«Με αλεύρι και ατάκες: Ο Καρανάτσιος τα ζυμώνει όλα» – H συνέντευξη στο kozan.gr

Το πρωί θα τον βρεις στο φούρνο να «ζυμώνει για να θρέψει το σώμα» και το βράδυ στο σανίδι, να «ζυμώνει για να θρέψει το πνεύμα». Performer, συγγραφέας, σατιρικός παρατηρητής της ζωής, ένας άνθρωπος που ανακατεύει λέξεις κι εμπειρίες με την ίδια μαεστρία που ζυμώνει το ψωμί. Ο λόγος για το συμπολίτη μας από την Κοζάνη Κώστα Καρανάτσιο που εδώ και 25 χρόνια «δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τη σκηνή». Με αφοπλιστικό χιούμορ κι  αυτοσαρκασμό, μιλά, σε συνέντευξή του στο kozan.gr, για την τέχνη, τον τόπο του, το φούρνο και το θέατρο, που για εκείνον δεν είναι δύο ξεχωριστοί δρόμοι, αλλά κομμάτια της ίδιας ανάγκης: να δίνει και να παίρνει ζωή.

– Από το φούρνο στο σανίδι! Πώς μπήκε το θέατρο στη ζωή σου; Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τη σκηνή;

Μπορεί να φαίνεται ότι αυτές οι δύο τέχνες απέχουν αλλά έχουν κοινό στοιχείο τη ζύμωση, η μία για να θρέψει το σώμα και η άλλη το πνεύμα. Όταν αγαπάς κάτι βρίσκεις το χρόνο να το βάλεις στη ζωή σου ακόμα κι αν στερηθείς τον ύπνο, άλλωστε αυτόν κάποια στιγμή θα τον χορτάσουμε! Από την πρώτη παράσταση που είδα ως θεατής μαγεύτηκα. Πώς μπορούσε ένα ψέμα να σε μεταφέρει κάπου αλλού, να σε κάνει να νιώσεις τόσα αληθινά συναισθήματα; Ήθελα να το ζήσω από μέσα.Παρακολούθησα για 2 χρόνια το θεατρικό εργαστήριο του Θεατροδρομίου και την πρώτη φορά που πάτησα στην σκηνή πρέπει να είχαν ρίξει κόλλα και ακόμα δεν μπορώ να ξεκολλήσω! Συμπληρώνω φέτος 25 χρόνια στο θέατρο, έχω δώσει και μου ‘χει δώσει πολλά.

– Ποιον ρόλο θυμάσαι πιο έντονα μέχρι σήμερα και γιατί;

Κάθε ρόλος και ένα συναρπαστικό ταξίδι αλλά ο Γερμανός τουρίστας Όττο ήταν σταθμός, με βοήθησε να ξεδιπλώσω την κλίση μου στη σάτιρα και τη συγγραφή θεατρικών κειμένων.

– Ποιο είναι το πιο αξιοπερίεργο ή άβολο περιστατικό  που έζησες ποτέ πάνω ή πίσω από τη σκηνή;

Είναι πολλά στα τόσα χρόνια , θα σας πω ένα που θυμάμαι χαρακτηριστικά. Κάποτε σε έναν κωμικό μονόλογο μου στην πρώτη σειρά σχεδόν επαφής καθόταν κάποιος κύριος πολύ βλοσυρός, αγέλαστος σχεδόν θυμωμένος. Σε όλη τη διάρκεια με κάρφωνε με τα μάτια του.Ένιωθα πολύ άβολα, ήθελα να κατέβω απ τη σκηνή και να φύγω τρέχοντας. Στο τέλος ήρθε και μου μίλησε λέγοντας ότι πέρασε καταπληκτικά, ότι το ευχαριστήθηκε με την ψυχή του και πολλά άλλα κολακευτικά σχόλια.Δεν πίστευα στα αφτιά μου! 

– Αν είχες τη δυνατότητα να «ζυμώσεις» μια αλλαγή στην πόλη, ποια θα ήταν αυτή;

Την αγαπώ πολύ την Κοζάνη και για αυτό στηρίζω τα στραβά της. Αν μπορούσα θα έβαζα σε κάθε γωνιά της λίγη τέχνη για να την ομορφύνω. Αγάλματα , συντριβάνια , περίτεχνα παγκάκια κτλ.. Ενώ έχουμε τόσους καλλιτέχνες η πόλη μας δεν έχει δεν έχει ψυχή. Όλα κατασκευάζονται μόνο με βάση τη λειτουργικότητα και όχι την αισθητική.Ακόμα και έναν τεράστιο πυλώνα της ΔΕΗ θα τοποθετούσα κάπου φωτισμένο και πολύχρωμο.

– Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη στιγμή ή ιστορία από τον φούρνο που σε ώθησε να γράψεις ή να σκεφτείς ένα θεατρικό κομμάτι ή ένα σκετς;

Ο φούρνος είναι ένα σημείο συνάντησης, ανταλλαγής απόψεων και σχολιασμού της καθημερινότητας. Έχω «τσιμπήσει» πολλές ατάκες κατά καιρούς που τις εντάσσω στα κείμενα μου αλλά όχι κάτι συγκεκριμένο και ολοκληρωμένο σαν ιδέα.

– Το χιούμορ σου είναι γνωστό και συχνά καυστικό. Έχεις δεχτεί ποτέ κάποια αρνητική αντίδραση ή παρεξήγηση για κάποια γελοιογραφία ή βίντεό σου (και πως το αντιμετώπισες) ή πάντα τα σχόλια είναι θετικά;

Υπήρξαν πολλές φορές που ” τα άκουσα ” για τη σάτιρα μου και είναι φυσιολογικό . Η κριτική είναι αναμενόμενη, όταν εκτίθεσαι πρέπει να είσαι έτοιμος να τη δεχτείς. Προσπαθώ να δω τι έχω κάνει λάθος και αν έχει βάση το καταγράφω για την επόμενη φορά. Γενικά όμως ως τώρα δεν είχα κάτι που να δημιουργήσει σοβαρές αντιδράσεις. Ίσως κάτι δεν κάνω καλά.

– Επειδή κατά καιρούς γίνεται κουβέντα για τη σάτιρα κι αν πρέπει να έχει όρια; Ποια είναι η γνώμη σου;

Μεγάλη κουβέντα. Αλλά θα πω κι εγώ την αποψάρα μου. Η σάτιρα ως τέχνη δεν έχει όρια και ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ελεύθερος να αναδείξει και να καυτηριάσει ό,τι θεωρεί σημαντικό. Τα όρια της σάτιρας είναι προσωπικά και ο καθένας ας απορρίψει ότι δεν αποδέχεται χωρίς φανατισμό και προκατάληψη.Προσωπικά μου αρέσει να σατιρίζω καταστάσεις και συμπεριφορές και όχι συγκεκριμένους ανθρώπους. 

– Αν έμπαιναν στο επίπεδο της σύγκρισης, ποιο θεωρείς πιο απαιτητικό ή πιο δημιουργικό: το ζύμωμα και τη δουλειά στον φούρνο ή την σάτιρα και η ερμηνεία στη θεατρική σκηνή; Και γιατί;

Δεν μπορώ να τα ζυγίσω ακριβώς μιας και το ένα μου δίνει κυριολεκτικά το ψωμί μου ενώ το άλλο το βλέπω σαν χόμπι και διασκέδαση. Και στα δύο όμως πρέπει να ξοδέψεις χρόνο και κόπο αν θες να πετύχεις κάτι καλό. 

Ποιες προκλήσεις/δυσκολίες αντιμετωπίζουν σήμερα οι θεατρικές ομάδες στην Κοζάνη; Πώς μπορεί να αναπτυχθεί περαιτέρω η θεατρική σκηνή της περιοχής;

Υπάρχουν αρκετές θεατρικές ομάδες στην περιοχή μας που παρουσιάζουν αξιόλογο έργο. Η πρόκληση είναι να φέρουν νέο κόσμο στο θέατρο και στη σκηνή αλλά και στην πλατεία, σε μια εποχή που το διαδίκτυο και η τεχνίτη νοημοσύνη τείνει να αντικαταστήσει και να καπελώσει όλες τις τέχνες. 

– Αν η Κοζάνη ήταν θεατρικός χαρακτήρας, ποιος θα ήταν;

Θα ήταν ένας ξεπεσμένος νεόπλουτος που πέρασε μερικά χρόνια ξοδεύοντας χωρίς να σκέπτεται το αύριο μέχρι τη στιγμή που του έκοψαν το ρεύμα!

Επιμέλεια συνέντευξης, για το kozan.gr, Σαμαράς Άρης