Ένας καρδιακός φίλος, ο Μανόλης Παπαδόπουλος, έφυγε μετά από μακροχρόνια ταλαιπωρία στο κρεβάτι του πόνου και αξιοθαύμαστη υπομονή.
Με το Μανόλη πορευτήκαμε μαζί από δωδεκάχρονα παιδιά. Σχεδόν έξι δεκαετίες. Γνωριστήκαμε στο Γυμνάσιο και βιώσαμε μαζί τις ανησυχίες και τα σκιρτήματα της νιότης. Μαζί στα θρανία, μαζί στις παρέες και στις πρώτες Σαββατιάτικες εξόδους και ..καντάδες στα «άγουρα χρόνια» της εφηβείας («Σαν Πάσχα το περίμενα το πρώτο μου το ξύρισμα»).
Ενηλικιωθήκαμε σε χρόνους σκοτεινούς και ζήσαμε την πρώιμη μεταπολίτευση της έντονης πολιτικοποίησης «μέσα από το χορό». Ο Μανόλης εκείνη την περίοδο σπούδαζε στην Αυστρία και μετά στη Γερμανία. Ήρθε στην Ελλάδα και ως πολιτικός μηχανικός – εργολάβος δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά σε πολλά μέτωπα και κυρίως σε δημόσια έργα. Έκανε ό,τι μπορούσε για να εξασφαλίσει την οικογένειά του και την πρόοδο των παιδιών του. Παράλληλα δεν έπαψε να παρακολουθεί και να σχολιάζει την επικαιρότητα, ενώ για κάποια περίοδο συμμετείχε στις Επιτροπές του Τεχνικού Επιμελητηρίου. Πολλά τα ενδιαφέροντα και τα μεράκια, κοντό το νήμα της ζωής ..
Άξιος σύντροφός του η γυναίκα του Σοφία, που τον φρόντισε και τον συμπαραστάθηκε με αστείρευτη δύναμη και κουράγιο για αρκετά χρόνια, από τότε που ο Μανόλης καθηλώθηκε κατάκοιτος και ανήμπορος. (Ό,τι και να πούμε για τη Σοφία είναι λίγο. Ηρωίδα !).
Πορεύσου εν ειρήνη, Μανόλη. Και μείνε ήσυχος. Αφήνεις εξαιρετική «μαγιά» πίσω σου. Τα κορίτσια σου διαπρέπουν και κατακτούν νέες κορυφές στην επιστήμη, στη δουλειά στην οικογένεια. Και τα εγγόνια σου δεν θα μπορούσαν να είναι σε καλύτερα χέρια.
Καλό σου ταξίδι, Μανόλη.
Η παρέα σου
(Λ. Τσικριτζής, Γ. Γκέκας, Ν. Βαρδάκας, Ι. Πιτσέλης, Θ. Τουράνης, Γ. Παυλίδης, Ι. Πούχιας)
Και συμμαθητές σου από το Βαλταδώρειο
