Στο κάτω μέρος του κεντρικού δρόμου του χωριού, εκεί, απέναντι από το σπίτι του παππά ήταν το καφενείο του Αρδουβαγγέλη.Ο Αρδουβαγγέλης λεγόταν Παπαδόπουλος στο επίθετο και το ΄΄Αρδουβαγγέλης΄΄ πρέπει να του το κόλλησαν οι χωριανοί, όταν εκείνος εγκαταστάθηκε κοντά στο μαχαλά των Αριδάδων. Αυτός κι ο αδερφός του Ηλίας ήρθαν στο Λιβαδερό από το χωριό Πάδη ή Βογγόπετρα.Κι αυτό πρέπει να έγινε είτε μετά την καταστροφή της Πάδης από τους Γερμανούς τον Αύγουστο του 1943 ή μετά το 1947.Αυτά μου λένε τα ιστορικά στοιχεία που κατέχω από διηγήσεις μεγαλύτερων. Μένει λοιπόν αυτά να επιβεβαιωθούν.
Το καφενείο του Βαγγέλη πρέπει να ήταν το ΄΄αρχαιότερο ΄΄του χωριού και ο Βαγγέλης ήταν καφετζής με τα όλα του. Σέρβιρε πάντα με ποδιά και πάντα με έναν αλουμινένιο στρογγυλό δίσκο, αν θυμάμαι καλά. Είχε όλα του τα μαλλιά, γκρίζα βέβαια και φορούσε πάντα γυαλιά, μάλλον πρεσβυωπίας. Κάτι σημαντικό που είχα παρατηρήσει στον Βαγγέλη ήταν η στόφα του καφετζή. Τον έβλεπες στην όψη και στην συμπεριφορά του κι έλεγες πως αυτός ο άνθρωπος ήταν πράγματι για καφετζής γεννημένος. Ο Βαγγέλης στο έργο του είχε πάντα και μια βοηθό. Την Θοδώρα (Θεοδώρα).Ήταν η γυναίκα του και συνάμα η ΄΄υποδιευθύντρια΄΄ του καφενείου. Αργότερα στην δούλεψή του Βαγγέλη μπήκε και η κόρη του, η Γλύκα(Γλυκερία). Το καφενείο είχε μέσα χώρο μα και αυλή.Ο μέσα χώρος ήταν λίγο χαμηλότερα από τον μπάγκο του καφενείου. Όχι βέβαια να βλέπει α υψηλού ο Βαγγέλης τους πελάτες, μα να εποπτεύει καλύτερα το χώρο και να αντιλαμβάνεται αμέσως τις παραγγελίες των πελατών του, που συνήθως γίνονταν με κινήσεις χεριών αρχικά και μετά λεκτικά.
Οι καρέκλες ήταν όλες, εκείνες, οι ψάθινες, που σπανίως βλέπουμε σήμερα ενώ οι πόρτες του καφενείου ήταν τρείς τον αριθμό. Δύο που οδηγούσαν στην αυλή του καφενείου και μία πίσω στην άκρη του πάγκου από όπου έβγαινε ο Βαγγέλης κι η Θοδώρα για να ανέβουν απ’ την σκάλα στο σπίτι τους. Πόρτες και παράθυρα ήταν ξύλινα με μικρά τζάμια ,που στηρίζονταν με καρφίτσες και στόκο για να μην τρίζουν και μπάζουν αέρα. Η αυλή του καφενείου ήταν περίπου τετράγωνη και μια ακακία μεγάλη δέσποζε στο κέντρο της. Σ’ αυτήν την ακακία ένα παγωμένο Γενάρη της δεκαετίας του 50 ο αρκουδιάρης έδεσε την ΄΄αρκούδα΄΄ του, που δεν ήταν τίποτα άλλο μα ένας κανονικός άνθρωπος ντυμένος αρκούδα και μπήκε στο καφενείο να ξαποστάσει και να πιει ένα ρακί Του άρεσε πολύ, στρογγυλοκάθισε κι άρχισε τα τσίπουρα, μα η΄΄αρκούδα΄΄ έξω; Πάγωσαν τα πόδια της κι άρχισε να μουγκρίζει και να κάνει φασαρία σαν αρκούδα που ήτανε. Βγαίνει ο αρκουδιάρης μεμιάς και της ρίχνει μια με το λοστάρι του. Κούρνιασε η ΄΄αρκούδα΄΄ κι άχνα δεν έβγαλε. Ο αρκουδιάρης συνέχισε τα τσίπουρα, μέχρι που ο Βαγγέλης τον παρακάλεσε και πήρε και το ΄΄ζώο΄΄ μέσα. Έτσι για ένα ένα τσίπουρο. Ο Βαγγέλης ήταν πολύ καλός στον καφέ μα εξαιρετικός στο ούζο και στο τσίπουρο.Έκανε τον πιο καλό μεζέ. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο κι ο ΜΠΑΤΣΙΛΑΣ ο Γιώργος,ο μερακλής του ούζου, όταν κατέβαινε το μεσοχώρι, στον Βαγγέλη έριχνε πάντα άγκυρα. Και από εκεί τα περισσότερα βράδια ξεκινούσε για το σπίτι του.
Σ ΄αυτό το καφενείο του Βαγγέλη όσες φορές κι αν πήγα ως νέος ποτέ δεν μ’ άφησαν να πληρώσω τόσο ο Βαγγέλης όσο κι η Θοδώρα. Πάντα κεράστηκα είτε καφέ είτε τσίπουρο, με γλυκάνισο. Έτσι περίπου θυμάμαι σήμερα τον Αρδου(Βαγγέλη) και το καφενείο του.
