Καίσαρ και Χριστός (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

               Η θρησκευτική πίστη χαρακτήριζε διαχρονικά όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες. Τη μαρτυρία του καταθέτει κατά τρόπο πολύ εκφραστικό ο Πλούταρχος (Α΄ αιών μ.Χ.), που έγραψε:  «Ταξιδεύοντας θα μπορούσες να βρεις και πόλεις χωρίς τείχη, γράμματα, βασιλείς, σπίτια, χρήματα, που δε χρειάζονται νομίσματα, που τους λείπουν θέατρα και γυμναστήρια, δεν υπάρχει όμως ούτε έχει υπάρξει κανείς που να είδε κάποια πόλη χωρίς ιερά και θεούς, που δε χρησιμοποιεί ευχές, όρκους, μαντείες ή θυσίες για καλό σκοπό ή για την αποτροπή των κακών».

               Ο Πλούταρχος έζησε στην μετά Χριστόν εποχή, δεν γνωρίζουμε όμως αν άκουσε κάτι για τον Θεό, που έγινε άνθρωπος για να γίνει το πλάσμα Του θεός κατά χάρη. Κύλισαν έκτοτε 18 αιώνες, ώσπου εμφανίστηκαν άνθρωποι, που διακήρυξαν ότι δεν υπάρχει Θεός. Και αυτοί ήταν μέλη κοινωνιών που χαρακτηρίζονταν χριστιανικές. Η υλιστική φιλοσοφία έλαβε διάδοση μεταξύ των διανοουμένων. Μάλιστα κατά τον 19^ο αιώνα επιχειρήθηκε η στράτευση της αναδυόμενης θετικής επιστήμης στην υπηρεσία του υλισμού, αν και κορυφαίοι επιστήμονες υπήρξαν πιστοί στον Θεό. Ο Γερμανός υλιστής φιλόσοφος Φόυερμπαχ διατύπωση την άποψη: «Δεν είναι ο θεός που δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα του, αλλά ο άνθρωπος που δημιούργησε τους θεούς κατά τη δική του εικόνα». Με την πάροδο του χρόνου, η υλιστική φιλοσοφία μέσω της διδασκαλίας, στην ανώτατη εκπαίδευση ιδίως, έγινε αποδεκτή από ευρέα στρώματα των λαών των «χριστιανικών» κοινωνιών. Έσπευσαν τότε κάποιοι ερμηνεύοντας κοινωνιολογικά το θρησκευτικό φαινόμενο να ισχυριστούν ότι το θρησκευτικό αίσθημα δεν είναι έμφυτο στον άνθρωπο, αλλά είναι κοινωνικό επιφαινόμενο. Οφείλεται στην άγνοια των φυσικών νόμων στις προεπιστημονικές κοινωνίες και είναι καταδικασμένο να αφανιστεί με την πρόοδο της Επιστήμης και τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς που επιφέρει η πρόοδος αυτή.

               Η θρησκεία, διαχρονικά, ήταν συνυφασμένη με κώδικα ηθικής. Ο τραγικός Νίτσε, που διακήρυξε τον θάνατο του Θεού, τόνισε: «Η ηθική είναι το τελευταίο πρόσωπο του θεού, που πρέπει να καταστρέψουμε»! Φαίνεται αυτό να επιτυγχάνεται σε μεγάλο βαθμό στις κοινωνίες, που σε μεγάλο βαθμό έχουν ασπασθεί τον πρακτικό υλισμό, καθώς έχουμε περάσει πλέον στη μεταϊδεολογική εποχή. Το κυρίαρχο σύνθημα «φάγωμεν, πίωμεν αύριον γαρ αποθνήσομεν» είχε διατυπωθεί ήδη από τον Απόστολο Παύλο και γίνεται αποδεκτό από πολλούς πολίτες των δυτικών κοινωνιών, των οποίων βέβαια οι ηγέτες αρνούνται πλέον, πολύ ορθά, τον χαρακτηρισμό χριστιανικών.

               Στις κοινωνίες, στις οποίες έχουν επικρατήσει από αιώνες άλλες θρησκείες δεν φαίνεται να έχουν συμβεί τόσο εντυπωσιακές μεταβολές. Ακόμη και να υπάρχουν άθεοι, αυτοί δεν διαδίδουν την αθεΐα, διότι θα υποστούν συνέπειες οδυνηρές. Οι θρησκείες, όντως ανθρώπινες επινοήσεις, δεν απαιτούν τα όσα επιβάλλεται να πράξει στον βίο του ο ελεύθερα αποδεχόμενος την χριστιανική πίστη, που δεν είναι ανθρώπινη επινόηση, αλλά αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο. Και είναι τραγικό το σφάλμα του Φόυερμπαχ, ο οποίος επιπόλαια θεωρεί και την πίστη αυτή θρησκεία, όπως οι άλλες. Η σύγχυση είχε επιταθεί με τη διάδοση της φιλοσοφίας του ιστορικού υλισμού των Μαρξ και Έγκελς, σύμφωνα με την οποία οι θρησκείες είναι δημιουργήματα των κρατούντων, ώστε, μέσω αυτών, να κατευνάζεται η επαναστατικότητα των λαών και να υποκύπτουν αυτοί στη θέληση των ασκούντων την εξουσία.

               Απλή ανάγνωση του κειμένου της Καινής Διαθήκης και ιδιαίτερα των χωρίων της διδασκαλίας του Χριστού είναι αρκετή, ώστε να καταρρεύσουν τα σαθρά επιχειρήματα των πολεμίων της χριστιανικής πίστης. Όμως έχουν δοθεί πλείστες αφορμές από «χριστιανούς», ώστε να διατυπωθούν θέσεις όπως αυτές που αναφέραμε. Διαγράφοντας από την ιστορία οι κριτικά ή αρνητικά έναντι της χριστιανικής πίστης ιστάμενοι τους τρεις πρώτους χριστιανικούς αιώνες των φρικτών διωγμών και των μαρτυρίων, επικέντρωσαν την προσοχή τους στις πάμπολλες αστοχίες «χριστιανών», τις οποίες με ιδιαίτερη χαιρεκακία προβάλλουν ευκαίρως ακαίρως. Εξέπεσαν να χαρακτηρίσουν το Ευαγγέλιο ουτοπία! Και δεν περιορίστηκαν στην απαξίωση των μαρτύρων των πρώτων αιώνων, αλλά και των άλλων, που υπέστησαν διωγμούς από την εξουσία υπό οποιαδήποτε μορφή, «χριστιανική» ή αντιχριστιανική.

               Ο Χριστός μας πρόσφερε απαράμιλλη υπόδειξη τρόπου άσκησης εξουσίας και στην περικοπή περί μελλούσης κρίσεως, που χλευάζεται, υπέδειξε τις προϋποθέσεις για την είσοδο στη βασιλεία Του. Και βέβαια, ως Θεός, γνώριζε ότι λίγοι θα διαβούν, διαχρονικά, τη στενή και θλιμμένη οδό, την οποία πρώτος πορεύτηκε ο Ίδιος. Γι’ αυτό και τόνισε: «Μη φοβού το μικρό ποίμνιον». Συνεπώς είναι εμπαθείς όσοι ανάλωσαν τον βίο τους, για να πλήξουν τον Θεάνθρωπο Ιησού προβάλλοντας χαιρέκακα αντιευαγγελικές ενέργειες «χριστιανών»!

               Σημαντική αμαρτία πολλών θρησκευτικών ηγητόρων, διαχρονικά, υπήρξε η υποταγή, από φόβο ή ιδιοτέλεια, στην κοσμική εξουσία, «χριστιανική» ή αντιχριστιανική. Ο Καίσαρ επιδίωκε την ευλογία, άλλοτε, τη σιωπή, σήμερα, της θρησκευτικής ηγεσίας στις αντιευαγγελικές αποφάσεις του. Και βέβαια αποφάσεις αυτού του είδους δεν είναι πρωτίστως οι περί το οικογενειακό δίκαιο. Υπήρξαν πολύ πιο σοβαρά θέματα, στα οποία ο Καίσαρ κατήγαγε νίκες, που οδήγησαν, σταδιακά, στην απομάκρυνση των λαών από την Εκκλησία. Πλέον σημαντική όλων είναι η σύμπλευση της ηγεσίας του Βατικανού με το φεουδαρχικό καθεστώς, κατά το Μεσαίωνα, και με όποιο απολυταρχικό καθεστώς, μέχρι σήμερα. Η ελευθερία του προσώπου είναι το πολυτιμότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο.

Η υποταγή των θρησκευτικών ηγητόρων στην κοσμική εξουσία συνεχίστηκε και επί αστικού καθεστώτος, αν και αυτό είναι θεμελιωμένο στην υλιστική φιλοσοφία του ανύπαρκτου φυσικού δικαίου και όχι στο θείο δίκαιο, το οποίο είχε στρεβλώσει αποτρόπαια η φεουδαρχία με τις ευλογίες του υποταγμένου Βατικανού! Ως αντίδραση στην κοινωνική αδικία εκδηλώθηκε, κατά τον 19^ο αιώνα το σοσιαλιστικό κίνημα, αρχικά, το κομμουνιστικό, στη συνέχεια. Ο Μαρξ διακήρυξε: «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Θα είχε απήχηση η ρήση αυτή, αν οι χριστιανοί ήταν συνεπείς προς την κοινωνική διδασκαλία του Ευαγγελίου; Όταν ο Λένιν ίδρυσε την «ελεύθερη Εκκλησία», την υποταγμένη δηλαδή στο κομμουνιστικό κόμμα, σ’ εκείνη προσήλθαν όλοι όσοι προηγουμένως είχαν δώσει αφορμές για επικρίσεις της Εκκλησίας. Οι συνεπείς κληρικοί υπήρξαν νεομάρτυρες. Ο Χριστός τόνισε: «Οι θέλοντες ευσεβώς ζην διωχθήσονται». Ιδού το ασφαλές κριτήριο του χριστιανού.

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες στην πατρίδα μας πολλοί με θολωμένο τον νου από τις δυτικές ιδεολογίες διαδίδουν την ανυπαρξία διαφοράς μεταξύ της Εκκλησίας και του αιρετικού δυτικού χριστιανισμού. Ούτε το έργο των Πατέρων έχουν μελετήσει ούτε τους πατριάρχες, που απομακρύνθηκαν από τον θρόνο έχουν αριθμήσει ούτε το μαρτύριο των νεομαρτύρων επί τουρκοκρατίας τους συγκινεί. Αποκλειστικότητα στην έρευνά τους είναι οι αδυναμίες και οι πτώσεις των μελών της, κληρικών και λαϊκών. Και πρέπει να δεχθούμε ότι η στάση πολλών μελών της Εκκλησίας, μάλιστα χωρίς να ασκηθεί βία επάνω τους, κατά τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας, αποτέλεσε το έναυσμα για την ενορχηστρωμένη επίθεση κατά της Εκκλησίας, στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Εκκλησιαστικά πρόσωπα είχαν αναλωθεί σε μονόπλευρο αγώνα κατά του αθέου κομμουνισμού, παραβλέποντας την καλυμμένη αθεΐα του αστικού καθεστώτος. Τώρα το καθεστώς αυτό, έχοντας θριαμβεύσει επί του αντιπάλου δέους, κυρίαρχο πλέον και με την αίσθηση της παντοδυναμίας επελαύνει ακάθεκτο κατά της Εκκλησίας με συνοδοιπόρους εναπομείναντες «αριστερούς».

Ήρθε άραγε ο καιρός η θρησκευτική πίστη να απωθηθεί εκτός δυτικών κοινωνιών; Είναι πιθανότερο αυτές να τεθούν εκτός ιστορίας. Το μαρτυρούν το πλήθος των υποκαταστάτων της πίστης σε συνδυασμό με κώδικα αντιηθικής, που προσφέρονται αφειδώς, καθώς η ζήτηση είναι μεγάλη. Βέβαια οι πολέμιοι της πίστης του Χριστού δεν ενοχλούνται για τον ανορθολογισμό που διακρίνει όχι μόνο τον απλό λαό, αλλά και τους διανοούμενους και τους πολιτικούς, οι οποίοι εξαρτούν τις κινήσεις τους από ειδικά μελετημένα προσωπικά «επιστημονικά» ωροσκόπια η μυούνται στον αποκρυφισμό! Και αυτοί αποφασίζουν για την τύχη λαών ή επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Ας μη θέτουμε το ερώτημα που πορεύεται ο πλανήτης; Την απάντηση τη γνωρίζουμε.

                                                            «Μακρυγιάννης»