Ο Δήμαρχος Εορδαίας, γνωστός για την ευγένεια και την ελαστικότητά του, κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να κρατήσει ισορροπίες και να αποφεύγει – με μαεστρία – τις έντονες συγκρούσεις. Αυτή η τακτική τον βοήθησε πολιτικά να κρατηθεί σε υψηλό αυτοδιοικητικό επίπεδο, όμως πλέον – αυτή η τακτική – δείχνει να έχει χάσει τη δυναμική της, αφού έχει γίνει προβλέψιμη κι επαναλαμβανόμενη. Η κοινωνία εμφανίζεται κουρασμένη από τις μεγαλεπήβολες εξαγγελίες και τα μεγάλα λόγια που, στην πορεία, δεν συνοδεύονται από ουσιαστικά έργα και πράξεις. Επίσης οι οι καθυστερήσεις σε χρονίζοντα προβλήματα όπως το Μουσείο, το Κλειστό Γυμναστήριο, η αξιοποίηση της ΑΕΒΑΛ κ.α., έχουν εδραιώσει την αίσθηση μιας δημοτικής αρχής που τη διακρίνει η στασιμότητα. Κι αν η πρώτη θητεία ήταν, ας δεχτούμε, αναγνωριστική και καθορισμού στόχων, η δεύτερη θητεία εξελίσσεται με τα ίδια παλιά χαρακτηριστικά της απλής διαχείρισης, με το βάρος της ευθύνης να αυξάνεται και την προσδοκία να φθίνει. Την ίδια στιγμή η τοπική κοινωνία, παρακολουθεί άλλοτε με κατανόηση κι άλλοτε με απογοήτευση μια δημοτική αρχή που δεν έχει πείσει πως διαθέτει ένα σοβαρό αναπτυξιακό σχέδιο για την επόμενη μέρα στην Εορδαία. Άλλωστε, το ζήτημα του «σχεδίου» δεν αφορά μόνο το Δήμο Εορδαίας. Στα χρόνια της βίαιης απολιγνιτοποίησης, που διανύουμε, αποτελεί γενικότερο πρόβλημα για ολόκληρη τη Δυτική Μακεδονία, όπου η αναπτυξιακή στρατηγική παραμένει θολή κι αποσπασματική. Οι πετυχημένες – κατά κοινή ομολογία – εκδηλώσεις τα Χριστούγεννα και τις Απόκριες κρατούν περιστασιακά ζωντανό το προφίλ – αποκλειστικά – της πόλης, αλλά μοιάζουν με λαμπερά διαλείμματα σ’ ένα γενικότερο τοπίο στασιμότητας και δεν μπορούν να αποτελούν άλλοθι για τη συνολική ακινησία. Ίσως, λοιπόν, να έχει έρθει η στιγμή (κι άργησε πολύ) ο Δήμαρχος Εορδαίας να ξεφύγει από το προσεκτικό και «στημένο» προφίλ που τον συνοδεύει όλα αυτά τα χρόνια και να δείξει περισσότερη αυθεντικότητα και τόλμη. Σ’ όλα και σ’ όλους. Σ’ αυτούς που αξίζουν κι όχι σε εκείνους που απλώς τον κολακεύουν ή εξυπηρετούν συγκυριακά συμφέροντα του/τους. Η εποχή απαιτεί διεκδικήσεις, ειλικρίνεια, καθαρές κουβέντες κι αποφάσεις με ρίσκο, όχι ατέρμονες ισορροπίες. Οι αμφισβητήσεις στο πρόσωπό του, πλέον, δεν προέρχονται μόνο από τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά κι από «μέσα», από ανθρώπους που πίστεψαν στο έργο του και σήμερα αναρωτιούνται πού κατευθύνεται ο Δήμος. Αυτή η εσωτερική φθορά είναι ίσως το πιο ηχηρό μήνυμα που θα έπρεπε να τον προβληματίσει. Αν θέλει να διατηρήσει την πολιτική του ισχύ, οφείλει να αποδείξει πως μπορεί να γίνει λιγότερο διαχειριστής και περισσότερο ηγέτης γιατί η Εορδαία και γενικότερα η περιοχή δεν χρειάζεται άλλες υποσχέσεις, χρειάζεται αποφάσεις.
Η Χύτρα
Ο συμπαθέστατος -κατά τα άλλα -κ. Παναγιώτης Πλακεντας είναι η προσωποποιηση του κ Αβραμόπουλου. Δηλαδή, σε πολιτικό πάντα επίπεδο, είναι ο κύριος Τίποτα, οπως πολύ εύστοχα τον χαρακτήρισε κάποτε ο μακαρίτης Θεωδορος Πάγκαλος. Πολιτικαντης νοοτροπίας του περασμένου αιώνα, που επιβιώνει γιατί η πόλη μας εκφράζεται με νοοτροπία περασμένου αιώνα. Γι αυτό και θα παραμείνει στον περασμένο αιώνα… εις τον αιώνα των αιώνων αμήν.
Η μεγαλύτερη πολιτική φούσκα της εορδαιας είναι ο δήμαρχος μας . Κρίμα γιατί μας κατάντησε χωριό .
Η χύτρα τα είπε όλα, δεν άφησε και κάτι για σχόλια… μόνο που τους πολίτες της Εορδαίας τους ενδιαφέρουν περισσότερο τα έργα υποδομών παρά οι εφήμερες δράσεις (γιορτές κι εκδηλώσεις). Τα πρώτα δίνουν πνοή σε όλη την πόλη, τα δεύτερα μας κάνουν να ξεχνιόμαστε για λίγο και μετά να μπαίνουμε πάλι στην προβληματική καθημερινότητα… Ελπίζουμε τα έργα υποδομών να τρέξουν γρηγορότερα την επόμενη διετία!