Κι αν πέσω… (Γράφει η Δήμητρα Ν. Παπανικολάου)

Κι αν πέσω… Πως τα κατάφερα μέχρι τώρα και δεν λύγισα; Πως μπόρεσα να σταθώ όρθια σε όλες τις δυσκολίες; Κάποιος πιθανόν να έλεγε «μήπως γιατί ήσουν τυχερή και τελικά δεν συνάντησες δυσκολίες;». Κι όμως αν ανατρέξω στο παρελθόν δεν ήμουν τελικά και τόσο τυχερή. Πώς να ξεχάσω τις απογοητεύσεις που πέρασα όταν ήμουν κοριτσάκι; Οι αποτυχίες στο σχολείο, οι κακές επιδόσεις δεν έλειπαν. Επιτυχίες υπήρχαν, αλλά κάποιες φορές όσο κι αν προσπαθούσα, εκεί στην δύσκολη στροφή έπεφτα σε τρικλοποδιά. Κι όμως κάπου εκεί γύρω ήταν είτε το χέρι των γονιών μου, είτε το χέρι των πολύ δικών μου ανθρώπων να με κρατήσουν σταθερά και αποφασιστικά ώστε να μείνω όρθια και να πάρω κουράγιο για να συνεχίσω.

Γιατί όταν αργότερα συνάντησα δυσκολίες στην επαγγελματική μου ζωή; Είτε γιατί εγώ έκανα λάθη, είτε γιατί ήρθα αντιμέτωπη με διάφορα εμπόδια. Μήπως κι εκεί δεν στάθηκα όρθια γιατί με κράτησε κάποιος που με σκέφτηκε; Κάποιος που στάθηκε δίπλα μου, ποιο έμπειρος από μένα και με την απλή διάθεση να με βοηθήσει με έβγαλε από τις δύσκολες καταστάσεις, που από μόνη μου δεν θα μπορούσα.

Κι όταν έχασα δικούς μου ανθρώπους κυριολεκτικά και μεταφορικά, το χέρι ενός φίλου που μου ακούμπησε τον ώμο ήταν εκείνο που μου θύμισε ότι δεν χρειάζεται να τα παρατάω αλλά να συνεχίζω να πιστεύω, να ονειρεύομαι και κυρίως να συνεχίζω να ζω. Ακόμα κι όταν ένιωσα χαμένη, εξαιτίας εκείνου του έρωτα που με άφησε ξεκρέμαστη στη μέση του δρόμου, ο άγνωστος που στάθηκε δίπλα μου και μου είπε λόγια παρηγοριάς, ακόμα κι αυτός κατάφερε να με κρατήσει όρθια.

Και τότε θυμήθηκα αυτό που κάπου είχα ακούσει ή είχα διαβάσει. Όσο κι αν πέσω, όσο κι αν λυγίσω αρκεί κάποιος να με κρατήσει… κι ένα μόνο άτομο να με σκεφτεί, ένα μόνο άτομο να θυσιαστεί για μένα, τότε σημαίνει ότι έχω σωθεί… 

Δήμητρα Ν. Παπανικολάου.

Χημικός – Μηχανικός