Εθνικός Διχασμός (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Η αστική τάξη, που ισχυροποιήθηκε κατά τον 18^ο αιώνα, ανέτρεψε την έκφυλη τάξη των ευγενών και, σταδιακά, μετά τη γαλλική επανάσταση, κυριάρχησε όχι μόνο σ’ ολόκληρη την έκταση της Ευρώπης, αλλά και σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Ο κυρίαρχος ελέγχει πλήρως τις εξελίξεις, γράφει την ιστορία, προβάλλει «αξίες», οι οποίες δικαιώνουν την ιδεολογία του. Η μεγαλύτερη καύχηση της αστικής τάξης και των οπαδών της, καιροσκόπων ή αφελών, είναι η αναγνώριση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και η εγκαθίδρυση κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Κάνοντας αναδρομή στην γαλλική επανάσταση επικεντρώνουμε την προσοχή μας στο θαυμάσιο τρίπτυχο: «Ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα»! Βέβαια αυτό υπήρξε δεσμευτικό μόνο των Γάλλων αστών, καθώς δεν το εγκολπώθηκαν οι ομοϊδεάτες τους των άλλων χωρών. Σήμερα όμως ευκαίρως ακαίρως γίνεται πολύς λόγος για τις ευρωπαϊκές αξίες, κοινές στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές, εθνικές ή ιδεολογικές διαφορές. Και είναι σπανιότατες οι φωνές, που τολμούν να ασκήσουν την ελάχιστη κριτική στην κραυγαλέα υποκρισία των ασκούντων την εξουσία!

Η ελευθερία, όπως και πολλές άλλες έννοιες, έχει απολέσει το νόημά της και έχει ευτελιστεί στο έπακρο. Στον αστικό κόσμο ολοκληρώνεται αυτή στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού με το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, άλλα και του εκφράζεσθαι κατά βούληση, ακόμη και σε βάρος των ισχυρών. Στην εποχή μας εντείνεται η καύχηση για την το δικαίωμα διακωμώδησης, αλλά και βλασφημίας των ιερών και οσίων συνανθρώπων μας στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης και της τέχνης! Ο αστικός κόσμος, άκρως αντιπνευματικός, αγνοεί την πνευματική ελευθερία, το πολυτιμότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο, την οποία στραγγαλίζει επί δύο αιώνες με τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων και τον εκχυδαϊσμό των ηθών.

Η ισότητα παρέμενε μόνο σύνθημα, ικανό να συγκινήσει τους λαούς, ώστε αυτοί να κινηθούν προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αστικής τάξης, με την ελπίδα ότι θα βελτιωνόταν και ο δικός τους βίος! Δεν βελτιώθηκε; Αντικρούουν οι οπαδοί του συστήματος; Ασφαλώς και βελτιώθηκε ο βίος των λαών της Ευρώπης κατά τους αιώνες 19^ο και 20^ο. Αυτό όμως επιτεύχθηκε όχι χάρη στην εφαρμογή μέτρων προς εξισορρόπηση της κραυγαλέας αδικίας προγενεστέρων εποχών, αλλά χάρη στην καταλήστευση του πλούτου των λοιπών λαών του πλανήτη μέσω της αποικιοκρατίας, των εξοπλισμών και των προκλήσεων πολεμικών συρράξεων. Και η αθλιότητα αυτή δεν έχει τέλος, αλλά έχει ενταθεί κατά την εποχή της νεοαποικιοκρατίας, η οποία είναι πλέον προσοδοφόρος για τους αδηφάγους πλουτοκράτες! Για να είσαι ελεύθερος, πρέπει να έχεις και κάποια χρήματα, είχε δηλώσει κάποτε ο Τσώρτσιλ, τονίζοντας εύγλωττα την συντριβή της ελευθερίας υπό το βαρύ πέλμα της ανθρώπινης απληστίας! Πόσο ελεύθεροι είναι το δισεκατομμύριο των συνανθρώπων μας που στερούνται ακόμη και το πόσιμο νερό; Πόσο ελεύθεροι είναι όσοι δεν διαθέτουν ένα ποτήρι γάλα για το άρρωστο παιδί τους, που πεθαίνει από απλή γαστρεντερίτιδα; Βέβαια οι «υπέρμαχοι» της ελευθερίας φρόντισαν να εξασφαλίσουν για τους απόκληρους του πλανήτη στυγνές δικτατορίες προς εξυπηρέτηση των αθλίων συμφερόντων τους! Το θλιβερό για τους ίδιους είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται τη στέρηση της ελευθερίας τους με την υποταγή τους στα διάφορα πάθη και την καταβαράθρωση στο υπαρξιακό κενό! Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε πρόσφατη ομιλία του δήλωσε: «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση, όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα». Το να μη τρέφει αυταπάτες είναι κατανοητό και επιβεβαιώνεται από την ιστορική πορεία του ανθρώπου. Το να θεωρείται όμως η ισότητα, την οποία διακηρύσσει το Ευαγγέλιο του Χριστού, αντίθετη προς την ανθρώπινη φύση είναι θέση θλιβερή, που αποκαλύπτει το μέγεθος της αναλγησίας των κατεχόντων. Γίνεται στον λόγο εμμέσως πλην σαφώς αναφορά στον κομμουνισμό, οι οπαδοί του οποίου όντως καταστρατήγησαν, όπου επικράτησαν, την αστικού τύπου ψευδή δημοκρατία και τα θεωρητικά μόνο κατοχυρωμένα ατομικά δικαιώματα (Το πρόσωπο κατ’ εικόνα Θεού αγνοείται τόσο από τους αστούς όσο και από τους μαρξιστές!).

Οι κομμουνιστές επιχείρησαν κατά τον 19^ο αιώνα να διασαλεύσουν την αστική τάξη στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αν υπήρξαν κάποιοι ιδεολόγοι, οι οποίοι με πνεύμα θυσίας αφιέρωσαν τον βίο τους για έναν δικαιότερο κόσμο, πολυπληθέστεροι υπήρξαν οι κινηθέντες για την ανατροπή εμφορούμενοι από ταξικό μίσος κατά των απλήστων πλουτοκρατών. Και επειδή, σύμφωνα με τους προγόνους μας, «αρχή άνδρα δείκνυσι», απέτυχαν παταγωδώς στην άσκηση της εξουσίας όχι μόνο λόγω επιβολής ολοκληρωτισμού, αλλά και λόγω διατήρησης της κοινωνίας των τάξεων προς όφελος κομματικής ομάδας, η οποία απολάμβανε όλα τα «αγαθά του αστικού παραδείσου», όταν ο λαός στερείτο βασικών ειδών διαβίωσης! Εμπαθείς και οι ανατροπείς, όπως και οι αντίπαλοί τους, δεν ήταν δυνατόν να επιτύχουν, ενώ η υλιστική τους φιλοσοφία θεωρεί τον άνθρωπο «ζώο που φτιάχνει εργαλεία»! Η «αδελφότητα» των ανθρώπων δεν είναι δυνατόν να θεμελιωθεί, παρά μόνο στην αναφορά προς τον Θεό Πατέρα. Η παταγώδης αποτυχία τους προκάλεσε δύο μεγάλα κακά. Έδωσε στους αστούς το δικαίωμα να καυχηθούν υπέρμετρα για το άθλιο σύστημα, που έχουν επιβάλει στον πλανήτη, και να διαλύσουν τις συλλογικές προσπάθειες, τις ευλογημένες από την χριστιανική πίστη, στα πλαίσια των συγκροτημένων κρατών. Σήμερα όχι μόνο στις φτωχές χώρες του πλανήτη, αλλά και στις ευρωπαϊκές τα κοινοβούλια είναι θίασοι μαριονέτας, τις κινήσεις των οποίων ελέγχουν πλήρως και ασφυκτικά οι ισχυροί του κεφαλαίου. Και θρασείς οι υποταγμένοι σ’ αυτούς πολιτικοί, σχεδόν όλων των αποχρώσεων, καυχώνται ακόμη για τις εγγυήσεις του δημοκρατικού τόξου, καθώς στο βάθος ελλοχεύει ο ολοκληρωτισμός, αναμένοντας να έλθει η σειρά του να κληθεί από τους ισχυρούς να ασκήσει την εξουσία, όταν οι πολιτικοί κατασταθούν παντελώς αναξιόπιστοι! Και ενώ η πολιτική, που εφαρμόζεται είναι μία και συγκεκριμένη, ο λαός παραμυθιάζεται για τις δήθεν υπάρχουσες χαώδεις ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των κομματικών σχηματισμών, ώσπου αυτοί να συμπράξουν «για τη σωτηρία της πατρίδος»! Αν τολμήσει κάποιος να ασκήσει κριτική για τα αναρίθμητα κακώς κείμενα δέχεται τη ρετσινιά του οπαδού του ολοκληρωτισμού, του οπισθοδρομικού του σκοταδιστή! Και τα κόμματα καταφέρνουν ακόμη και σήμερα, που βιώνουμε την καθολικά παραδεκτή οικονομική κρίση (για την κρίση αξιών δεν γίνεται λόγος) να κρατούν διχασμένο το τμήμα του λαού, που ακόμη παλεύει, να μην υποταχθεί στον εκμαυλισμό της μικρής οθόνης, ώστε να παύσει να σκέπτεται! Λαός διχασμένος, ποτέ προκομμένος.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»