Η επανάσταση των μπολσεβίκων 2 (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Η επανάσταση επικράτησε πολύ εύκολα, καθώς οι συγκυρίες ήταν άκρως ευνοϊκές για τους επαναστάτες. Πέρα από τη σήψη στην άρχουσα τάξη και τη διοικούσα εκκλησία ήταν η εκμετάλλευση των αγροτών και οι πόλεμοι (ιαπωνορωσικός και Α΄μεγάλος), που ετοίμασαν το έδαφος για την επικράτησή της. Ένα ακόμη καλά διαφυλαγμένο στοιχείο και παραμένον μυστικό είναι η χρηματοδότηση των μπολσεβίκων από τράπεζες των ΗΠΑ, της Αγγλίας και της Σουηδίας! Τα ιστορικά στοιχεία πάντως υπάρχουν.
Οι κομμουνιστές, με πρώτο τον Μαρξ, έδωσαν έμφαση στην προβολή των κοινωνικών νόμων, τους οποίους ανήγαγαν στην περιωπή των φυσικών αντιστοίχων. Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στα τέλη του 20ου αιώνα και η κυριαρχία του καπιταλισμού στην αγριότερη έκφανσή του συνιστούν την κυριότερη απόδειξη της θεωρητικής αστοχίας των κομμουνιστών. Αποτελεί τραγωδία να θεωρούμε την κοινωνία των προσώπων (ατόμων κατά τις υλιστικές φιλοσοφίες), τα οποία δρουν ελεύθερα ή δουλωμένα σε πάθη, σε πλήρη αντιστοιχία προς τον φυσικό κόσμο του απολύτου καθορισμού (ντετερμινισμού).
Δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις κάποιων κομμουνιστών όχι μόνο εκείνων που συμμετείχαν στην επανάσταση, αλλά και άλλων μετέπειτα ανά τον πλανήτη. Οπωσδήποτε όμως έχω σοβαρές επιφυλάξεις για το σύνολο αυτών. Πόσοι εμφορούνταν από γνήσιο όραμα μεταβολής των κοινωνικών συνθηκών, των άκρως συνθλιπτικών για τους φτωχούς και καταφρονεμένους, και όχι από ταξικό μίσος, το οποίο υποδαυλίζεται ακόμη και σήμερα; Ο Λένιν έγραψε ότι στους 100 κομμουνιστές, οι 40 είναι αγύρτες, οι 59 αφελείς και ένας μόνο πραγματικός μπολσεβίκος. Αυτό είναι αρκετό για να δείξει τις σαθρές προϋποθέσεις όχι βέβαια για την επικράτηση της επανάστασης αλλά για την πραγμάτωση του σοσιαλιστικού ονείρου. Αν ο ένας πραγματικός μπολσεβίκος εμφορείτο πρωτίστως από το ταξικό μίσος, ήταν αρκετός για να προκαλέσει ποταμούς αιμάτων! Πώς όμως αυτός θα αντιμετώπιζε στη συνέχεια τους 39 αγύρτες, οι οποίοι θα θρονιάζονταν στους θώκους, προκειμένου να απολαύσουν, επί τέλους, κι αυτοί τα «αγαθά» που ως τότε απολάμβαναν οι κρατούντες; Όσο για τους 59 αφελείς, την πλειοψηφία δηλαδή, πρόκειται για τον ευκολόπιστο λαό, που άγεται και φέρεται από τους εκάστοτε δημαγωγούς, που μετανοεί πολλές φορές για τις πράξεις του, καθώς διαπιστώνει τα άθλια παιχνίδια σε βάρος του.
Το όραμα των πρώτων κομμουνιστών ήταν όχι απλώς μεγαλεπήβολο αλλά άκρως μεγαλεπήβολο: Η επικράτηση παραδείσιας επί της γης ζωή ερήμην Θεού. Οι χριστιανοί, συμπλέοντες συνήθως με τους αντίθεους αστούς παραβλέπουμε ότι πρωτίστως δικό μας ήταν το χρέος για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας, ώστε να απαλυνθεί ο πόνος από την κυριαρχία της αδικίας. Οι κομμουνιστές ανέλαβαν τον αγώνα, επειδή εμείς τον προδώσαμε συμβιβασμένοι στο έπακρο και υποταγμένοι, όπως γράψαμε στο προηγούμενο άρθρο. Δεν διανοήθηκαν οι κομμουνιστές πώς ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί το όραμα! Έχοντας αποτύχει εκείνοι που θεωρητικά αποδέχονταν ότι ήσαν πλάσματα του Θεού, ο οποίος μας καλεί να γίνουμε άγιοι, πώς θα πετύχαιναν αυτοί, που θεωρούν ότι ο άνθρωπος είναι ζώο που φτιάχνει εργαλεία; Μη έχοντας μελετήσει, λόγω άκρας προκατάληψης, τον λόγο του Θεού και των Πατέρων της Εκκλησίας, όχι μόνο αγνόησαν την ιστορία των μαρτύρων των πρώτων αιώνων μετά Χριστόν και την άλλη του πλήθους των αγίων, που περιφρόνησαν κάθε τι, για το οποίο ο κόσμος παθιάζεται, αλλά και διαστρέβλωσαν την ιστορία καταντώντας να υποστηρίξουν ότι ο Χριστός, που δίχασε την ιστορία σε προ και μετά από αυτόν δεν υπήρξε ιστορικό πρόσωπο (Μεγάλη σοβιετική εγκυκλοπαίδεια)! Διακήρυξαν ακόμη ότι η θρησκεία γεννά δουλόφρονες χαρακτήρες. Βέβαια το ιδεολόγημα κατέρρευσε όταν ο άγριος διωγμός ανέδειξε πλήθος νεομαρτύρων της πίστεως, ιδίως στη Σοβιετική Ένωση. Ασφαλώς δεν έλειψαν και οι άλλοι «χριστιανοί», οι οποίοι πρόσφεραν «γην και ύδωρ» στους νέους ισχυρούς φθάνοντας να αναλάβουν ρόλο καταδότη στη Γκεπεού! Ήσαν οι επί τσάρου άθλιοι κληρικοί, οι οποίοι κατ’ αυτόν τον τρόπο έσωσαν το τομάρι τους!
Το πλέον σημαντικό όμως ολίσθημα της κομμουνιστικής ιδεολογίας είναι η δικαίωση του κοινωνικού κακού, όσο και αν είχε ως στόχο τον αφανισμό του. Το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης δεν έχει νόημα χωρίς Θεό. Αν κοινωνικοί νόμοι και όχι η ελεύθερη βούληση διέπουν τις ενέργειες των προσώπων, τότε οι διαχρονικά σκληροί και ανάλγητοι ηγεμόνες και πλουτοκράτες απαλλάσσονται κάθε ευθύνης. Γιατί έναντι τίνος είναι άραγε ένοχοι; Έναντι των πανανθρωπίνων λεγομένων ιδανικών; Αλλά αυτά είναι θεότητες που εισήγαγε ο «διαφωτισμός», που πίστεψε ότι οδήγησε τον Θεό στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ο οξυδερκέστατος Αλμπέρ Καμύ, αν και ο ίδιος υλιστής, διείδε την άκρα αντίφαση των πάσης φύσεως επαναστατών κατά του Θεού και έγραψε: «Αρνούνται τον Θεό στ’ όνομα της δικαιοσύνης. Νοείται όμως η ιδέα της δικαιοσύνης χωρίς την ύπαρξη του Θεού; Μήπως τότε βρισκόμαστε σε παραλογισμό;».
«Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται» έγραψε ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Έτσι οι επαναστάτες αμέσως μετά την επικράτησή τους εξαπέλυσαν άγριο διωγμό κατά της πίστης. Κατεδάφισαν ναούς, κατέστρεψαν μονές, εκτέλεσαν πιστούς. Και δεν ήταν μόνο ο Στάλιν, που ενέχεται για φόνους και εξορίες. Το κακό ξεκίνησε με εντολές του Λένιν. Βέβαια ο Μαρξ είχε γράψει ότι η θρησκεία είναι κοινωνικό επιφαινόμενο, το οποίο συντηρείται στα πλαίσια της ταξικής κοινωνίας και θα εξαλειφθεί με την επικράτηση του σοσιαλισμού. Ο Λένιν και μετέπειτα ο Στάλιν επιχείρησαν να την εξαλείψουν πριν κάνουν το πρώτο βήμα προς τον σοσιαλισμό. Γιατί άραγε δεν σεβάστηκαν την άποψη του ιδεολογικού καθοδηγητή τους; Τα έργα τους έδωσαν το δικαίωμα στον Αλμπέρ Καμύ να γράψει: «Απ’ όπου και να στραφούμε, στην καρδιά της άρνησης και του μηδενισμού, το έγκλημα κατέχει προνομιούχα θέση».
Γράψαμε για τους αγύρτες, το πρόβλημα των οποίων δεν έλαβε σοβαρά ο Λένιν. Αυτοί, με την πάροδο του χρόνου, θρονιάστηκαν στην εξουσία και σχημάτισαν νέα τάξη προνομιούχων, γνωστή ως κομματική «νομενκλατούρα». Διέθεταν και του αστικού «πουλιού το γάλα», που προμηθεύονταν από ειδικά καταστήματα, φρουρούμενα και δεχόμενα μόνο δολάρια. Από την άλλη οι προλετάριοι, οι πρώην μουζίκοι, δεν διέθεταν σε επάρκεια βασικά είδη για την οικογένειά τους και ήσαν υποχρεωμένοι να αναμένουν επί ώρες στις «ουρές»! Οι προλετάριοι ασκούσαν δικτατορία και επί ποίων άραγε; Μήπως στην πραγματικότητα είχε επιβληθεί δικτατορία επί των προλεταρίων; Η κομματική γραφειοκρατία τσάκισε το όνειρο να αποκτήσει ο αγρότης τη δική του γη. Τον έσυρε στα κολχόζ να εργάζεται ως μισθωτός, με συνέπεια η παραγωγή να μειώνεται συνεχώς και ποσότητες προϊόντων, απολύτως αναγκαίες στον αστικό πληθυσμό, να σαπίζουν στους αγρούς λόγω της φοβερής γραφειοκρατίας. Ο Μπερντιάγιεφ δικαιώθηκε, καθώς είχε γράψει ότι ο κομμουνισμός θα διολισθήσει στις αστικές θέσεις, θα παραμείνει όμως άκαμπτος έναντι της θρησκείας. Δικαιώθηκε πρωτίστως στη Δύση, όπου οι πλείστοι κομμουνιστές (αριστεροί σήμερα) απώλεσαν και το φύλλο μαρξιστικής συκής!
Πίστεψαν ακόμη οι κομμουνιστές το ιδεολόγημα ότι «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα». Με βάση αυτό θα κατάφερναν να εξαλείψουν το εθνικό αίσθημα των λαών. Και είδαμε να ορθώνεται άγριος ο εθνικισμός στους λαούς που διαφέντευε η ΕΣΣΔ, ώστε αυτοί να καταστούν υποχείρια των ΗΠΑ, που καλλιεργούν τον διεθνισμό της νέας τάξης!
Το θλιβερό είναι ότι η παταγώδης αποτυχία των κομμουνιστών στον οικονομικό τομέα έδωσε το δικαίωμα στους καπιταλιστές να θριαμβολογήσουν προβάλλοντας το καθεστώς τους ως το ιδανικό για τις ανθρώπινες κοινωνίες, συντρίβοντας τα κράτη και τις οικονομίες τους. Το θλιβερότερο όμως είναι ότι οι «χριστιανοί» εξακολουθούν να συμπλέουν με τους αστούς και μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού. Το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης το έχουν ξεπουλήσει στους άθεους κομμουνιστές! Και ελπίζουμε ακόμη σ’ έναν καλύτερο κόσμο!
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»