Xριστός Ανέστη (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Ο Χριστός είναι το πλέον αμφιλεγόμενο πρόσωπο της ιστορίας. Αν και παρήλθαν δύο χιλιάδες έτη από τον θάνατό του εξακολουθεί να απασχολεί πλήθος ανθρώπων όχι απλά από ιστορικό ενδιαφέρον αλλά με συναισθηματική φόρτιση, θετική ή αρνητική για το πρόσωπό του. Με συναισθηματική φόρτιση αντιμετωπίζονται και δύο ακόμη πρόσωπα, ιδρυτές θρησκειών, ο Βούδας και ο Μωάμεθ. Στην περίπτωση αυτή όμως έχουμε αποκλειστικά θετική αντιμετώπιση από τους πιστούς των δύο θρησκειών. Ελάχιστοι ανεγκέφαλοι, υπέρμαχοι δήθεν δικαιωμάτων σε δυτικές χώρες, προκαλούν τους μουσουλμάνους με ειρωνικά σχόλια και γελοιογραφίες, που προσβάλλουν την πίστη τους. Συνήθως αυτοί ή υφίστανται τις συνέπειες της αφροσύνης τους ή λαμβάνουν αυστηρά μέτρα ασφαλείας, για να τις αποφύγουν. Κάποιοι από αυτούς δηλώνουν άθεοι και πολέμιοι όλων των θρησκειών, γι’ αυτό και δεν περιορίζονται σε χαμηλού επιπέδου ειρωνικά σχόλια κατά του Μωάμεθ, αλλά και σε βλασφημίες κατά του Χριστού και της χριστιανικής πίστης. Άλλοι υποφέρουν από ισλαμοφοβία, καθώς η παρουσία του ισλάμ γίνεται πλέον αισθητή στις ευρωπαϊκές χώρες. Για να εκτονωθούν προβαίνουν στην καύση του Κορανίου υπό αυστηρή αστυνομική επιτήρηση! Βέβαια υποστηρίζουν ότι υπερασπίζονται τις ευρωπαϊκές αξίες, μία από τις οποίες, ίσως η πλέον σημαντική, είναι και ο χριστιανισμός! Άλλοι αμφισβητούν όμως, και πολύ ορθά, ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι θεμελιωμένος στην χριστιανική πίστη. Αλλοίμονο αν ο πολιτισμός αυτός ήταν απόρροια της εφαρμογής της διδασκαλίας του Χριστού! Με τον Βούδα δεν ασχολούνται στον δυτικό κόσμο ίσως επειδή δεν είναι αισθητή η παρουσία των βουδιστών σ’ αυτόν. Για διάστημα άσκησε επιρροή, μέσω των γκουρού, ο ινδουϊσμός, ο οποίος όμως προβάλλει τη λατρεία πληθώρας θεοτήτων όχι όμως και κάποιο ιστορικό πρόσωπο ως ιδρυτή της θρησκείας.

                Ο Χριστός προηγήθηκε στην ιστορία του Μωάμεθ. Για τους πιστούς Του είναι ο Θεός, που έγινε άνθρωπος για τη σωτηρία του γένους μας, κατά ομολογία του ίδιου του Χριστού: «Ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται αλλ έχη ζωήν αιώνιον» (Ευαγγέλιο κατά Ιωάννη). Είναι το μόνο ιστορικό πρόσωπο, που διακήρυξε τη θεότητά του. Ο Μωάμεθ περιορίστηκε να δηλώσει ότι είναι ο σημαντικότερος προφήτης του Θεού. Η διδασκαλία του, με στοιχεία από τον ιουδαϊσμό, τη χριστιανική πίστη και αρκετά άλλα προς ικανοποίηση των ενστίκτων κυριαρχίας και απόλαυσης, ασφαλώς δεν αντέχει σε κάποια σύγκριση με τη διδασκαλία του Χριστού από κάποιον άθεο. Όμως σημαντικοί άθεοι δεν εκπήδησαν από το ισλάμ σε αντίθεση με τις λεγόμενες χριστιανικές κοινωνίες, όπου εμφανίστηκε πλήθος αθέων. Η εξήγηση είναι απλή: Οι συνέπειες εκ του ασπασμού του ισλάμ είναι σχετικά ανώδυνες, σε αντίθεση με αυτές ενός χριστιανού, που αγωνίζεται με συνέπεια να εφαρμόσει τις εντολές του Ευαγγελίου. Επί πλέον, η διακήρυξη αθεΐας σε πολλές ισλαμικές χώρες συνεπάγεται την άμεση απώλεια της ζωής με την κατηγορία προδοσίας του Κορανίου. Παρ’ αυτή την τρομακτική διαφορά δεν είναι λίγοι εκείνοι οι άθεοι, που καταφέρονται κατά της χριστιανικής πίστης με την κατηγορία ότι είναι στερητική της ελευθερίας του προσώπου και με το πλήθος των απαγορεύσεων αφαιρεί τη χαρά από τους πιστούς στον βίο τους. Ελευθερία και χαρά δύο εξαιρετικά σημαντικές έννοιες για την ανάλυση των κινήτρων, που οδήγησαν και οδηγούν πολλούς ανθρώπους στην άρνηση της ανάστασης του Χριστού, καθώς είναι το πλέον προκλητικό πρόσωπο, που συνδέει τον Θεό με τον άνθρωπο, ως Θεάνθρωπος. Αν η ανάσταση του αποδειχθεί μύθος, τότε είναι πολύ εύκολο να απορριφθεί και ο Θεός.

                Απόδειξη, ένα είδωλο, μπροστά στο οποίο αυτοβασανίζεται ο μαθηματικός, έγραψε κορυφαίος μαθηματικός του 20^ου αιώνα. Σήμερα προβάλλονται αποδείξεις με την ελαφρότητα σκέψης παιδιών του νηπιαγωγείου και γίνονται, δυστυχώς, αποδεκτές από πλείστους όσους, οι οποίοι τις μεταφέρουν με την ακραία καύχηση των ημιμαθών! Και επειδή δεν είναι δυνατή η απόδειξη της ανυπαρξίας Θεού μέσω μαθητικών αποδείξεων επιστρατεύεται η «ορθή» λογική! Ποια να είναι άραξε αυτή; «Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού ούκ έστι Θεός» αναγράφεται στους Ψαλμούς της Παλαιάς Διαθήκης. Άφρων, δηλαδή ανόητος, μη λογικός, είναι για τον ψαλμωδό ο άθεος! Με τεράστιο χρονικό άλμα φθάνουμε στον 17^ο αιώνα, οπότε ο Ντεκάρτ, γνωστότερος σε μας ως Καρτέσιος, έφερε λογικά επιχειρήματα για την ύπαρξη Θεού, τα οποία θεώρησε ατράνταχτα! Ακόμη θεωρείται ο θεμελιωτής του ορθολογισμού. Όμως μετά από αιώνα μόλις εμφανίστηκαν άλλοι διανοητές, που επίσης έφεραν «ατράνταχτα» επιχειρήματα για τη μη ύπαρξη Θεού, αφού πρώτα φρόντισαν να τον θέσουν εκτός ιστορίας (δεϊσμός). Και μετά δύο αιώνες επιστράτευσαν την επιστήμη, την οποία βίασαν να κυρώσει την υλιστική φιλοσοφία ως επιστημονική! Ο μύθος επικρατεί μέχρι σήμερα στο όνομα της «ορθής» λογικής!

                Ο Χριστός αποτελεί το αιώνιο πρότυπο, το οποίο έθεσε εκτός ιστορίας τον αρχαίο ιδεαλισμό προσωποποιώντας τα λεγόμενα πανανθρώπινα ιδανικά. Η Εκκλησία στο ερώτημα τι είναι ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη, ειρήνη, χαρά, ζωή απαντά: Ο Χριστός. Και όμως στο όνομα της αναζήτησης ελευθερίας και χαράς αποστάτησαν οι άνθρωποι από τη διδασκαλία Του και γεύθηκαν και γεύονται την τυραννία, την άκρα αδικία, τη φρίκη των πολέμων και τον θάνατο. Βέβαια, επειδή δεν τολμούν να αντικρίσουν τον Χριστό κατά πρόσωπο, αναζητούν τους «πιστούς», οι οποίοι ολίσθησαν και απομακρύνθηκαν από τη διδασκαλία Του, επειδή αρνήθηκαν να πλύνουν πόδια πασχόντων συνανθρώπων τους και να σηκώσουν τον προσωπικό τους σταυρό, όπως υπέδειξε ο Θεάνθρωπος, αλλά προτίμησαν να αλωθούν από τα πάθη της κυριαρχίας και ικανοποίησης των ενστίκτων. Και τότε με ιαχές θριάμβου στρέφονται κατά της πίστης στον Χριστό, τον οποίο κατηγορούν ως σπορέα ουτοπίας θεωρώντας ανεφάρμοστη τη διδασκαλία Του ως αντιβαίνουσα προς την ανθρώπινη φύση. Θέλουν να εμφανίζονται ως αγνοούντες ότι ο Χριστός, σε αντίθεση με τους διαχρονικά δημαγωγούς, που σέρνουν τους ανθρώπους με υποσχέσεις σχηματισμού επιγείων παραδείσων, μας προετοίμασε, ώστε να μην απογοητευόμαστε από το «μικρόν ποίμνιον». Συνεπώς ο όρος χριστιανική κοινωνία είναι ανιστόρητος και ουτοπικός. Και το ότι δεν είναι ουτοπία η διδασκαλία του Χριστού ούτε μύθος η ανάστασή Του το μαρτυρεί το νέφος των μαρτύρων διαχρονικά, οι οποίοι έδωσαν τη ζωή τους ομολογούντες Χριστόν αναστημένον. Το μαρτύριο όλων αυτών συντρίβει τα «λογικά» επιχειρήματα κατά της ανάστασης του Χριστού. Ας σκεφθούν όλοι, όσοι αναμασούν τον «ορθολογικό» μύθο, τί θα έπρατταν, αν επί ποινή θανάτωσης τους καλούσαν να αρνηθούν την υλιστική φιλοσοφία ενυπογράφως. Και τί θα πράξουν στο μέλλον όχι βέβαια, επειδή ενδέχεται να αναβιώσει η «Ιερή εξέταση», που τόση τροφή έδωσε στα «ελεύθερα πνεύματα» τα δουλωμένα στα ανθρώπινα πάθη, αλλά αν επικρατήσει το ισλάμ, που αγνοεί προκλητικά την ελευθερία του προσώπου και αντί να καλεί με το «ει τις θέλει», προτρέπει τους πιστούς στον «ιερό πόλεμο» κατά των απίστων. Ο άθεος δεν έχει κίνητρο να καταστεί μάρτυρας και ασφαλώς θα ενδώσει στην πίεση προς εξισλαμισμό. Ο δουλωμένος στα πάθη, δεν πρέπει να καυχάται ότι απέκτησε την ελευθερία αρνούμενος τον Θεό. Ελεύθεροι έδειξαν και δείχνουν ως τις ημέρες μας ότι είναι οι άγιοι της Εκκλησίας, που απαλλάχτηκαν από όσα οι πολλοί παθιαζόμαστε να αποκτήσουμε και απολαύσουμε, πλούτη, δόξα και ηδονές.

                Η πίστη στον Χριστό είναι στερητική της χαράς καταγγέλλουν άγευστοι χαράς  δημαγωγοί πλανώντες και πλανώμενοι μη έχοντας την διάθεση, αν και έχουν την ικανότητα να διακρίνουν τη χαρά, ως κατάσταση διάρκειας, από την ευχαρίστηση ως παροδική ικανοποίηση των ενστίκτων. Μαρτυρίες άφατης χαράς καταθέτουν οι άγιοι της Εκκλησίας. Οι μαρτυρίες αθέων είναι πολλές φορές άκρως αποκαλυπτικές της εσωτερικής οδύνης, την οποία βιώνουν. Ο Σαρτρ, θεωρούμενος κορυφαίος φιλόσοφος του 20^ου αιώνα έγραψε «η κόλαση είναι οι άλλοι» δείχνοντας την απόλυτη απροθυμία και αδυναμία του να επικοινωνήσει με τον συνάνθρωπό του! Σε αντίθεση προς τον επηρεάσαντα τόσο τη δυτική σκέψη, ένας άγιος της Εκκλησίας μας, ο Σεραφείμ του Σάρωφ, δεχόταν στο ερημητήριό του στο δάσος τον κάθε προσερχόμενο με τον χαιρετισμό «Χριστός ανέστη, χαρά μου»!

                Ο άνθρωπος πλάστηκε ελεύθερος να επιλέξει στάση στον βίο του.

                                                                                ‘ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»