Η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία είναι Απεργία! Και έτσι αγωνιστικά θα τιμηθεί από όλα τα συνδικάτα της χώρας μας.
Σηματοδοτεί τον αγώνα των εργατών, απέναντι στους κεφαλαιοκράτες εκμεταλλευτές τους, για τη διεκδίκηση καλύτερων όρων δουλειάς και ζωής αλλά και για να ανοίξει ο δρόμος για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Από το Σικάγο του 1886, από το Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη ως την Πρωτομαγιά του 1944 με την ηρωική θυσία των 200 κομμουνιστών στην Καισαριανή, η εργατική τάξη έχει γράψει με το ανεξίτηλο μελάνι του αίματός της τις πιο λαμπρές σελίδες του ταξικού αγώνα, της οργανωμένης πάλης και της διεκδίκησης, που καμιά κρατική κι εργοδοτική τρομοκρατία και καταστολή δεν μπορεί να σταματήσει.
Τιμούμε την προσφορά του Νίκου Πλακοπίτη πρωτεργάτη για την ίδρυση του Εργατικού Κέντρου Κοζάνης και Πρόεδρου του Συνδικάτου Οικοδόμων Κοζάνης που εκτελέστηκε στην Καισαριανή την πρωτομαγιά του 1944.
Η διεκδίκηση του 8ώρου ως ώριμης ανάγκης από τότε, σήμερα μας βρίσκει αντιμέτωπους με τις οδηγίες της Ε.Ε. και την αντίστοιχη αντεργατική νομοθεσία που όλες οι κυβερνήσεις και η σημερινή έχουν περάσει, για να καταργηθεί το 8ωρο, να γίνει λάστιχο ο εργάσιμος χρόνος, να καθιερωθεί η 13ωρη, η 6ήμερη και 7ήμερη δουλειά. Νόμοι και οδηγίες που βρήκαν και βρίσκουν τη στήριξη των εργοδοτικών συνδικαλιστών που υπηρετούν το κεφάλαιο και την πολιτική των αστικών κομμάτων.
Συνάδελφοι
Αυτοί μετράνε κέρδη και εμείς γυρνάμε όλο και λιγότεροι σπίτια μας. Από την αρχή του χρόνου έχουν σκοτωθεί τουλάχιστον 24 συνάδελφοι, 12 από αυτούς στις κατασκευές. Η κυβέρνηση έχει τεράστιες ευθύνες. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι εξαφανισμένοι και όσοι έλεγχοι γίνονται είναι για το “θεαθήναι”.
Εδώ και τώρα να παρθούν μέτρα προστασίας των εργαζομένων, να γίνουν μεικτά κλιμάκια των επιτροπών με τα σωματεία. Τα ουσιαστικά μέτρα είναι να σταματήσει η δουλειά ήλιο με ήλιο. Να αυξηθεί το μεροκάματο για να φτάνει να καλύψουμε τις ανάγκες μας και να μην υποχρεωνόμαστε να δουλεύουμε σαν σκλάβοι.
Την ίδια περίοδο στη χώρα μας οι εργαζόμενοι βιώνουν τη φτώχεια και την εκμετάλλευση, αναγκάζονται να ζουν με μισθούς μειωμένους κατά 25% σε σχέση με το 2010, με την ακρίβεια να έχει κάνει βασικά αγαθά επιβίωσης απλησίαστα. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι καταγράφουν κέρδη ρεκόρ, στηριζόμενοι στα τσακισμένα δικαιώματα των εργαζομένων, στις ελλείψεις μέτρων υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς που έχουν οδηγήσει σε εκατοντάδες νεκρούς συναδέλφους μας. Αυτός είναι άλλωστε ο βασικός όρος για να εκταμιεύονται τα τεράστια ποσά του Ταμείου Ανάκαμψης από τους επιχειρηματικούς ομίλους, όταν οι λαός μας αναγκάζεται να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να έχει ακόμα και γιατρό στα απογευματινά χειρουργεία.
Αυτή η πολιτική που υλοποιείται σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. είναι η αιτία που μαζικά οι εργαζόμενοι βγαίνουν στους δρόμους και αγωνίζονται για τις σύγχρονες ανάγκες τους. Είναι αγώνες ελπιδοφόροι, δείχνουν την τεράστια δύναμη της οργανωμένης εργατικής τάξης, φωτίζουν το δρόμο της προοπτικής ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Στην κρίση κάναμε 5 και 10 μεροκάματα τον μήνα και προσπαθούσαμε να τα βγάλουμε πέρα και τώρα δουλεύουμε από το πρωί ως το βράδυ και τα λεφτά τελειώνουν πριν ακόμα έρθουν στην τσέπη μας. Δεν πάει άλλο. Απαιτούμε αυξήσεις στους μισθούς μας, συλλογικές συμβάσεις.
Ξέρουμε ότι για να κατακτηθούν χρειάζεται οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς, σχέδιο διεκδίκησης και αλληλεγγύη. Παράδειγμα πρέπει να γίνει η προσπάθεια συναδέλφων που με εμπιστοσύνη στα σωματεία τους και με ενιαίο αγώνα υπέγραψαν επιχειρησιακές συμβάσεις, με αυξήσεις στους μισθούς, όπως έγινε σε μια σειρά εργοστάσια στο Μέταλλο, όπως ο αγώνας που γίνεται στο εργοτάξιο του ΜΕΤΡΟ, ο αγώνας που γίνεται στα Γιάννενα από το Σωματείο στο εργοστάσιο που βγάζει το “ΖΑΓΟΡΙ”, όπου δίνουν μάχη ενάντια στο νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση για δουλειά 7 ημέρες την εβδομάδα με 12ωρα. Όπως κάνουν οι συνάδελφοί μας στη ΛΑΡΚΟ.
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις στις 28 Φλεβάρη και στις 17 Απρίλη, κόντρα στην προσπάθεια των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, των παρατάξεων της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ/ Νέας Αριστεράς που πολέμησαν αυτές τις απεργίες, προσπάθησαν να τις αποδυναμώσουν και να τις υπονομεύσουν, έδωσαν το μήνυμα της εργατικής τάξης ότι απέναντι στα κέρδη των καπιταλιστών προτάσσει τη ζωή της!
Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και η ένταση της εκμετάλλευσης αποτελούν τις όψεις του ίδιου νομίσματος.
75 χρόνια από την ίδρυση της ιμπεριαλιστικής δολοφονικής μηχανής του ΝΑΤΟ και 25 χρόνια από το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα βιώνουν τις συνέπειες της έντασης των ιμπεριαλιστικών πολέμων και συγκρούσεων στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή. Βιώνουν τις συνέπειες της όλο και βαθύτερης εμπλοκής της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό αυτό γαϊτανάκι, της όλο και πιο ισχυρής πρόσδεσης με το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., προς όφελος των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των επιχειρηματιών και των συμφερόντων τους στην περιοχή.
Συνάδελφοι
Για την εργατική τάξη σε όλο τον κόσμο, η Πρωτομαγιά αποτελεί τον φάρο της ανειρήνευτης ταξικής πάλης. Δεν θα περάσει η προσπάθεια της κυβέρνησης της ΝΔ να καταργήσει την απεργία της πρωτομαγιάς, βασισμένη σε νόμο του ΣΥΡΙΖΑ και να την μετατρέψει σε εορταστική αργία.
Οι αγώνες μας πρέπει να συνεχιστούν και να δυναμώσουν.
Κοζάνη
22.4.2024
