Την ημέρα μιας κηδείας ο άνθρωπος σκύβει με ευλάβεια το κεφάλι βουβός και θρηνεί. Για τον “ξενο” που έφυγε αλλά και για τους αγαπημένους του που έφυγαν πριν από αυτόν. Αποτίει μνήμη και τιμή στο ακατάλυτο του θανάτου.
Στην Ελλάδα της διαχρονικής κρίσης μια κηδεία είναι μια καλή αφορμή για να ακούσουμε ξανά τη φωνή του κάθε πικραμένου και να αναβλύσει ξανά στην επιφάνεια ο διαχρονικός μας “βόθρος”. Του ξερόλα, του ανώνυμου, του πανίβλακα.
Πραγματικά σε κάτι τέτοιες στιγμές παίρνεις την απόφαση είτε να αποχωρήσεις οριστικά από τον δημόσιο βίο είτε να τον υπερασπιστείς έναντι του “βόθρου”…
