Αντιπεριφερειάρχης Υγείας Α. Φούντογλου κατά της καύσης απορριμμάτων: «Το «όχι» μου δεν είναι ένα «όχι» βολέματος και συμπόρευσης με το κυρίαρχο ρεύμα χάριν της πολιτικής επιβίωσης αλλά ένα «όχι» που επιχειρεί να θέσει στη δημόσια συζήτηση κομβικά ζητήματα»

Την ώρα που οι μόνιμοι τυχοδιώκτες αυτής της περιοχής κραδαίνουνε καρκίνους στα χέρια για να ξορκίσουν το κακό της καύσης όταν επί πολλά έτη σαν τις μιμόζες και αυτοί – κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση άλλωστε των εκπροσώπων τους- κατάπιναν αμάσητους τους «καρκίνους» της μόνιμης περιβαλλοντικής μας υποβάθμισης ελέω της κονόμας…

Την ώρα που μια ολόκληρη Περιφέρεια παραμένει παραδομένη στην ανασφάλεια, το εική και ως έτυχε και το περιστασιακό της ανάπτυξης μιας οδοποιίας, ενός ντουβαριού, ενός προγράμματος, μιας κατάρτισης, μιας ακόμα έμπνευσης του ΔΑΜ….

Ας δηλώσω κι εγώ, έχοντας επίγνωση τις συνέπειες του να λες αυτό που σκέφτεσαι δίχως να υπολογίζεις τις αντιδράσεις, πως είμαι εναντίον της κατασκευής εργοστασίου καύσης απορριμάτων στη Δυτική Μακεδονία αλλά προφανώς για άλλους λόγους.

Είμαι εναντίον λοιπόν:

1. γιατί πιστεύω ακράδαντα πως η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας πρέπει να περάσει σε μια νέα εποχή αποκέντρωσης έχοντας τις αρμοδιότητες για όλα τα μείζονα ζητήματα που αφορούν τις ζωές των πολιτών της (υγεία, εκπαίδευση, ανάπτυξη, διαχείριση απορριμμάτων). Σε ένα τέτοιο πλαίσιο κάθε Περιφέρεια διαχειρίζεται τα του οίκου της και πέραν τούτου ουδέν. Και αν για κάποιους οι δημόσιες σχέσεις με την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αποτελούν υπαρξιακή ανάγκη γιατί χωρίς αυτές δεν μπορούν να σταθούν πουθενά ας το αναγνωρίσουμε αυτό ως δικό τους πρόβλημα και όχι ως δικό μας.

2. γιατί για μια ακόμα φορά επαναλαμβάνεται αυτή η νταβατζίδικη λογική του αθηνοκεντρικού κράτους και των διοικητικών του παραφυάδων που δεν σέβεται τις Περιφέρειες της χώρας και χωρίς καμία διαβούλευση, χωρίς κανέναν έστω υπαινιγμό συμμετοχικότητας , για το λυτρωτικό του ξεκαρφώματος, πετάει ένα κείμενο- παρωδία στη δημόσια συζήτηση εν μέσω θέρους και περιμένει σε έναν μήνα μια κάποια ετυμηγορία. Την οποία προφανώς έχει προαποφασίσει να μην την λάβει υπόψιν εξόν και αν πάλι πιεστεί από τις μιμόζες τις ντροπαλές της κοινοβουλευτικής της ομάδας, όχι για την ουσία του πράγματος αλλά «γιατί δεν είναι καιρός τώρα να ανοίγουμε μέτωπα. Έρχονται εκλογές!» Και μιμόζες και κότες λυράτες!

3. γιατί ένα τέτοιο εργοστάσιο δεν θα προσφέρει απολύτως τίποτα στην αναπτυξιακή ταυτότητα που προσπαθεί μετά κόπων και βασάνων να δημιουργήσει η ΠΔΜ. Αντιθέτως θα την αμαυρώσει και θα την υποβαθμίσει. Γιατί το μεταλιγνιτικό ορίζεται πλέον από την πράσινη-κυκλική οικονομία, τη ψηφιακή οικονομία και την οικονομία της γνώσης, πεδία εντελώς ξένα σε ένα μέρος του πολιτικού μας προσωπικού που μπορεί μονάχα να στοχαστεί το μέλλον μας εντός του τετράπτυχου: γεωργία, κτηνοτροφία, μεταποίηση, τουρισμός. Αλλά χωρίς γεωργούς, χωρίς κτηνοτρόφους, χωρίς μεταποιητική κουλτούρα και χωρίς τουρίστες. Πέραν του εαυτού τους φυσικά ως μόνιμων τουριστών της πολιτικής ζωής αυτού του τόπου.

Ένα άλλο μέρος που φαντασιώνεται εμβληματικές βιομηχανίες στη χώρα του αποδομημένου μουσακά, της ξαπλώστρας 40 ευρώ και του real estate προφανώς έχει ξεπεράσει το όριο του τουρίστα και κινείται πλέον σε επίπεδα αστρικού ταξιδιώτη! Ας μην το ενοχλούμε με πεζά και γήινα ζητήματα, δεν του ταιριάζει!!!

4.γιατί,τέλος, η ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού, εμού συμπεριλαμβανομένου, και η εργολαβική αισθητική των πραγμάτων στη χώρα δεν μπορούν να εγγυηθούν ένα CopenΗill με αυστηρούς μηχανισμούς επιτήρησης του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας άλλα θα οδηγήσουν στην κατασκευή ενός ακόμα εκτρώματος από λαμαρίνες με ένα φουγάρο στην μέση και βρώμικες ουρές φορτηγών να εναποθέτουν τα «αίσχη» των όμορων περιφερειών στις φιλόξενες αγκάλες των αποτεφρωτήρων μας. Και φυσικά με μηχανισμούς επιτήρησης στα όρια της φαρσοκωμωδίας ή του κωμειδυλλίου.

Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν το «όχι» μου δεν είναι ένα «όχι» βολέματος και συμπόρευσης με το κυρίαρχο ρεύμα χάριν της πολιτικής επιβίωσης αλλά ένα «όχι» που επιχειρεί να θέσει στη δημόσια συζήτηση κομβικά ζητήματα για την περιοχή μας. Τα οποία ελπίζω να συζητηθούν τις επόμενες μέρες και να μην “καουν” ξανά στους γνωστούς αποτεφρωτήρες του μόνιμου λαικισμού, της ασχετοσύνης και της ανώνυμης μπαρούφας……