Χριστιανική πίστη και βία (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

                Το νέο «έγκλημα», κατά της τέχνης αυτή τη φορά, επισκίασε το προηγούμενο όντως έγκλημα των Τεμπών! Οι μετριότητες, που ασχημονούν από τη μικρή οθόνη εκμαυλίζοντας τον λαό μας, βρήκαν πρώτης τάξεως ευκαιρία να εξαπολύσουν τους μύδρους τους κατά του δράστη ως τηλεδικαστές, αυτοπροβαλλόμενοι μάλιστα ως εκφραστές της κοινής γνώμης και έχοντας τώρα πλήθος «προοδευτικών» συνοδοιπόρων, οι οποίοι ωρύονται όταν προσβάλλεται η ελευθερία της τέχνης!

                Βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου εισήλθε σε αίθουσα της Εθνικής Πινακοθήκης (δεν πουλήθηκε ακόμη;), απέσπασε από τους τοίχους εκθέματα και τα έρριψε στο δάπεδο. Το «έγκλημα» κατέγραψαν συσκευές εικονοληψίας και το πρόβαλαν οι τηλεοπτικοί σταθμοί κατ’ επανάληψη. Τί έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων; Ο ένοχος τύπος θρησκόληπτου, είδος χριστιανού ταλιμπάν, εχθρός της ελευθερίας και της δημοκρατίας πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά, ώστε να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή επανάληψης παρόμοιας ενέργειας. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλησαν να περάσουν και ίσως το πέρασαν στον ήδη αποχαυνωμένο λαό μας, ώστε να σπεύσει αυτός να αποδοκιμάσει την ενέργεια.

                Ας εξετάσουμε με νηφαλιότητα το συμβάν. Ο βουλευτής, πριν αποφασίσει να προβεί στην ενέργεια αυτή, είχε καταθέσει ερώτηση στη Βουλή, για να λάβει ως απάντηση από την αρμόδια υπουργό ότι σε καμμιά περίπτωση δεν είναι επιτρεπτή η λογοκρισία σε θέματα τέχνης! Κατά δήλωση του ιδίου αρχικός του στόχος ήταν η συνάντηση με τη διευθύντρια της Πινακοθήκης προκειμένου να λάβει κάποιες εξηγήσεις, καθώς τα εκθέματα είναι σαφώς βλάσφημα. Επί αυτού δεν άκουσα ούτε διάβασα αντίθετη άποψη. Η βλασφημία έπαψε βέβαια να αποτελεί ποινικό αδίκημα στη χώρα μας από το 2019. Μικρή η συνέπεια για την Εκκλησία. Ο Χριστός είπε στον μαθητή Του, που χειροδίκησε, ότι θα μπορούσε να καλέσει μυριάδες αγγέλων προς υπεράσπισή Του, όμως σέβεται την ελευθερία, δώρο που ο Ίδιος προσέφερε στον άνθρωπο. Συνεπώς η προσφυγή στη δικαιοσύνη του Καίσαρα για εκκλησιαστικό ζήτημα είναι άστοχη ενέργεια.

                Ποια η κατηγορία για την πράξη: Φθορά ξένης ιδιοκτησίας. Δεν νομίζω ο ποινικός κώδικας να προβλέπει αυστηρότερες ποινές, όταν φθείρεται έργο τέχνης. Και η φθορά είναι ασήμαντη. Συνεπώς οι σπεύσαντες να καταδικάσουν τον δράση δεν ενοχλήθηκαν από την υλική ζημία αλλά από το ιδεολογικό αντίκτυπο της πράξης. Ιεροσυλία! Ναι η λατρεία της τέχνης αποτελεί ταμπού και αλλοίμονο σε όποιον έχει το θράσος να προβεί σε κίνηση κατά έργου τέχνης. Προκειμένου να αποφασισθεί αν επρόκειτο για κακούργημα ή πλημμέλημα, ο δράστης κρατήθηκε επί πέντε ώρες. Να δούμε τελικά με ποια κατηγορία θα παραπεμφθούν οι υπόλογοι για την τραγωδία των Τεμπών. Ασφαλώς οι αστυνομικοί της Πινακοθήκης έλαβαν εντολές άνωθεν. Και εκτίθενται στα μάτια του λαού παιδιά του.

Τι είναι τέχνη ή ειδικότερα καλές τέχνες, μεταξύ των οποίων εντάσσεται και η ζωγραφική. Κατά ένα ορισμό, μάλλον γενικά αποδεκτό, καλές τέχνες είναι οι τέχνες εκείνες που υπηρετούν το “ωραίο” (κάλλος), αποσκοπώντας στο να προσφέρουν αισθητική απόλαυση. Τα εν λόγω εκθέματα μόνο το ωραίο δεν υπηρετούν και ασφαλώς ούτε και αισθητική απόλαυση προσφέρουν. Βέβαια, απαντούν οι «ειδικοί», η κριτική έργων τέχνης είναι υποκειμενική. Και συχνά αυτοί έρχονται σε αντίθεση με το κοινό περί ωραίου αίσθημα απαξιώνοντας τον «όχλο», που δεν κατέχει από τέχνη.

                Η ενέργεια του βουλευτού δεν έγινε βέβαια, επειδή δεν του άρεσαν αισθητικά οι πίνακες. Τους έριξε στο δάπεδο, επειδή, όπως έγραψα, είναι έργα βεβήλου της πίστης μεγάλου μέρους του λαού μας. Και οι υπέρμαχοι της ελευθερίας όχι βέβαια της τέχνης αλλά του καλλιτέχνη, πρέπει να απομακρυνθούν από την άκρως υποκριτική στάση προάσπισης της ελευθερίας, ενώ είναι δουλωμένοι σε πάθη και «αξιοποιούν» την τέχνη ως ιδεολογικό όργανο αντιχριστιανικής προπαγάνδας. Η ελευθερία ασφαλώς υπόκειται σε περιορισμούς, προς αποφυγή προσβολής του πιστεύω συνανθρώπων μας. Μάλιστα οι περιορισμοί αυτοί στη χώρα μας απορρέουν από το, υποτίθεται, ακόμη ισχύον Σύνταγμα, τόσο λόγω της επίκλησης του ονόματος της Αγίας Τριάδος στο προοίμιό του, όσο και με αναφορές στα άρθρα 3 και 16. Μπορεί η βλασφημία να μην αποτελεί ποινικό αδίκημα, αλλά ως αντιχριστιανική προπαγάνδα υπό μορφή τέχνης δήθεν, πρέπει να αντιμετωπίζεται πρωτίστως από την Πολιτεία, η οποία όμως αποκαλύπτει σταδιακά το αντιεκκλησιαστικό της πρόσωπο. Η εθνική Πινακοθήκη χρηματοδοτείται από τον λαό μέσω των δημοσίων δαπανών. Την έκθεση έχουν επισκεφθεί ήδη πολλά σχολεία και ασφαλώς κάτι το άσχημο θα έμεινε στις ψυχούλες των μαθητών.

                Με βάση την ποινική δικονομία τελέστηκε αναμφισβήτητα αξιόποινη πράξη. Πρέπει ο ίδιος ο βουλευτής να ζητήσει την άρση της ασυλίας του, για να δικαστεί. Ας προσέξουμε όμως κάτι το πολύ σημαντικό. Αν οι πίνακες εξύβριζαν τον ευεργέτη, στον οποίο οφείλει ο δράστης τη ζωή του και τον οποίο διεστραμμένος νους «εμίσησεν δωρεάν», δηλαδή χωρίς λόγο και αιτία, ή εξύβριζαν τη βιολογική του μητέρα και συγγενικά του πρόσωπα, ασφαλώς η κοινή γνώμη θα τον είχε δικαιώσει. Πιθανόν και οι δικαστές να τον αθώωναν δεχόμενοι τον βρασμό ψυχής, υπό τον οποίο διέπραξε τη φθορά. Μάλιστα θα αυξάνονταν οι πιθανότητες απαλλαγής, αν η εικόνα του Χριστού μετακινείτο, ώστε να τη βλέπουν οι δικαστές και όχι το ακροατήριο. Βέβαια κάποιοι θα αισθάνονταν χαρά, αν η Βουλή ψήφιζε να απομακρυνθεί από τις αίθουσες των δικαστηρίων, και μεγαλύτερη ακόμη, αν ψήφιζε να ριχτεί στο δάπεδο ή να καεί! Αλλά ο Χριστός, η Παναγία και οι άγιοι της Εκκλησίας, για το ανύπαρκτο φυσικό δίκαιο της νεωτερικότητας, δεν έχουν ουδεμία συγγένεια με τον δράστη! Δεν έχουν ευγνώμονες ανθρώπους ή συγγενείς να τους προστατέψουν από διεστραμμένους ανθρώπους, οι οποίοι καλυπτόμενοι πίσω από τη «θεά» τέχνη με την προστασία ισχυρών κοσμικών παραγόντων επιχειρούν από συμφώνου την αποϊεροποίηση της κοινωνίας.

                Για όσους αρνούνται το πνευματικό δίκαιο, δεν έχει νόημα η ανάγνωση του λοιπού κειμένου. Θλιβερό είναι ότι επήλθε διάσταση απόψεων στο εκκλησιαστικό σώμα επί του θέματος, ακόμη και στην παράταξη του βουλευτού, καθώς αυτός ενήργησε αυτοβούλως. Και είναι σωστό, όταν κάποιος μετέχει σε συλλογικότητα να μην ενεργεί εν αγνοία των λοιπών. Σημαντική πάντως είναι η απάντηση στο ερώτημα: Επιτρέπεται στον χριστιανό η άσκηση βίας επί προσώπων ή η φθορά αντικειμένων; Είναι αποδεκτή η «ιερή αγανάκτηση»; Κάποιοι συνάδελφοί του αποκρίθηκαν ότι δεν θα προέβαιναν σε παρόμοια κίνηση, ίσως και πολλοί από μας. Άραγε απορρέει αυτή η θέση από το εκκλησιαστικό ήθος και τη φρόνηση ή μήπως επιχειρείται συγκάλυψη της ολιγοπιστίας και της δειλίας; Ας αναρωτηθεί ο κάθε πιστός. Ο Χριστός άσκησε σε περίπτωση βία κατά εκείνων που είχαν μετατρέψει τον οίκο του Πατέρα Του σε σπήλαιο ληστών και σε οίκο εμπορίου. Υπάρχουν περιπτώσεις, κατά τις οποίες οφείλουμε να Τον μιμηθούμε; Έχουμε περιπτώσεις άσκησης βίας εν Χριστώ από μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας. Καλό είναι να μελετήσουμε το έργο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου.

                Θεωρώ ότι θα ήταν ορθότερο ο βουλευτής, μετά την απαράδεκτη απάντηση της αρμόδιας υπουργού να είχε παραπέμψει το θέμα στην Ιερά Σύνοδο. Αυτή όφειλε να επαναλάβει την κίνηση εξωκοινοβουλευτικά. Σε αρνητική απάντηση της υπουργού, το και πιθανότερο, η ορθότερη αντιμετώπιση θα ήταν η οργάνωση συλλαλητηρίου διαμαρτυρίας έξω από την Πινακοθήκη. Και τώρα δεν είναι αργά. Το ζήτημα είναι σημαντικότερο από τα άλλα της εκκλησιαστικής περιουσίας και της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Σε περίπτωση εμμονής στη βλασφημία, πρέπει να θεωρηθεί η υπουργός εχθρός της Εκκλησίας. Και βέβαια δεν είναι το πρώτο πρόσωπο, που εκδηλώνει εχθρική στάση. Έχουν προηγηθεί πολλά άλλα. Και οι ιεράρχες συνεχίζουν να τα δέχονται με εγκαρδιότητα στα Επισκοπεία, να χαριεντίζονται και να φωτογραφίζονται μαζί τους, αντί να τους κάνουν γνωστό ότι είναι πρόσωπα ανεπιθύμητα σε εκκλησιαστικούς χώρους και δεν έχουν το δικαίωμα συμμετοχής στα μυστήρια της Εκκλησίας ως νονοί και ως κουμπάροι. Και βέβαια σε περίπτωση ειρωνικής απόκρισης στην απόφαση, η Εκκλησία διαθέτει και τον αφορισμό, δηλαδή τη θέση του βλασφήμου εκτός εκκλησιαστικού Σώματος. Βέβαια η λέξη και μόνο αφορισμός εγείρει ειρωνικά μειδιάματα και επίκριση ότι η Εκκλησία επανέρχεται στον σκοταδισμό του Μεσαίωνα. Και όμως αρχηγοί κομμάτων διαγράφουν μέλος για «ψύλλου πήδημα» χωρίς παραπομπή στην Επιτροπή δεοντολογίας και αυτό δεν προκαλεί διαμαρτυρία στους δημαγωγούς που κόπτονται δήθεν για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Η υποκρισία στο απόγειό της. Ας μη επαναληφθεί από την Ιεραρχία το σφάλμα που διεπράχθη κατά την επτάχρονη δικτατορία. Η εποχή της μεταπολίτευσης φθάνει στο τέλος της. Η Ελλάδα ή θα σβήσει ή θα αναστηθεί. Καλό είναι να επισημάνουμε κλείνοντας ότι είναι μεγάλο σφάλμα τα μέλη της Εκκλησίας να συντάσσονται με τον κόσμο και να αποδέχονται να τοποθετούνται στον κομματικό άξονα Δεξιά-Αριστερά. Η κύρια διάκριση του κοινωνικού σώματος είναι με τον Χριστό ή ενάντια στον Χριστό. Και ας γνωρίζουν ότι «όψονται εις ον εξεκέντησαν».

                Εύχομαι να μην μας αναγκάσουν οι περιστάσεις να στραφούμε στην Παναγία και να τραγουδήσουμε με τη Βέμπο: «Στη γλυκειά Παναγιά προσευχόμαστε όλες». Καλό είναι να προβούμε σε μετάνοια χωρίς να προηγηθούν δεινά για την πατρίδα μας και τον λαό μας.

                                                                                «Μακρυγιάννης»