Ισορροπείς ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, την λογική και το συναίσθημα, το πρέπει και το θέλω. Δεν το κάνεις πάντα με επιτυχία. Άλλες φορές τα αισθήματα σε τραβάνε περισσότερο προς το μέρος τους και η λογική αδυνατεί να σε επαναφέρει για να σταθείς όρθιος. Κάποιες φορές κουράζεσαι να κάνεις μόνο αυτά που πρέπει και εσκεμμένα γέρνεις και φλερτάρεις με τα θέλω.
Και φυσικά δεν καταφέρνεις πάντα να σταθείς όρθιος και έτσι ξαφνικά βρίσκεσαι πεσμένος και αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος. Όχι δεν έκανες κάτι λάθος, και την άλλη πλευρά αν επέλεγες πιθανόν το ίδιο θα γινόταν, απλά θα έπεφτες από την άλλη πλευρά. Δεν έχει σημασία λοιπόν τι προκάλεσε την πτώση σου, αλλά το πώς θα καταφέρεις και πάλι να σταματήσεις όρθιος και να προχωρήσεις προσπαθώντας να κρατήσεις και πάλι τις ισορροπίες.
Γιατί μια λευκή γραμμή είναι η ζωή, μια γραμμή όπως αυτή στη μέση του δρόμου. Μια γραμμή πάνω στην οποία προσπαθείς να περπατήσεις, να κρατηθείς, να κοιτάξεις μπροστά χωρίς να σε νοιάζει αν θα πέσεις, μόνο να μπορέσεις να ξανασηκωθείς.
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου Χημικός – Μηχανικός
Ωραίοι στοχασμοί.
Επίσης η ζωή – όπως ωραία τραγουδά κι η Μπάρμπαρα Στρέϊσαντ- είναι μια στιγμή μες το σύμπαν-διάστημα.