Ποτέ* άλλοτε στη νεότερη ιστορία μας δεν υπήρξαν τέτοιες ιδανικές συνθήκες, όπως σήμερα, για την ελληνική οικονομία. Πολιτική σταθερότητα, πρωτοφανής διαθεσιμότητα πόρων για ανάπτυξη, χαμηλή εξυπηρέτηση χρέους μέχρι το 2032, τράπεζες απαλλαγμένες από κόκκινα δάνεια, αποφασιστική ενίσχυση των δημοσίων εσόδων και των ηλεκτρονικών συναλλαγών από τον τουρισμό. Κι όμως…τα σύννεφα πυκνώνουν από παντού.
Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε εν συγκρίσει με το αντίστοιχο περσινό (πεντάμηνο) κατά 23%. Δεν είναι απλά ένα “καμπανάκι”, συνιστά μια ιδιαίτερα ανησυχητική εξέλιξη. Σύμφωνα με τα αναλυτικά στοιχεία της ΤτΕ, παρά τη θετική επίδραση του τουρισμού στον τομέα των υπηρεσιών, το εμπορικό έλλειμμα επικράτησε με το μέγεθος του στο συνολικό αποτέλεσμα. Το εμπορικό έλλειμμα είναι ο πιο αξιόπιστος δείκτης για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Είναι δυνατόν, στην κορύφωση της καλύτερης περιόδου μεταπολεμικά από πλευράς χρηματοδότησης, με πόρους που ξεπερνούν τα 70 δις, να αντιμετωπίζει τέτοια βύθιση η ανταγωνιστικότητα της Χώρας;
Είναι ηλίου φαεινότερο πως το μοντέλο “ανάπτυξης” που υπηρετεί η Κυβέρνηση της Ν.Δ. επενδύοντας μονοσήμαντα στο real estate, την κατανάλωση και τον τουρισμό, “πνέει τα λοίσθια” και αποδεικνύεται πολλαπλά αδιέξοδο. Όλοι οι διεθνείς Οργανισμοί από την Κομισιόν και το ΔΝΤ μέχρι τον ΟΟΣΑ, προβλέπουν ότι μετά το 2026 η Ελλάδα θα επιστρέψει σε ρυθμούς ανάπτυξης κοντά στο 1%. Ο “λογαριασμός” δεν βγαίνει, δεδομένου ότι μετά το 2032, η δαπάνη εξυπηρέτησης δημόσιου χρέους διπλασιάζεται. Ανάλογη είναι η εικόνα στο κρισιμότατο πεδίο των ανισοτήτων οι οποίες, στην Ελλάδα του κ Μητσοτάκη, καλπάζουν κάθετα και οριζόντια. Η αγοραστική δύναμη του μέσου Έλληνα βρίσκεται στην προτελευταία θέση στην Ε.Ε., λίγο πιο πάνω από τη Βουλγαρία, την ώρα που τα κέρδη των ολιγοπωλίων σημειώνουν ιστορικά ρεκόρ. Από την άλλη, είναι σε πλήρη εξέλιξη το φαινόμενο της “διχασμένης χώρας”, καθώς ό,τι δεν αγγίζει ο τουρισμός, παρακμάζει και συρρικνώνεται.
Το διαρκές δίλημμα στην οικονομία, ανάμεσα στις ανάγκες των ανθρώπων και τον καταναγκασμό των αριθμών είναι γνωστό, αλλά για την Ελλάδα δεν υφίσταται. Η οδυνηρή περιπέτεια της χρεοκοπίας και η ρεαλιστική αποτίμηση των 50 χρόνων της μεταπολίτευσης καθιστούν ως μόνη ειλικρινή και ανθεκτική απάντηση την ανάπτυξη με τη συστηματική αναδιανομή πλούτου να την ακολουθεί και να τη συνοδεύει.
Η Κυβέρνηση ξέρουμε τοποθετείται υπέρ των αριθμών, κάτι που με βάση τα πεπραγμένα της οδηγεί σε λιτότητα χωρίς τέλος. Κι αυτό είναι το καλό της σενάριο…
Από την άλλη, η επιβεβλημένη προτεραιότητα στις ανάγκες των ανθρώπων σκοντάφτει στο ΑΕΠ, στο μέγεθος της πίτας. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από άλλους ρυθμούς ανάπτυξης με έμφαση στις άμεσες ξένες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου. Πόροι για μια δυναμική πορεία υπάρχουν, σχέδιο απαλλαγμένο από πελατειακές λογικές δεν υπάρχει. Με δυο λόγια το πρόβλημα είναι βαθιά πολιτικό. Οι πολίτες, με το δικό τους τρόπο, αντιλαμβάνονται πλήρως την ανάγκη δυναμικής επανεκκίνησης της Χώρας και ψάχνουν εναγωνίως το πολιτικό της υποκείμενο.
Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα της εκλογής ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο, η πατρίδα και οι πολίτες της.
* Άρθρο του Πάρι Κουκουλόπουλου, Βουλευτή Κοζάνης και Υπεύθυνου ΚΤΕ Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής, στην Εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής» 18/8/2024
Είναι γνωστός για την έννοια του ο βουλευτής για τους πολίτες και την Ελλάδα. Το έδειξε περίτρανα με το “ναι σε ολα” στα μνημόνια που έριξε στην σημερινή τους κατάντια και την πατρίδα και τους Έλληνες.
και με όλα αυτά η μία αντιπολίτευση πάει για γάμους, με κλαρίνα και βιολιά και η άλλη ψάχνει να βρεί αρχηγό, στα όρη και στα βουνά.
Ήταν μπερδεμένος λόγω του αρχηγού που υποστήριζε τότε και δεν ήξερε ποια ήταν η πραγματικοτητα