Ο Γιώργος ο Χωραφάς (Γράφει ο Κώστας Φαρμάκης)

Εγώ κι εκείνος είμαστε συνομήλικοι. Μέναμε από μικροί στον ίδιο μαχαλά του χωριού. Τον μαχαλά των ”Παπαστηργιάδων”.Ο Γιώργος λεγόταν Παπαστέργιος.Είχε όμως μια ιδιαίτερη κλίση στην γεωργία.Όταν σαν παιδιά παίζαμε με τα χώματα, εκείνος μονίμως μ’ ένα αυτοσχέδιο μικρό ξύλινο αλέτρι πάντα όργωνε το χώμα.Έτσι του δώσαμε το όνομα που του έπρεπε: ΓΙΩΡΓΟΣ Ο ΧΩΡΑΦΑΣ. Στο σχολείο, στα παιχνίδια και στα πρόβατα Χωραφά τον ανεβάζαμε Χωραφά τον κατεβάζαμε.Το ”Γιώργος” το είχε ξεχάσει παντελώς και απαντούσε μόνο στο καινούργιο του όνομα.

Ο Χωραφάς ήταν γιος της Μακρουβαγγιλής και το Αντρέα Παπαστέργιου.Παρόλο που από μικρός όργωνε τα πάντα, περιέργως δεν τον κέρδισε το επάγγελμα του γεωργού.Λες τα σκληρά χώματα, λες η μικρή παραγωγή βρίζας (σίκαλης), που είχαμε στο χωριό,λες τα πέτρινα χωράφια μας να αποθάρρυναν τον Χωραφά να γίνει χωραφάς;Ίσως.Κι ‘εγινε τσομπάνος. Τούτες τις μέρες του Μάη, που το χορτάρι ήταν μέχρι κει πάνω και ο τόπος ευωδίαζε απ’τις μυρουδιές των δένδρων στον Κόκκινο Νόχτο εγώ κι ο Χωραφάς 7 χρόνων κι οι δυό μας ταχνέβαμε (τα βοσκούσαμε πολύ πρωί) τα πρόβατά μας πριν τα βάλουμε στην στρούγκα.

Δεν θα ξεχάσω πως ένα Σάββατο μετά το σχολείο συνεννοηθήκαμε με τον Χωραφά να πάμε με τα γαϊδούρια μας στα πρόβατα.Το κάναμε πολύ συχνά.Πηγαίναμε να βοηθήσουμε τα μεγαλύτερά μας αδέλφια.Τον Νίκο ο Χωραφάς και τον Βασίλη η αφεντιά μου.Ήταν κι αυτοί συνομήλικοι μεταξύ τους αλλά εφτά χρόνια μεγαλύτεροί μας.

Ο Χωραφάς σαν πιο προνοητικός, που ήταν, ετοίμασε τα κατούνια του (πράγματα τσομπάνου) και ξεκίνησε πρώτος .Εγώ ξεκίνησα λίγο αργότερα κι έπρεπε να τον φθάσω. Καβάλα στο γαϊδούρι το χτυπούσα με μια βέργα να τρέξει.Εκείνο έτρεχε το κακόμοιρο, μα ο Χωραφάς είχε γίνει άφαντος.Ώσπου κάποια στιγμή φθάνω στο Γελαδόσταλο και τον βλέπω στον απέναντι λόφο.Για να να τον φθάσω ”κόβω δρόμο”και αντί να ακολουθήσω το μονοπάτι, που πήγαινε πλάγια, κατεβαίνω σχεδόν κάθετα το δρόμο και φθάνω στο ρέμα.Το γαϊδούρι περνάει το νερό κι όπως κάνει να ανεβεί την ανηφόρα δεν τα καταφέρνει.Γυρίζει πίσω και οι δυο πέφτουμε στο νερό.Ψωμιά, σκυλοψώμια (ψωμί για σκυλιά) φαγητά,όλα κολυμπούν στο νερό.Πραγματική κόλαση.Μα έπρεπε να προλάβω τον Χωραφά.Και τον πρόλαβα.Βοήθησα τον Κανούτη,το γαϊδούρι να σηκωθεί και συνεχίσαμε το δρομολόγιο.Πιο κάτω ο Χωραφάς μας περίμενε.Μέχρι να φθάσουμε στον Κόκκινο Νόχτο στέγνωσαν και τα ρούχα μου.

Μιαν άλλη φορά στις 5 τα χαράματα ημέρα Δευτέρα ξεκινήσαμε να πάμε στο χωριό. Να προλάβουμε το σχολείο.Ήταν Γενάρης θυμάμαι κι είχε λίγο φεγγάρι, σαν μια φέτα πεπονιού.Μας ξύπνησε ο πατέρας μου και φύγαμε. Διόμιση ώρες έπρεπε να περπατήσουμε μέχρι το χωριό.Στο δρόμο μας κοντά στον Αη- Γιώρη νάσου κι ένας λύκος μας φράζει τον δρόμο.Στεκόταν ακίνητος λίγο πιο μπροστά μας κι είχε τ’ αυτιά του τεντωμένα. Χεστήκαμε κι οι δυο μας από το φόβο.Για λίγο όμως.Γιατί ο λύκος ήταν ένας κομμένος κορμός δέντρου με δυο προεξοχές, που έφτιαχναν τα αυτιά του λύκου.Συνήλθαμε συνεχίσαμε και προλάβαμε το σχολείο γιατί ο Στέφανος, ο δάσκαλος δεν αστειευόταν καθόλου τότε .

Μετά την βουκολική μας υπηρεσία με τον Χωραφά ξανασυναντηθήκαμε στα 18 μας να δουλεύουμε σε μια ιταλική εταιρία, που κατασκεύαζε μεταλλικές κολόνες μεταφοράς ρεύματος τη ΔΕΗ.Εκείνος ήταν εναερίτης κι εγώ εργάτης εδάφους. Η διπλή γραμμή ρεύματος που ροβολάει από τον Πολύμυλο προς τη Βέροια κάτι έχει πάρει κι από μας. Στην συνέχεια βρεθήκαμε στην Αθήνα.Εγώ φοιτητής κι εκείνος εργαζόμενος.Ό,τι σινεμά είδα εκείνα τα χρόνια ο Χωραφάς τον έχει πληρωμένο. Μπαίναμε μέσα και μόλις άρχιζε η ταινία ο Χωραφάς από την κούραση της δουλειάς άρχιζε να ροχαλίζει.(συγνώμη φίλε μου)Κι όταν το έργο με το καλό τέλειωνε τον σκουντούσα να ξυπνήσει για να φύγουμε.Και τότε του εξιστορούσα το έργο ,που δεν είχε δει. Αργότερα ο φίλος μου πήγε για δουλειά στην Κρήτη.Από κει μου έγραφε πολύ συχνά τα νέα του, μα τα περισσότερα γραφόμενά του ήταν για το τι καιρό έκανε στην Κρήτη.Έτσι αν και έμενα στην Αθήνα ήξερα με το νι και με το σίγμα τι καιρό έκανε κάθε μέρα στην Κρήτη.

Γι’ αυτό και λέω πάντα πως ο Χωραφάς θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει λαμπρή καριέρα στην μετεωρολογία.Μα τον κέρδισε κι αυτόν η Ελβετία όπως και πολλούς άλλους συγχωριανούς μας.Έτσι έγινε μικρό το χωριό και μεγάλη η Ζυρίχη. Σήμερα συνταξιούχος πλέον ζει στο Βέτσικο της Ελβετίας.Από κει συχνά πυκνά μου έστελνε ιστορικά στοιχεία για αρκετά άρθρα μου, που κατά καιρούς ανέβασα στο διαδίκτυο. Γιώργο σε ευχαριστώ πολύ γι αυτό και τιμητικά σε αφιερώνω το παρόν άρθρο μου στην αφεντιά σου. Το αξίζεις .