Η υποβολή δέκα υποψηφιοτήτων για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς, φανερώνει θετικές και καθ’ όλα ευγενείς φιλοδοξίες που υπάρχουν, αλλά συνιστά ένα πρόβλημα στη διαδικασία.
Γράφει ο Πάρις Κουκουλόπουλος
Η οργάνωση διαλόγου μεταξύ των υποψηφίων, όπως προτάθηκε από την επιτροπή Αλιβιζάτου, είναι πρακτικά ανέφικτη.
Οι πολλές υποψηφιότητες, σχετίζονται τόσο με τον πλουραλισμό αντιλήψεων που γέννησε η πολυδιάσπαση του χώρου τα τελευταία επτά χρόνια, όσο και με τα κριτήρια υποβολής υποψηφιότητας, δηλαδή χίλιες υπογραφές και οπωσδήποτε πενήντα, σε τουλάχιστον επτά περιφέρειες.
Με άλλα λόγια, αρκούν 750 υπογραφές, στον τόπο καταγωγής και στο λεκανοπέδιο και από 50 σε άλλες 5 περιφέρειες.
Το κριτήριο αποδεικνύεται αντικειμενικά χαλαρό και βέβαια εκ των υστέρων δεν μπορεί ν’ αλλάξει, γιατί στη δημοκρατική διαδικασία, οι κανόνες που τίθενται ενόψει σημαντικών αποφάσεων, τηρούνται απαρέγκλιτα.
Χαμένοι απ’ την εξέλιξη είναι οι λιγότερο γνωστοί υποψήφιοι και τελικά η έννοια της ισοτιμίας μεταξύ των υποψηφίων στην αφετηρία.
Το παράδοξο είναι ότι τα χαλαρά κριτήρια, υιοθετήθηκαν ακριβώς για τον αντίθετο λόγο.
Αξίζει εδώ, να σταθούμε στα επιχειρήματα των χαλαρών κριτηρίων, που επικράτησαν στην αρμόδια επιτροπή.
“Να μην περιοριστούμε μόνο στους γνωστούς, που διαθέτουν μηχανισμούς και δίκτυα επιρροής, ν’ ανοίξουμε τη διαδικασία στην κοινωνία των πολιτών κτλ”.
Ακούγονται πολύ όμορφα όλα αυτά, μόνο που όπως λέγαμε κάποτε στα αμφιθέατρα, οι ιδέες δεν πέφτουν απ’ τον ουρανό.
Το ιδεολογικό υπόβαθρο αυτών των αντιλήψεων, είναι η ατζέντα του συρμού, εδώ και τριάντα χρόνια.
Τα κόμματα είναι μηχανισμοί, τα πολιτικά δίκτυα προσωποπαγείς μηχανισμοί, η διαδρομή στην πολιτική σημαίνει φθορά, η γνώση και η εμπειρία είναι περίπου “ποινικό αδίκημα”.
Η μεγαλύτερη ή μικρότερη δόση αλήθειας, που υπάρχει σε όλα αυτά, οδηγεί πολλούς στον πολιτικό μας χώρο, να υιοθετούν αυτή την ατζέντα, στο όνομα του πολιτικού φιλελευθερισμού.
Αυτό όμως, δεν αναιρεί το γεγονός, ότι αυτή η ατζέντα έκανε την εμφάνισή της στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης και προωθείται συστηματικά από τα μέσα ενημέρωσης, στον ανεπτυγμένο κόσμο.
Η συντριπτική κυριαρχία των δυνάμεων της οικονομίας έναντι αυτών της πολιτικής, θέλει αναλώσιμους πολιτικούς και αδύναμους πολιτικούς θεσμούς για τη διαιώνισή της.
Η ολική επαναφορά της πολιτικής και των θεσμών είναι μια σαφής διάκριση προόδου και συντήρησης σήμερα και το στίγμα της παραταξης μας επιβάλεται να ειναι σαφές σε αυτο το καίριο ζήτημα.
Με αυτη την οπτική η οργάνωση της διαδικασίας στις επικείμενες εκλογές μονο τεχνικό ζήτημα δεν ειναι γιατι άπτεται και τελικά χαρακτηρίζει ιδεολογικοπολιτικα το νέο ενιαίο φορέα.
Αυτο ισχύει φυσικά και για την ηλεκτρονική ψηφοφορία γιατι οι απόψεις που διατυπώνονται αφορούν τελικά το πως εννοούμε την κρίσιμη έννοια της συμμετοχης των πολιτών.
Στις εκλογές του Σεπτέμβριου 2015, ψήφισαν 2.000.000 πολίτες λιγότεροι, σε σύγκριση με τις εθνικές εκλογές του 2004.
Ολοένα και περισσότεροι πιστεύουν ότι δεν μπορούν ν’ αλλάξουν τη ζωή τους με τις πολιτικές τους επιλογές. Ουσιαστικά, αμφισβητείται η ικανότητα των δημοκρατικών θεσμών να εγγυηθούν την προαγωγή της ευημερίας.
Πρόκειται για ρήξη μιας ιστορικής συνέχειας, που είναι σύμφυτη με την πλήρη κυριαρχία των δυνάμεων της οικονομίας έναντι αυτών της πολιτικής.
Αυτός είναι ο βασικός λόγος, που απέχουν οι πολίτες από τα κοινά κι όχι γιατί δεν έχουν δυνατότητα να ψηφίσουν από το κινητό τους.
Η ηλεκτρονική ψηφοφορία είναι υποχρέωση του πολιτικού μας χώρου, που έχει στο DNA του τη νεοτερικότητα, όπως ακριβως και τη λαϊκή συμμετοχή.
Οφείλουμε να δώσουμε τη δυνατότητα της συμμετοχης στην ψηφοφορία και με ηλεκτρονική οδό σε όσους εχουν διάθεση συμμετοχης και το δηλώνουν αυτοπροσώπως.
Στο όνομα των ανοιχτών διαδικασιών δε μπορεί να καταργήσουμε καθε έννοια συμμετοχης όταν η επιδίωξη μας ειναι ακριβώς η αντίθετη.
Λοιδορώντας την έννοια της λαϊκής συμμετοχής, κινδυνεύουμε να γίνουμε η χλεύη των παρεών, από τη Μύκονο μέχρι τα Εξάρχεια.
Είναι απορίας άξιο, γιατί δεν επικεντρωνόμαστε στη δυνατότητα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού που είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους.
Στα ξενιτεμένα αδέρφια μας, τα τελευταία χρόνια έχουν προστεθεί πάνω από μισό εκατομμύριο από τον ανθό της χώρας, τα νιάτα της. Μπορούμε και πρέπει να στείλουμε ένα μήνυμα ηχηρό.
Είναι ένα ακόμα παράδειγμα που δείχνει ξεκάθαρα, ότι οι αποφάσεις για τη διαδικασία εκλογής, οφείλουν να ενισχύουν την πολιτική μας ταυτότητα, ποιοί είμαστε και τί θέλουμε.
Το επιστημονικό κύρος και το δημοκρατικό ήθος του Νίκου Αλιβιζάτου αποτελούν εγγύηση για τη διαδικασία, σε κάθε περίπτωση, όμως πρέπει να βοηθήσουμε όλοι, γιατί τίποτε δεν είναι εύκολο κι αυτονόητο.
Η αναγέννηση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, δεν είναι προσωπική υπόθεση κάποιων, γιατί αφορά τον λαό και την πατρίδα.
Αν σηκωθεί όρθια η μεγάλη δημοκρατική παράταξη, θα σηκωθεί όρθια και η χώρα.
Αυτή η πεποίθηση συνιστά και το διακύβευμα του ενιαίου φορέα της κεντροαριστεράς, με πρώτο βήμα την εκλογή επικεφαλής από τη βάση, το Νοέμβριο.
* Ο Πάρις Κουκουλόπουλος είναι Γραμματέας του Τομέα Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ.
Μια βολική κατάσταση.
Το ΠΑΣΟΚ μέσα από «Ελιά» στην συνέχεια ΔΗΣΥ και πάει λέγοντας με τον νέο σχήμα δείχνει σαν να ντρέπεται να επικαλεστεί το όνομα και το περιελθόν του, και γιατί να μην ντρέπεται άλλωστε, τα στελέχη τις πρώτης φουρνιάς αν δεν είναι φυλακή είναι με το ένα πόδι σε αυτήν, ακολουθούν οι νεοφώτιστοι νεοφιλελεύθεροι που βαπτίστηκαν εκσυχρονιστές με τον Σημίτη, ακολουθεί ο κληρονόμος και τελειώνει με την ικανό για όλα φον Βαγγελάκι που το έστειλε στην αγκαλιά της Νέας Δημοκρατίας αδιάβαστο, και πάει να τελειώσει στα χέρια ενός βολικού επιθέτου.
Αλλά εκτός από την ιστορία υπάρχει και η περιουσία. Το ΠΑΣΟΚ με χρέη πάνω από 180 εκατομμύρια έχει ανάγκη από μια πολιτική offshore company με καθαρό ΑΦΜ για να λειτουργήσει και να ξεφύγει από τα χρέη που δημιούργησαν τα κακομαθημένα κρατικοδίαιτα στελέχη του.
Η ΔΗΜΑΡ. Πια ΔΗΜΑΡ; Έλα ντε, ούτε καν ανιχνεύεται δημοκοπικά δάνεισε το όνομα για μια έδρα βουλευτή επικρατείας και τελείωσε.
Το Ποτάμι, ως «αυτόνομος» χώρος βάλτωσε κανονικά, οπότε ο πονηρός Κυρ Σταυρός και οι πέριξ αυτόν με τον μόνον τρόπο που μπορούν να ξαναδούν βουλή είναι να Τρουπώσουν στην ΔΥΣΗ και να παζαρέψουν δυο τρεις εδρουλες στην βουλή για το καλό μας.
Ο Καμίνης, ως πότε θα είναι δήμαρχος πρέπει να φροντίσει τον μέλλον του οπότε τι καλύτερο από τον ρόλο τουλάχιστον του δεύτερου διακριτού ρόλου στην ΔΗΣΥ.
Όσο για τους υπόλοιπους εφτά υποψήφιους πρόεδρους να μην έχουν και αυτοί ρόλο και καλύτερη τύχη στις επόμενες εκλογές;
Και όλα αυτά μέχρι της επόμενες εκλογές όποτε και αν γίνουν αυτές, γιατί την επόμενη των εκλογών ο καθένας το σακίδιο του και τον δρόμο του και ειδικά αυτοί που κοιτούν κατά Μητσοτάκη μεριά.
Και όσο για εμάς τους αμετανόητους ΠΑΣΟΚ θα δώσουμε τα τέσσερα ευρουλακια μας, θα ψηφίσουμε Φώφη για να έχει συνέχεια το ΠΑΣΟΚ δια μέσου της απογόνου του αείμνηστου Γεννηματά αλλά τι θα ξημερώσει την επόμενη των εκλογών ένας θεός ξέρει.
Συμπέρασμα: ΓΟΥΡΟΥΝΙ ΣΤΟ ΣΑΚΙ
Αναγέννηση με παλιά υλικά δεν γίνεται.Άντε γειά.
Κωμικό και Υβρις είναι το γεγονός ότι σήμερα, στη θέση του Ανδρέα Παπανδρέου, ηγείται στο ΠΑΣΟΚ, μια πολιτικός με μηδενικό πολιτικό ανάστημα.
Κωμικό και Υβρις είναι το γεγονός ότι γίνεται συζήτηση και διεργασίες για την υποτιθέμενη αναγέννηση της Κεντροαριστεράς με υποψήφιους κάτω του μετρίου πολιτικού εκτοπίσματος.
Απόδειξη αυτού είναι το γεγονός ότι κάθε μέρα προστίθενται και δυο-τρεις νέες υποψηφιότητες λόγω της έλλειψης ενός πεφωτισμένου ηγέτη.
Τελειώσανε τα δανεικά, οπότε τελειώσανε και οι πεφωτισμένοι ηγέτες.
Ούτε τιμή ούτε αξίες ούτε πιστεύω!Να μαζευτούμε καμία 10ρια κόμματα μήπως και μπούμε στην βουλή να πέφτει ο μισθός και ποιος νοιάζεται για τον λαό και το έθνος….
Συγκροτημένη πρόταση
Κουκουλόπουλε πάλι λάθος κάνεις, δεν κινδυνεύετε να γίνετε, είστε ήδη η χλεύη των παρεών, ιδίως στη Μύκονο. Στα Εξάρχεια ποιος σας λογαριάζει;
Οι πολίτες δεν χρειάζονται ούτε κέντρο ούτε σοσιαλδημοκρατία, το έδειξαν διαλύοντας κατά σειρά την ΕΚΝΔ, το ΚΟΔΗΣΟ, την ΕΔΗΚ, το εκσυγχρονιστικό σας Πασοκ, την Ελιά, τη Δημαρ, τη Ρημαδ κι όλο το κακό σας συναπάντημα. Οι πολίτες χρειάζονται ένα κόμμα που θα φροντίζει για τους μη προνομιούχους, που θα κάνει πράξη τη λαϊκή απαίτηση για Εθνική Κυριαρχία και Κοινωνική Απελευθέρωση. Δηλαδή, πολύ απλά, δεν χρειάζονται όλους εσάς που προδώσατε τα οράματα της Αλλαγής.
Απογοητεύτηκε να περιμένει ή κρατάει ομπρέλα;