Σύντομο σχόλιο με αφορμή την επανεκλογή της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στη θέση της Προέδρου της Κομισιόν (Γράφει ο Χρήστος Καφάσης)

Παρά την απόφαση-καταπέλτη του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σύμφωνα με τη οποία τμήματα των συμβάσεων/συμφωνιών αγοράς των εμβολίων κατά της Covid-19 είχαν αποκρυφθεί και περιείχαν πολλές «παρατυπίες», η απερχόμενη πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν επανεξελέγη με 401 ψήφους από το σύνολο των 707 ευρωβουλευτών.

Tολμώ να πω ότι οι εξελίξεις αυτές δικαιώνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό όσους σκέφτονται κάπως ανορθόδοξα. Ποιους δηλαδή; Μα αυτούς που προέβλεπαν πως η λεγόμενη αριστερά, το κέντρο και η λεγόμενη δεξιά θα δημιουργούσαν έναν ενιαίο χώρο και γύρω γύρω θα έβαζαν δική τους υγειονομική ταινία (Cordon Sanitaire), ώστε ενάντια σε κάθε έθος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, να μη δώσουν ούτε καν μία θέση αντιπροέδρου σε εκείνους του οποίους βαφτίζουν ακροδεξιούς και φασίστες (κάποιοι από αυτούς προφανώς και είναι, αλλά η λαϊκή βούληση είναι βούληση).

Δημιουργείται λοιπόν το ερώτημα πως θα “συγκυβερνήσουν” κομμουνιστές, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, εν τέλει όλο αυτό το συνονθύλευμα; Μα είναι πάρα πολύ απλό. Με εξαίρεση τους πραγματικούς κομμουνιστές, οι οντολογικές διαφορές μεταξύ των άλλων πολιτικών παρατάξεων έχουν πάψει να υφίστανται από τη δεκαετία του ’70 και πιο εμφατικά από την δεκαετία του ’90.

Οι όποιες διαφορές στην κοσμοθέαση είναι χαρακτήρα ατομικού και όχι παραταξιακού. Μα από που να αρχίσω και που να τελειώσω; Την διάρρηξη των παραδόσεων, τον ηδονιστικό καταναλωτισμό, την επιδιωκόμενη αναγόρευση του ατόμου στη μόνη πραγματική ερμηνευτική αυθεντία, την κατάλυση της εκτεταμένης οικογένειας και τώρα πλέον και της πυρηνικής, την επιλεκτική ανοχή;
Τώρα πλέον φαίνεται ότι τείνουν να εκλείψουν και οι όποιες διαχειριστικές διαφοροποιήσεις. Η Ευρώπη είναι παντελώς απροετοίμαστη για την ανάδυση ενός πολυπολικού κόσμου το φαινόμενο δηλαδή που βλέπουμε να συντελείται μπροστά στα μάτια μας. Με εξαίρεση ορισμένα πολύ δευτερεύοντα ζητήματα τα οποία κυρίως τείνουν να αφορούν το πεδίο του δικαιωματισμού, ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε αριστερά κέντρο και δεξιά δεν υπάρχει. Για αυτό άλλωστε και θα μπορέσουν να συνυπάρξουν στα όργανα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Απαιτώντας βέβαια από τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες πλήρη συμμόρφωση ώστε να παραμείνει αρραγές το μέτωπο – υγειονομική ταινία.
Χρησιμοποιώντας τα εργαλεία που μας έχει δώσει ο Παναγιώτης Κονδύλης μπορούμε να κατανοήσουμε πάρα πολύ καλά αυτές τις εξελίξεις. Αν και ο οικουμενισμός και ο σχετικισμός είναι πολύ παλαιότερα αιτήματα από το αίτημα της ανοχής, «όποιος εξαγγέλλει τη δική του αλήθεια οφείλει να ισχυριστεί και την οικουμενική της ισχύ αλλιώς δεν μπορεί να δικαιολογήσει την κοινωνική αξίωση ισχύος που περιέχεται στην εξαγγελία του», ακόμη και αν η αλήθεια του σχετίζεται με το αίτημα της ανοχής και «ο σχετικισμός και ο οικουμενισμός αυτοπαρουσιάζονται ο καθένας από την πλευρά του ως η καλύτερη εγγύηση της ανοχής».

Στο όνομα λοιπόν της ανοχής, ενός πολύ νεότερου αιτήματος από τα άλλα δύο, και μέσω μίας συμμαχίας με τον οικουμενισμό, δικαιολογείται η δημιουργία ενός μετώπου από εκείνες τις δυνάμεις που προσπαθούν να πείσουνε τους λαούς τους ότι αυτή η τριάδα μπορεί να τους σώσει! Ανεξαρτήτως φυσικά των υλικών και ιστορικών συνθηκών! Φυσικά καταφεύγουν σε μία χαλιναγώγηση του σχετικισμού μέσω των οικουμενιστικών εξαγγελιών και του οικονομισμού.
Τι μένει λοιπόν σε όλους εμάς τους σκεπτόμενους κάπως ανορθόδοξα; Τίποτα άλλο παρά η παρακολούθηση του magnum teatrum mundi, του μεγάλου θεάτρου του κόσμου, καθώς μέσα από τις αντιηρωικές ψευδαισθήσεις ενός χαλασμένου κόσμου εισερχόμαστε σε μια από τις τραγικότερες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας.