίες. Ωστόσο είναι αδύνατο να μη δούμε τον Χριστιανισμό, από τις πρώτες μέρες του, ως τον ρητό δημιουργό των πνευματικών, αισθηματικών και υπαρξιακών θέσεων, οι όποιες θα στηρίξουν επί δεκαοκτώ και πλέον αιώνες την καθαγίαση των υπαρχουσών εξουσιών. Το «απόδοτε τα Καίσαρος τω Καίσαρι» μόνο σε συνάρτηση με το «πάσα εξουσία εκ Θεού» μπορεί να ερμηνευθεί. Η αληθινή χριστιανική βασιλεία δεν είναι αυτού τού κόσμου και εξάλλου ή ιστορία αυτού του κόσμου, καθιστάμενη ιστορία της Σωτηρίας, αυτομάτως καθαγιάζεται ως προς την ύπαρξή της και τον «προσανατολισμό» της, δηλαδή στο ουσιαστικό της «νόημα». Εκμεταλλευόμενος για τούς δικούς του σκοπούς το ελληνικό φιλοσοφικό οπλοστάσιο, ο Χριστιανισμός θα προσφέρει επί δεκαπέντε αιώνες τις απαραίτητες συνθήκες για την αποδοχή τού «πραγματικού» ως έχει, μέχρι πού ο Καρτέσιος θα φτάσει να πει: «προτιμάω να αλλάξω ο ίδιος παρά ν’ αλλάξω την τάξη του κόσμου», και προφανώς ως την κυριολεκτική αποθέωση της πραγματικότητας στο εγελιανό σύστημα («ό,τι είναι πραγματικό είναι ορθολογικό»). Παρά τα φαινόμενα, στον ίδιο κόσμο, κόσμο ουσιαστικά θεολογικό, α- πολιτικό, α-κριτικό, ανήκουν και ό Nietzsche, πού διακηρύσσει «την αθωότητα του γίγνεσθαι», και ο Heidegger, πού παρουσιάζει την ιστορία ως Ereignis και Geschick, έλευση του είναι και δωρεά/ προορισμό του είναι και από το είναι.
Εξαιρετος οπως παντα
ΣΥΜΦΩΝΩ !
Μήρυ,μήρυ,μήρυ,μήρυ.
Τα ίδια παντελακη μου, τα ίδια παντελή μου.
Ουτε αλλάζει ο Μανωλιός, ούτε την κάπα βάζει
αλλιως!
Θα συμφωνήσω μόνο σε ένα πράγμα :
Όταν, εν έτει 2024, ενήλικες άνθρωποι εξακολουθούν να πιστεύουν στα παιδικά παραμυθάκια που αποκαλούνται θρησκείες , η ευχή της πνευματικής υγείας θα έπρεπε να είναι η δημοφιλέστερη.
Αγαπητέ κ. Καφάση, χαίρε.
Εύχομαι υγεία, χαρά και ευλογία από τον Θεό σε σένα και στην οικογένειά σου.
Χαίρομαι που εισέρχεσαι στα άρθρα μου, αμφιβάλλω όμως αν τα μελετάς. Μάλλον θέλεις να κάνεις επίδειξη γνώσεων. Θα αντικρούσω κάποιες θέσεις σου όχι, για να σε πείσω, αλλά για χάρη άλλων αναγνωστών, αν εισέλθουν με τον καταιγισμό της πληροφορίας, που χαρακτηρίζει την εποχή μας.
Γράφεις: Παρουσιάζετε το Χριστιανισμό ως αντίθετο στις κάθε λογής εξουσίες. Ωστόσο είναι αδύνατο να μη δούμε τον Χριστιανι¬σμό, από τις πρώτες μέρες του, ως τον ρητό δημιουργό των πνευ¬ματικών, αισθηματικών και υπαρξιακών θέσεων, οι όποιες θα στηρί¬ξουν επί δεκαοκτώ και πλέον αιώνες την καθαγίαση των υπαρχουσών εξουσιών. Το «απόδοτε τα Καίσαρος τω Καίσαρι» μόνο σε συνάρτηση με το «πάσα εξουσία εκ Θεού» μπορεί να ερμηνευθεί.
Ο όρος χριστιανισμός είναι σαφώς διακριτός από τον όρο Εκκλησία, η οποία είναι μία αγία, καθολική και αποστολική. Ως μέλος αυτής δεν υποχρεώνομαι να απολογούμαι για τις όποιες αστοχίες προσώπων που δηλώνουν χριστιανοί, εντός και εκτός αυτής. Υποχρεώνομαι να δίνω εξηγήσεις επί των θέσεων της διδασκαλίας της Εκκλησίας, όπως αυτή έχει καταγραφεί στα βιβλία της Καινής Διαθήκης και έχει ερμηνευθεί από τους Πατέρες της Εκκλησίας.
Οι εξουσίες έχουν ταχθεί από τον Θεό, όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή. Αλήθεια, εσύ πού τόσα διάβασες, άνοιξες από περιέργεια την Καινή Διαθήκη. Η Εκκλησία δεν δέχεται την αναρχία, όμως δεν στηρίζει τους ασκούντες την εξουσία, όταν αυτοί ενεργούν παραβαίνοντες το θέλημα του Θεού. Οι εξουσίες προσφέρθηκαν από τον διάβολο στον Χριστό ευθύς μετά τη βάπτισή Του, κατά τους πειρασμούς. Συνεπώς βρίσκονταν υπό τον έλεγχό του. Παρέμειναν και παραμένουν υπό τον έλεγχό του μέχρι σήμερα. Η εξουσία διαχρονικά καταδίωξε τους όντως πιστούς επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Αποστόλου Παύλου «οι θέλοντες ευσεβώς ζην διωχθήσονται». Συνεπώς μόνο παντελώς άσχετος περί τη διδασκαλία της Εκκλησίας μπορεί να ισχυρισθεί ότι η Εκκλησία πρόσφερε στην εξουσία τις πνευματικές, αισθηματικές και υπαρξιακές θέσεις προς στήριξη και καθαγιασμό της εξουσίας. Η Εκκλησία έδωσε στη λέξη πνεύμα, από την οποία παράγεται ο όρος πνευματικός, απαράμιλλο νόημα. Οι εξουσιαστές υπήρξαν, κατά κανόνα, άκρως αντιπνευματικοί και πολέμιοι κάθε πνευματικού. Γι’ αυτό και πλήθος οι μάρτυρες διαχρονικά. Η Εκκλησία δίδαξε την αγάπη ως απαραίτητη προϋπόθεση ειρηνικής συνύπαρξης προσώπων και λαών. Οι εξουσίες, παραδομένες σε ηγεμόνες αλαζόνες, άπληστους και διεκδικητικούς, έσπειραν και σπέρνουν κοινωνικές αντιπαραθέσεις και πολέμους μεταξύ των λαών. Αν με τον όρο «υπαρξιακές» υπονοείς την αποδοχή από τους εξουσιαστές της ύπαρξης Θεού και τη στήριξη της θρησκευτικής ηγεσίας, σ’ αυτό δικαιώνεσαι. Όμως δεν έχει ουδεμία σημασία η διακήρυξη πίστης, όταν ο βίος του εξουσιαστού δεν συνάδει με την ευαγγελική διδασκαλία. Η σύμπλευση κοσμικών αρχόντων και θρησκευτικών ηγετών, που ευλόγησαν και ευλογούν τους πρώτους, αν και αυτοί ενεργούν αντιευαγγελικά, δεν αποτελεί στήριξη των εξουσιαστών από πλευράς Εκκλησίας, αλλά προδοσία αυτής από τους θρησκευτικούς ηγέτες. Πολλά μελέτησες, αλλά δεν θέλησες να μάθεις τί είναι Εκκλησία.
Γράφεις: Η αληθινή χριστιανική βασιλεία δεν είναι αυτού τού κόσμου και εξάλλου ή ιστορία αυτού του κόσμου, καθιστάμενη ιστορία της Σω¬τηρίας, αυτομάτως καθαγιάζεται ως προς την ύπαρξή της και τον «προσανατολισμό» της, δηλαδή στο ουσιαστικό της «νόημα».
Αμφιβάλλω αν κατανοείς τα γραφέντα εσύ ο ίδιος. Ο Χριστός είπε στον Πιλάτο ότι «η βασιλεία η εμή ουκ εστιν εκ του κόσμου τούτου». Δίδαξε όμως στους μαθητές του να προσεύχονται «ελθέτω η βασιλεία σου…». Ο Χριστός δεν δίδαξε την ουτοπία. Ήλθε ώστε οι άνθρωποι να απελευθερωθούν από τα πάθη με την εν Χριστώ άσκηση. Δεν έτρεφε όμως ψευδαισθήσεις για την πορεία της ανθρωπότητας. Ως παντογνώστης προετοίμασε τους όντως πιστούς διαχρονικά με τη ρήση «μη φοβού το μικρόν ποίμνιον». Εσύ κατατάσσεις στο μικρό ποίμνιο όσους δήλωσαν ή δηλώνουν χριστιανοί. Αλλά θεωρητικά χριστιανός, ως βαπτισμένος και μη αρνηθείς το βάπτισμα, είσαι και σύ. Θα τολμήσεις να το αρνηθείς; Δυστυχώς ουδείς πολέμιος της Εκκλησίας το τόλμησε.
Γράφεις: Εκμεταλλευόμενος για τούς δικούς του σκοπούς το ελληνικό φιλοσοφι¬κό οπλοστάσιο, ο Χριστιανισμός θα προσφέρει επί δεκαπέντε αιώ¬νες τις απαραίτητες συνθήκες για την αποδοχή τού «πραγματικού» ως έχει, μέχρι πού ο Καρτέσιος θα φτάσει να πει: «προτιμάω να αλλάξω ο ίδιος παρά ν’ αλλάξω την τάξη του κόσμου», και προφα¬νώς ως την κυριολεκτική αποθέωση της πραγματικότητας στο εγελιανό σύστημα («ό,τι είναι πραγματικό είναι ορθολογικό»).
Άραγε κατανοείς τα γραφέντα; Ο Χριστός με την απαράμιλλη διδασκαλία του έθεσε στο περιθώριο τον ιδεαλισμό των αρχαίων φιλοσόφων, που αγνοούσαν το πρόσωπο και για τα πανανθρώπινα ιδανικά, αγάπη, ειρήνη, δικαιοσύνη, ελευθερία έδωσαν ορισμούς ή δεν ασχολήθηκαν διόλου. Ο Χριστός υπήρξε μοναδικός στην ταύτιση λόγων και έργων. Αυτόν μιμήθηκαν οι μάρτυρες και οι άγιοι. Τίποτε δεν οφείλουν στους αρχαίους προγόνους μας πέρα από την αξιοθαύμαστη γλώσσα τους, την ανυπέρβλητη. Όσο για το τι είναι πραγματικό και τι ορθολογικό, ο άνθρωπος θα αγωνίζεται να αποδείξει μέχρι το τέλος της ιστορίας. Ο «ορθολογισμός» του δυτικού ανθρώπου ανάγκασε διανοητές του 20ου αιώνα να υποστηρίξουν ότι το ανθρώπινο ον είναι ανορθολογικό. Έσφαλαν. Ο άνθρωπος δεν είναι ανορθολογικός, είναι εμπαθής. Αλλά έχει εξοβελίσει από τον βίο του τον όρο πάθος συγχέοντας κατά τρόπο τραγικό την πνευματική φυσιολογία με την παθολογία.
Δεν θα σχολιάσω τα της κατακλείδας του σχολίου σου, καθώς ως στόχο έχουν την επίδειξη πολυμάθειας. Ούτε θα σου δώσω τον αριθμό τηλεφωνικής κλήσης, όπως την πρώτη φορά. Δεν θα τολμήσεις και πάλι να έρθεις σε δημόσιο διάλογο. Μάλιστα αμφιβάλλω, αν χρησιμοποιείς πραγματικό ονοματεπώνυμο.
Με συμπάθεια, καθώς σε βλέπω πλανεμένο, παρά τη μελέτη τόσων έργων. Τι κρίμα να μην έχεις μελετήσει και το βιβλίο, που έχει μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες από το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ και έχει γνωρίσει τις περισσότερες εκδόσεις. Ποιο από αυτά που διάβασες μπορεί να συγκριθεί; Και, βέβαια, δεν είναι οι εξουσιαστές, που το διέδωσαν, αλλά ιεραπόστολοι ανθρωπίνως συνεπείς προς τη διδασκαλία του Χριστού, του αιωνίου προτύπου. Για τον Χριστό έχεις να γράψεις κάτι;
Απόστολος Παπαδημητρίου
Συγχαρητήρια και πάλιν και πολλάκις !
πιο πολλά έμαθα από το σχόλιο
του κυρίου Καφαση Χ.,παρά από τα
χιλιοειπωμενα και βαρετά άρθρα του
συγκεκριμένου αρθρογραφου!
Ο Χριστός,δεν μπαίνει σε καλούπια
παραεκκλησιαστικων οργανώσεων!
στα άρθρα σας μόνο μίσος γι αυτούς
που δεν δέχονται τον τεμαχισμό του Χριστου
όπως τον τεμαχιζετε εσείς οι οργανωσιακοι!
Λογια,λόγια,λόγια βαρετα.
πρόσωπα σκυθρωπα,χωρίς χαμόγελο,σκοτεινά,
δεν μπορούν να μιλουν για Χριστό που λάμπει.
Συμφωνώ και επαυξάνω. Τα ουρανομήκη άρθρα και σχόλια του γράφοντος δεν είναι απλώς βαρετά, αλλά από κατατονικά έως καταθλιπτικά.
παράκληση γιά ανάρτηση 2η φορά
Προς υβριστή της κομπλεξικής αθεϊας
-Τα βαρετά άρθρα του συγκεκριμένου αρθρογραφου!…
Ποιος σε υποχρεώνει να τα διαβάσεις ;
-Ο Χριστός,δεν μπαίνει σε καλούπια παραεκκλησιαστικων οργανώσεων!
Σε ποια παραεκκλησιαστική οργάνωση είναι ενταγμένος ο αρθρογράφος και δεν το γνωρίζουμε οι φίλοι του;
-στα άρθρα σας μόνο μίσος γι αυτούς……..
εξ ιδίων κρίνεις τα αλλότρια.
-πρόσωπα σκυθρωπα,χωρίς χαμόγελο,σκοτεινά,
Τρικυμία εν κρανίω !!!
-δεν μπορούν να μιλουν για Χριστό που λάμπει…
Υποκριτή, έχεις πάρει διαζύγιο από το Χριστό και τολμάς, με απίθμενο θράσος να αναφέρεις το όνομά Του !!
Τελείς σε σύγχυση ως «νήπιο κλυδωνιζώμενο».Το κοσμικό δέος απέναντι στο μηδέν που σε περιμένει σε θολώνει το μυαλό. Ποιο δράμα σε μαστίζει και βρίσκεις αποκούμπι στη λιβελογραφία ; ! Φτάνουν πια τόσες αηδίες.