Πριν ένα μήνα, στην εκδήλωση για τα πενήντα χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, ο πρώην Πρωθυπουργός και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Κώστας Σημίτης, τόνισε πως «το ΠΑΣΟΚ οφείλει να πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις (…) είναι μια ευκαιρία και οι ευκαιρίες δεν είναι άπειρες». Η αξιοποίηση αυτής της ευκαιρίας αποτέλεσε ουσιαστικά και το επίδικο του προεκλογικού διαλόγου, με εναλλακτικές απόψεις υποψηφίων για το πως θα καταφέρουμε ο λαός να μας εμπιστευτεί ξανά τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν, είναι και θα παραμείνει Κίνημα. Δεν πρόκειται για κάποια λέσχη προβληματισμού. Κατά συνέπεια, πρώτο και θεμελιώδες ζητούμενο αποτελεί η μαζική συμμετοχή στις κάλπες της 6ης και 13ης Οκτωβρίου. Η μαζική συμμετοχή συνιστά την αναγκαία προϋπόθεση που θα ενισχύσει τον κινηματικό μας χαρακτήρα.
Το να φτάσουμε όμως στο ζητούμενο, να χτίσουμε τον αντίπαλο πόλο στη μονοκρατορία του κ. Μητσοτάκη, είναι ζήτημα στρατηγικής. Μπροστά μας ανοίγονται τρεις δυνητικές “δεξαμενές” άντλησης κοινωνικής εμπιστοσύνης.
Αναμφίβολα, τη μεγαλύτερη πηγή αποτελεί η πολιτική ενεργοποίηση συμπολιτών μας που επέλεξαν να απέχουν από τις εκλογικές διαδικασίες. Αποτελεί ένα ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας και η επιλογή της αποχής δεν έχει για όλους την ίδια αφετηρία. Αυτή είναι μια πολυσύνθετη προσπάθεια που απαιτεί χρόνο και μπορεί σταδιακά να επιτευχθεί με έμπρακτα δείγματα αξιοπιστίας, σοβαρότητας και οργανωτικού εκσυγχρονισμού.
Πέραν της αποχής, υπάρχουν δύο δυνητικές πηγές, μία προς τα δεξιά μας και μία προς τα αριστερά μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να στραφούμε είτε δεξιά είτε αριστερά. Αντιθέτως, να καταφέρουμε να γίνουμε ιδεολογικά ελκυστικοί και πειστικοί, συνεχίζοντας απαρέγκλιτα την αυτόνομη πολιτική πορεία μας.
Αναζητώντας, λοιπόν, το στοιχείο που οδηγεί σε ανατροπή των συσχετισμών, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία πιστεύω ότι η μάχη μπορεί να κερδηθεί πρωτίστως στον λεγόμενο κεντρώο ή μεσαίο χώρο. Η μάχη της κυριαρχίας στο κέντρο, κατά κανόνα, αποτελεί το τελευταίο βήμα κάθε στρατηγικής συσπείρωσης, στην περίπτωσή μας όμως αυτό δεν ισχύει. Υπάρχουν προφανή δεδομένα που δείχνουν ότι εκεί μπορεί να κερδηθεί το πρώτο στοίχημα της δικής μας ιδεολογικής κυριαρχίας. Αυτό απέδειξαν με σαφήνεια τα ποιοτικά στοιχεία από τα exit polls των πρόσφατων Ευρωεκλογών, όπου κατέστη πασιφανές ότι ο κ. Μητσοτάκης χάνει σταδιακά τη μάχη της κυριαρχίας στο κέντρο, την ώρα που πιέζεται έντονα από τα δεξιά του. Το κέντρο αποτελεί την “αχίλλειο πτέρνα” του και η κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ εκεί οδηγεί εκ των πραγμάτων στην ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών.
Ποια υποψηφιότητα μπορεί να δώσει με επιτυχία την ιστορική μάχη στο κέντρο, εντός της μέχρι πρότινος “έδρας” του κ. Μητσοτάκη, είναι κάτι που κάθε συντρόφισσα και κάθε σύντροφος θα αξιολογήσει και θα αποφασίσει με την ψήφο του.
Σε κάθε περίπτωση, η μαζική συμμετοχή παραμένει πρώτιστη προϋπόθεση επιτυχίας, γιατί μπορεί να εγγυηθεί και την ενότητα της επόμενης ημέρας. Ο κίνδυνος για την ενότητά μας, είναι αντιστρόφως ανάλογος της συμμετοχής, αυτό είναι ξεκάθαρο. Την Κυριακή, λοιπόν, συναντιόμαστε όλοι μαζί στην κάλπη και το βράδυ της 13ης Οκτωβρίου συναντάμε ξανά το ΠΑΣΟΚ που έκανε και θα ξανακάνει την Ελλάδα περήφανη.
* Άρθρο του Πάρι Κουκουλόπουλου, Βουλευτή Κοζάνης και Υπεύθυνου ΚΤΕ Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής, στην Εφημερίδα “Στο Καρφί”.
Αλήθεια εσύ ένας σκληροπυρηνικος Τσοχατζόπουλος έγινες τώρα σημητικος
Να δούμε που θα φθασεις
ενα πρέπει να σε αναγνωριστεί : Έχεις πολύ θράσος, φαντασία και άγνοια κινδύνου!
Δεν είναι πάντως…κομπλεξικός,σαν εσένα!
Πάρη κάνε μας τη χάρη και πάνε με τον Χάρη!
Μην τον ξυπνάτε , όνειρο βλέπει. Αλήθεια για τα χάλια της δευακ τίποτα ;. Κουβέντα;. Ούτε έστω ένα δελτίο τύπου από τα τρία τέσσερα καθημερινά που βγάζεις Πάρη μας;. Γιατί τα χάλια από εσένα ξεκίνησαν .
Ο μόνος τρόπος να συνέλθει το Πασοκ είναι:
1. Να ξεπληρώσει τα δανεικά κι αγύριστα απ’ τη λεηλασία της Αγροτικής Τράπεζας.
2. Να δηλώσει καθαρά και ξάστερα πως δεν πρόκειται “στο μπιρ ντουνιά” να ξανασυνεργαστεί κυβερνητικά με τη ΝΔ για εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ξένων σε βάρος του Ελληνικού λαού.
3. Να απαλλαγεί δια παντός απ’ τα ορφανά του Σημίτη και το Βενιζελισμό (Κουκουλόπουλο, Διαμαντοπούλου και λοιπούς)
4. Να αποκηρύξει δια παντός τη σοσιαλδημοκρατία και να επανέλθει στις σοσιαλιστικές του ρίζες.
5. Να αναζητήσει συμμαχίες με τις πατριωτικές δυνάμεις, επιστρέφοντας στην πολιτική της Εθνικής Λαϊκής Ενότητας της 3ης Σεπτέμβρη, που την έχει εγκαταλείψει πλήρως.
6. Να κάνει την αυτοκριτική του για το μάντρωμα της χώρας στο ΔΝΤ και να αποκηρύξει πλήρως την εποχή Παπακωνσταντίνου, Μπιρμπίλη και λοιπών.
Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική οδός και πραγματικότητα, όσο κι αν δεν σας αρέσει!
σωστοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοός!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ανώνυμε 11:56 Ευτυχώς που τα έγραψες και τα θυμηθήκαμε όλοι όσοι κινούμαστε στο ίδιο μήκος. Γιατί έτσι όπως μας ξεπλένουν καθημερινά το μυαλό σε λίγο θα νομίζουμε και εμεις ότι ο γυαλός είναι στραβός.