kozan.gr: «Η ζωή δεν τελειώνει με μια διάγνωση»: Το παράδειγμα της Ελένης Βόλκα, που ζει με την οικογένειά της στο Σισάνι Βοΐου

Η αφορμή γι’ αυτή τη συνέντευξη ήταν ένα λιτό αλλά γεμάτο αισιοδοξία μήνυμα που δημοσίευσε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook: «Πέντε χρόνια πριν πάλευα με τον καρκίνο και γιόρταζα τα γενέθλιά μου στο δωμάτιο της κλινικής. Σήμερα, επίσημα πλέον επιζούσα του καρκίνου (ούτε αυτός με άντεξε!). Δόξα τω Θεό που τον έστειλε στη ζωή μου και μου έδωσε υπομονή και πίστη να το ξεπεράσω. Να μην τα παρατάτε ποτέ – τα καλύτερα έρχονται!»

Η Ελένη Βόλκα, 42 ετών, μητέρα τριών παιδιών και κάτοικος Σισανίου Βοΐου, μοιράζεται σήμερα με το kozan.gr την ιστορία της. Μια ιστορία που ξεκινά με μια διάγνωση καρκίνου του τραχήλου της μήτρας στις 17 Ιανουαρίου 2020 και εξελίσσεται σε μια διαδρομή δύσκολη, επώδυνη αλλά τελικά φωτεινή κι ελπιδοφόρα. Με απόλυτη ειλικρίνεια, γενναιότητα και χιούμορ, μιλά για τον φόβο, τις παρενέργειες, τις στιγμές που λύγισε αλλά και για τη δύναμη που βρήκε μέσα από την πίστη, την αγάπη των γύρω της και την απόφαση να παλέψει, όχι μόνο για εκείνη αλλά για τους ανθρώπους της. Δεν ωραιοποιεί τίποτα, αντιθέτως περιγράφει με λόγια απλά κι ουσιαστικά, τι σημαίνει να αντιμετωπίζεις τον καρκίνο χωρίς να χάνεις τον εαυτό σου. Μιλά για τις μέρες στο κρεβάτι, για τις παρενέργειες, για την ανάγκη ψυχολογικής στήριξης αλλά και για το φως που μπήκε στη ζωή της από την οικογένειά της, τη δύναμη της πίστης και τη στήριξη των φίλων της. Μια αφήγηση που υπενθυμίζει πως η δύναμη της ψυχής ξεπερνά κάθε διάγνωση.

– Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε όταν σας ανακοινώθηκε η διάγνωση;

Στο άκουσμα της διάγνωσης ένιωσα ότι με πέταξαν σε έναν σκοτεινό ωκεανό  με καταιγίδα .Ήθελα να ξαναγίνω παιδί και να κρυφτώ στην αγκαλιά της μαμάς μου. Σκέφτηκα τον σύζυγο μου. Έχασε τον πατέρα του από καρκίνο στα 20 του. Σκέφτηκα και τη μητέρα μου, που έχασε την μαμά της όταν εκείνη ήταν 5 ετών, επίσης από καρκίνο. Δεν ήθελα να ξαναπεράσουν τα ίδια. Σκέφτηκα τα μωρά μου, τον Γιώργο μου 7,5 ετών, την Αφροδίτη μου 4,5 και τον Δημοσθένη μου 2,5 ετών. Πώς θα μπορούσα να τα αφήσω μόνα τους; Ήθελα να τα δω να μεγαλώνουν, να είμαι εκεί μαζί τους. Έπρεπε να παλέψω, δεν υπήρχε άλλη επιλογή, έπρεπε να μαζέψω όλη την δύναμη της ψυχής μου, όχι για μένα αλλά για αυτούς. Καλύτερα σε μένα ο καρκίνος παρά σε κάποιο άλλο μέλος της οικογενείας μου. Πέρασαν κι άλλα άσχημα πράγματα εκείνη την στιγμή από μυαλό μου  μόνο για στιγμή άλλα πέρασε και η ιδέα να τερματίσω την ζωή μου.

Πώς αλλάζει η καθημερινότητα ενός ανθρώπου όταν ξεκινά τη μάχη με τον καρκίνο;

Δεν υπάρχει καθημερινότητα, ότι θεωρούσες δεδομένο μέχρι εκείνη την στιγμή εξαφανίζεται απλά. Αναπολείς τις μέρες που αγχωνόσουν για βλακείες. Τη μια μέρα είσαι καλά και την άλλη δεν μπορείς να φας, να περπατήσεις, να ζήσεις φυσιολογικά. Τα φάρμακα σε διαλύουν.  Το κόστος είναι μεγάλο και σωματικά και ψυχικά αλλά κυρίως οικονομικά. Ο φόβος, ο πόνος κι οι παρενέργειες γίνονται η καθημερινότητά σου. Ό,τι προγραμματίζεις είναι γι’  αύριο, το πολύ μεθαύριο.

Υπήρξαν στιγμές που νιώσατε να λυγίζετε; Τι σας κράτησε όρθια;

Λύγισα  πολύ. Αυτά που με κράτησαν όρθια ήταν τα θαύματα που βίωσα τότε και μάλιστα ενώ είχε κλονιστεί στην αρχή η πίστη μου στον Θεό, στην πορεία όλο αυτό αποδείχτηκε ότι ήταν ευλογιά στην ζωή μου. Η αγάπη που ένιωσα τότε από πολύ κόσμο, σαν να είχαν γίνει ένας κύκλος γύρω μου και με προστάτευε, δεν ένιωσα μόνη. Φυσικά η ομάδα των γιατρών που με ανέλαβε με έκανε να νιώθω ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Έδωσαν πραγματικά μεγάλη μάχη και αυτοί μαζί με μένα μιας και τα ποσοστά ήταν κατά μου.

Στο μήνυμά σας στο προσωπικό σας προφίλ στο facebook, γράφετε με χιούμορ για κάτι τόσο σοβαρό. Πόσο σημαντικό ήταν αυτό το στοιχείο για εσάς στον αγώνα σας;

Το σημαντικότερο, γιατί η καλή ψυχολογία είναι η μισή θεραπεία. Δεν έλειψαν ούτε μια μέρα οι πλάκες με τους γιατρούς, τις νοσοκόμες, τους φίλους που μιλούσα στο τηλέφωνο. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν το χαρακτήρα μου, μου έλεγαν  «δεν ξέρει που έμπλεξε ο καρκίνος»  και «ωχ δεν βλέπω να τα καταφέρνει ο καρκίνος θα τον πεθάνεις» . Όλο αυτό το πείραγμα με έκανε να πεισμώνω.

Ποιους ανθρώπους κρατάτε στην καρδιά σας από εκείνη την περίοδο;

Όλους. Όπως ανέφερα, έγιναν ασπίδα γύρω μου φίλοι, συγγενείς, γνωστοί, άγνωστοι. Ο καθένας έπαιξε το ρόλο του κι έβαλε το λιθαράκι του στον αγώνα μου. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου. Για να καταφέρω να δώσω αυτή μάχη χρειάστηκα οικονομική βοήθεια. Η περίοδος που νόσησα συνέπεσε με την αρχή του κορωνοϊού και το 1^ο lock down. Η απόφαση των γιατρών ήταν να επιλέξω ιδιωτική κλινική προκειμένου να ξεκινήσουν άμεσα οι θεραπείες. Ο καρκίνος ήταν 3^ου σταδίου με μετάσταση.

Πώς είναι η ζωή «μετά»; Τι έχει αλλάξει μέσα σας;

Δόξα τω Θεό που τον έστειλε στην ζωή μου και μου έδωσε υπομονή και πίστη να το ξεπεράσω. Ο καρκίνος ήταν ευλογία στην ζωή μου. Σαν από θαύμα τα πάντα μπήκαν στην θέση τους. Ίσως χρειάζεται για να διορθώσεις κάτι, να το χαλάσεις και να ξεκινήσεις από τα θεμέλια. Τα πάντα έχουν αλλάξει, οι προτεραιότητες, ο τρόπος σκέψης, τα πάντα. Προσπαθώ να βγάζω τον καλύτερο μου εαυτό. Ασχολούμαι πολύ με τον εθελοντισμό και γενικότερα με δράσεις μέσα από  συλλόγους. Φυσικά χρειάστηκε να κάνω και κάποιες συνεδρίες με ψυχολόγο για να μπορέσω διαχειριστώ τις φοβίες που  δημιουργήθηκαν. Έχουν περάσει 5 χρόνια άλλα στο πίσω μέρος του μυαλού υπάρχει το ερωτηματικό: αν επιστρέψει; Όταν ακούω για ανθρώπους που  «φεύγουν» από καρκίνο στενοχωριέμαι πολύ, πολλές φορές με παίρνει από κάτω.

Τι θα λέγατε σήμερα σε κάποιον που μόλις διαγνώστηκε με καρκίνο;

Να κάνει αυτό που νιώθει κάθε στιγμή, να κλάψει, να ξεσπάσει, να φωνάξει αλλά να μην το κρύψει. Να το λέει, με αυτό τον τρόπο συνειδητοποιείς πιο γρήγορα την κατάσταση. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να είναι δίπλα σου εκείνη την στιγμή και να σε βοηθήσει από εκεί που δεν το περιμένεις. Να μην κάνει το λάθος και αρχίσει να ψάχνει στο διαδίκτυο για θεραπείες και διάφορα. Να βρει έναν γιατρό που να νιώθει ασφάλεια μαζί του. Αν χρειαστεί να αλλάξει γιατρό να κάνει. Με αυτόν τον άνθρωπο θα είναι μια ζωή. Τέλος να χαίρεται την κάθε μέρα όσο δύσκολη και αν είναι να έχει πίστη στον Θεό.

Θεωρείτε ότι η κοινωνία έχει αρκετή κατανόηση και υποστήριξη προς τους ανθρώπους που παλεύουν με τέτοιες ασθένειες;

Ναι μεγάλο ναι, έχει και κατανόηση κι υποστήριξη προς τους ανθρώπους που παλεύουν με τέτοιες ασθένειες, το βλέπουμε καθημερινά άλλωστε μέσα από τα ΜΜΕ όταν χρειάζεται κάποιος βοήθεια. Για να σώσεις μια ζωή χρειάζεται η ίδια η ζωή, δηλαδή  λίγο αίμα, λίγα αιμοπετάλια, λίγος μυελός των οστών. Αυτό που λείπει είναι η σωστή ενημέρωση. Γι’ αυτές τις ασθένειες υπάρχει ταμπού και νομίζω είναι λόγω φόβου. Εάν δεν σου συμβεί δεν θέλεις να μάθεις.

Ποιο είναι το «μήνυμα ζωής» που κρατάτε και θέλετε να μεταδώσετε μέσα από τη δική σας ιστορία;

Να ζείτε την κάθε μέρα και είστε ευγνώμονες για αυτά που έχετε. Να έχετε εν-συναίσθηση και φιλότιμο. Να διδάξετε στα παιδιά την σημασία της πρόληψης και της αιμοδοσίας. Να φροντίζετε τον εαυτό σας. Να δείχνετε  στους ανθρώπους σας την αγάπη σας. Και έχετε πίστη και υπομονή.  Σας ευχαριστώ πολύ.

Eπιμέλεια συνέντευξης, για το kozan.gr, Άρης Σαμαράς