Η χθεσινή συνεδρίαση της ΠΕΔ Δυτικής Μακεδονίας δεν ανέδειξε απλώς τα σημεία κριτικής που καταγράφει εδώ και μήνες η στήλη, αλλά φώτισε με μεγαλύτερη ένταση τις παθογένειες που σιγοβράζουν στο εσωτερικό του οργάνου. Ανέδειξε επίσης τη δυσκολία στην οποία βρίσκεται, περισσότερο από ποτέ, ο Πρόεδρος Π. Κεπαπτσόγλου, μια θέση που ο ίδιος διεκδίκησε γνωρίζοντας – ή οφείλοντας να γνωρίζει – ότι θα κληθεί να σηκώσει βάρη, ευθύνες αλλά και πίεση απ’ όλες τις πλευρές. Ο Π. Κεπαπτσόγλου ισχυρίζεται ότι είναι ουσιαστικός κι όχι επικοινωνιακός. Στην πράξη όμως, οι τελευταίοι επτά μήνες δείχνουν το αντίθετο. Πολλή κουβέντα για δυναμικές κινητοποιήσεις, μηδενικό αποτέλεσμα. Ακόμη κι αν έχει δίκιο σε αρκετά απ’ όσα λέει – με την έννοια ότι πράγματι κανένας άλλος φορέας, όπως τα Εργατικά Κέντρα, οι βουλευτές της αντιπολίτευσης ή τα Επιμελητήρια, δεν έχουν προβεί σε κάποια ουσιαστική κι άκρως διεκδικητική μορφή αγώνα – το ζητούμενο για τον Π. Κεπαπτσόγλου δεν είναι η ανακύκλωση ευθυνών («γιατί δεν το έκαναν οι άλλοι;»), αλλά η παραγωγή έργου, από τη στιγμή μάλιστα που η ίδια η ΠΕΔ πρόθυμα ανέλαβε να παίξει αυτόν το ρόλο. Και σε αυτό το μέτωπο, η ΠΕΔ Δυτικής Μακεδονίας έχει αφήσει κενά, που επισημάνθηκαν πολύ καθαρά μέσα από την παρέμβαση του Ι. Καραβασίλη. Από την άλλη, ο Καραβασίλης παρά τις σωστές επισημάνσεις του έκανε ένα λάθος μίξης θεμάτων. Η κεντρική διεκδίκηση της Δυτικής Μακεδονίας (αναπτυξιακά, οικονομικά, εργασιακά) δεν μπορεί να μπει στο ίδιο πακέτο με το δίκαιο αγώνα των αγροτών, τις διεκδικήσεις της Αυτοδιοίκησης μέσω ΚΕΔΕ κ.α.. Αν μπουν όλα μαζί σε ένα «τσουβάλι», το αποτέλεσμα θα είναι αυτό που φοβούνται πολλοί. Να χαθούν, να αποδυναμωθούν και τελικά να μην ικανοποιηθεί κανένα από τα τρία. Ο Καραβασίλης έχει το δίκιο της αγωνίας. Ο Κεπαπτσόγλου έχει το βάρος της ευθύνης. Αυτό όμως που δεν υπάρχει – και λείπει κραυγαλέα – είναι ένα καθαρό, οργανωμένο, διαδοχικό πλάνο δράσης από την ΠΕΔ Δ. Μακεδονίας. Αν δεν υπάρξει σύντομα (πόσο καιρό το φωνάζουμε και με συγκεκριμένες προτάσεις), δεν θα χρειαστεί να αναρωτιόμαστε «ποιος φταίει». Μας το δείχνει η ίδια η πραγματικότητα. Μια περιοχή που συρρικνώνεται, περιμένει, αγωνιά και στο τέλος όλοι απλώς θα παρακολουθούν να έρθει το τέλος.
Η Χύτρα
