Σ’ έναν κόσμο που κυριαρχείται από τα φώτα της Super League και την υπερ-έκθεση των «μεγάλων», υπάρχουν ακόμα φίλαθλοι που κρατούν την καρδιά τους δεμένη με τη φανέλα της ποδοσφαιρικής ομάδας της πόλης τους, όσο κι αν λείπουν οι μεγάλες διακρίσεις κι οι τίτλοι . Ο Βασίλης Μπατιάνης είναι, ίσως, ο πιο αφοσιωμένος φίλαθλος της Κοζάνης. Εδώ και δεκαετίες ζει την κάθε Κυριακή στο γήπεδο όχι σαν μια απλή συνήθεια αλλά σαν μια ιεροτελεστία. Πολλοί παρακολουθώντας τη διαδρομή του, όλα αυτά τα χρόνια, θα έλεγαν πως είναι, χωρίς υπερβολή, κομμάτι της ιστορίας της. Από το πρώτο παιχνίδι της Κοζάνης που παρακολούθησε το 1987 μέχρι σήμερα, δεν έπαψε ούτε στιγμή να τη ζει, να τη στηρίζει και να τη νιώθει σαν δεύτερο σπίτι του. Στη συνέντευξή του στο kozan.gr διακρίνει κανείς τη φωνή του φιλάθλου που αγαπά χωρίς ανταλλάγματα, ελπίζει χωρίς όρια κι ονειρεύεται μια Κοζάνη που θα συνεχίσει να ταξιδεύει το όνομά της σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Είναι η απόδειξη ότι, όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν κι αυτόν η Κοζάνη δεν θα είναι ποτέ μόνη.
– Θυμάστε την πρώτη φορά που πήγατε στο γήπεδο να δείτε την Κοζάνη; Σε ποια κατηγορία αγωνιζόταν τότε η ομάδα; Τι νιώσατε και τι ήταν αυτό που σας έκανε τόσο πολύ να τη λατρέψετε;
Πρώτη φορά κατέβηκα στο γήπεδο για την Κοζάνη το 1987. Τοπικό ντέρμπι Κοζάνη – Εορδαϊκός και στο 87ο λεπτό ο Σάκης Κουζιάκης κάνει το 1-0 για την Κοζάνη. Πανικός από 4.000 φιλάθλους. Άλλες εποχές. Νομοτελειακά η συνέχεια ήταν αναμενόμενη με πολλές καλές και στενάχωρες στιγμές.
– Πώς ήταν μια «τυπική Κυριακή» όταν έπαιζε τότε η Κοζάνη; (π.χ. προετοιμασία, γήπεδο, ατμόσφαιρα). Υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι (οικογένεια, φίλοι) που σας συνόδευαν τότε στο γήπεδο;
Συνήθιζα να κατεβαίνω τις περισσότερες φορές με παρέα στο γήπεδο. Όσο περνούσαν τα χρόνια, έχω βάλει διάφορες διαδικασίες σε προσωπικό επίπεδο τις οποίες θεωρώ πολλές φορές και κάτι σαν γούρι. Φυσικά δεν ξεχνάω ποτέ να περνάω από τους Αγίους Αναργύρους να ανάβω ένα κερί, ζητώντας τη βοήθεια της εκκλησίας μας για την Κοζάνη.
– Θυμάστε ένα παιχνίδι ή μια στιγμή που σας σημάδεψε στα πρώτα χρόνια κι αν γυρνούσατε πίσω στα πρώτα σας βήματα ως φίλαθλος, τι θα θέλατε να ξαναζήσετε από εκείνη την εποχή;
Είναι ένα Κοζάνη – Παναιτωλικός το 1988 ή 1989 αν θυμάμαι καλά. Παιχνίδι ανόδου στη Β’ Εθνική το οποίο δυστυχώς η Κοζάνη χάνει με 0-1. Εκεί γυρίζω πολλές φορές και σκέφτομαι πως θα γινόταν το αποτέλεσμα να ήταν υπέρ μας. Με έχει σημαδέψει πολύ αυτό το παιχνίδι, καθώς ήταν από τα πρώτα χρόνια μου στο γήπεδο.
– Ποιοι παίκτες ή πρόσωπα της Κοζάνης, από εκείνη την εποχή σας έχουν μείνει αξέχαστοι;
Εντάξει ίνδαλμά μου ήταν ο Τάκης Καραθανάσης. Αρχηγός, με ψυχή που δεν καταλάβαινε τίποτα και κανέναν στον αγωνιστικό χώρο. Τίμησε τη φανέλα όσο λίγοι. Δεν θέλω να μειώσω άλλους ποδοσφαιριστές με τους οποίους είμαι και φίλος χρόνια αλλά ο Τάκης ήταν κάτι το μοναδικό για μένα.
– Στα χρόνια που ακολούθησαν σε στιγμές που όλα φαίνονταν δύσκολα, τι ήταν αυτό που σας κράτησε κοντά στην ομάδα;
Η Κοζάνη πέρασε δύσκολα χρόνια αλλά πλέον το μικρόβιο είχε μπει για τα καλά στο μυαλό μου. Δεν έλειψα από πολλά παιχνίδια τα οποία πραγματικά είναι μετρημένα στα δάχτυλα. Θεωρώ και θέλω να πιστεύω πως δεν θα αφήσω ποτέ μόνη την ομάδα. Είναι κάτι ανεξήγητο αυτό που με κρατάει κοντά στην Κοζάνη. Συναισθήματα που δεν περιγράφονται εύκολα.
– Πώς νιώθετε όταν σε κάποια παιχνίδια βλέπετε άδειες κερκίδες, αλλά εσείς είστε πάντα εκεί;
Είναι δύσκολο για το άθλημα γενικά να διεξάγεται σε άδειες κερκίδες. Με στεναχωρεί σε όποιο γήπεδο και αν το βλέπω, άλλωστε οι αθλητές γίνονται καλύτεροι όταν παίζουν σε γεμάτα στάδια. Προσωπικά μπορώ να κάτσω σε μια κερκίδα και μόνος μου πλέον αλλά σαφώς είναι πιο ευχάριστο όταν βλέπεις πολλούς άλλους μαζί σου να χαίρονται το άθλημα και την Κοζάνη μας.
– Πόσο έχει επηρεάσει αυτή η αφοσίωση στην Κοζάνη, τη ζωή σας έξω από το γήπεδο;
Έχω συνδέσει τη ζωή μου με την Κοζάνη και αυτό με ακολουθεί σε όλη την προσωπική μου καθημερινότητα. Υπάρχουν μέρες συνεχόμενες που ασχολούμαι αποκλειστικά με την Κοζάνη. Χαίρομαι πολλές φορές όταν και η σύζυγός μου έρχεται στο γήπεδο, ταξιδεύει σε εκτός έδρας παιχνίδια, έχοντας μπολιαστεί και η ίδια με αυτήν την ιδέα. Στήριξε πάντα αυτή μου την επιλογή και έτσι είναι πιο εύκολο για μένα να αφιερώνω χρόνο στην ομάδα.
– Πώς βλέπετε το μέλλον της ομάδας και τι όνειρο έχετε γι’ αυτήν;
Μετά την ολοκλήρωση του φετινού άθλου με την παραμονή στη Γ Εθνική μπορώ να είμαι λίγο αισιόδοξος. Προφανώς αναγνωρίζω τις δυσκολίες, ξέρω ότι τα πράγματα είναι δύσκολα αλλά πάντα έχω την ελπίδα για καλύτερες ημέρες. Αξιωθήκαμε να τη δούμε στη Β’ Εθνική μετά από 42 χρόνια, ελπίζω να έρθουν ξανά αυτές οι στιγμές. Ως ρομαντικός των γηπέδων, το ιδανικό για εμένα θα ήταν τη φανέλα της Κοζάνης να τη φοράνε δικά μας παιδιά. Το καταφέραμε σε μεγάλο βαθμό φέτος, ας ελπίσουμε να συνεχιστεί και στο μέλλον αυτό.
– Αν είχατε τη δυνατότητα να στείλετε ένα μήνυμα σε όλη την πόλη για την ομάδα, τι θα τους λέγατε;
Να αγαπήσουν περισσότερο αυτήν την ομάδα. Την ομάδα της πόλης. Να την κάνουν υπόθεση όλων και να σκεφτούν πως η ομάδα μπορεί να ταξιδέψει το όνομα της Κοζάνης παντού. Είναι μεγάλη ικανοποίηση να ακούγεται η Κοζάνη σε όλα τα γήπεδα της χώρας.
– Σε μια εποχή που οι περισσότεροι ακολουθούν «μεγάλες ομάδες», τι σημαίνει για εσάς να είστε αποκλειστικά φίλαθλος της Κοζάνης;
Αυτό είναι κάτι το οποίο το σκέφτομαι πολλές φορές. Θα ήταν ιδανικό τα παιδιά της πόλης να βάζουν πρώτα τη φανέλα της Κοζάνης και μετά να υποστηρίζουν μια άλλη ομάδα. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι αλλά προσπαθώ να μιλάω σε νέα παιδιά για την Κοζάνη. Προσωπικά έχω συνδέσει τη ζωή μου με αυτήν την ομάδα και το υπόλοιπο ποδόσφαιρο ή οι ομάδες είναι απλά κάτι το οποίο παρακολουθώ.
Επιμέλεια συνέντευξης, για το kozan.gr, Άρης Σαμαράς
