Ειχα δηλωσει συμμετοχη στο Πεζοπορικο Ομιλο Αθηνων για την τριημερη εξορμηση στο Βοιο Κοζανης.Αναχωρησαμε το απογευμα της 11ης Νοεμβριου για το χωριο Πενταλοφο οπου και διανυκτερευσαμε.Την επομενη το πουλμανι μας αφησε γυρω στις 9 σε ενα ξυλινο κιοσκι ,σε μικρη αποσταση απο το χωριο, διπλα στον δρομο, για να ξεκινησουμε την πορεια.Μετα απο 2 περιπου ωρες φτασαμε σε μια βουνοκορφη, η οποια ειχε μια μεγαλη πρασινη σιδερενια σκαλα .Καποιοι αρχισαν να την ανεβαινουν.Εγω επειδη ειχα και το βαρος ενος μεγαλου σακιδιου ρωτησα εαν υπηρχε αλλη διαδρομη.Ο Αρχηγος ελειπε και ενας αλλος Ορειβατης μου ειπε να παω γυρω-γυρω ..Ξεκινησα να βρω περασμα ανοδου απο αριστερα του βραχου. Δυστυχως ηταν συμπαγης και ολισθηρος, λογω βροχης, οποτε εκρινα σκοπιμο να γυρισω στην βαση της σκαλας.Οταν γυρισα ολοι ειχαν φυγει.Ξερω και απο αλλες ορειβατικες εξορμησεις οτι δεν αφηνουν ατομα πισω και κανουν ανα τακτα διαστηματα καταμετρησειςΠροφανως δεν ειχαν κανει καταμετρηση, ουτε ειχαν απορησει για την απουσια μου.Οταν ειχα δηλωσει, τηλεφωνικα συμμετοχη, μου ειχαν δωσει ενα τηλεφωνο, το οποιο μου ειπαν οτι ηταν του αρχηγου της Ομαδας.Το πηρα επανειλημμενως αλλα ελεγε αφηστε μηνυμα.Εκ των υστερων διαπιστωσα οτι αυτο που μου ειχαν δωσει δεν ηταν το τηλεφωνο του αρχηγου.Τελικα αποφασισα να γυρισω πισω, εφοσον ειχα χασει την επαφη με την Ομαδα μου.Κατηφορισα την πλαγια που ειχαμε ανεβει προηγουμενως μετα απο λιγο ομως καταλαβα οτι χωρις σημανση ειχα χαθει.Πηρα ενα φιλο μου ορειβατη και μου ειπε να παρω το 112.Το πηρα και μου ειπαν οτι εντοπισαν το στιγμα μου και να μην μετακινουμαι.Τους παρακαλεσα να με καθοδηγησουν για να βρω το δρομο επιστροφης.Καταλαβα οτι δεν μπορουσαν να το κανουν.Ανοιγα το κινητο κατα διαστηματα γιατι επεφτε η μπαταρια και επιπλεον φοβομουν επειδη ημουν μουσκεμα, μεχρι το κοκαλο, οτι θα καταστραφει.Τοτε αρχισαν και οι επικοινωνιες μου με τον Διοικητη Πυροσβεστικης Κοζανης κ. Μαυροματιδη.Δεν μιλουσε απροσωπα και τυπικα γιατι καταλαβαινε την κατασταση μου.Μου ειπε οτι ερχεται ομαδα διασωσης και να μην ανησυχω.Ξερω οτι σε τετοιες περιπτωσεις πρεπει να εισαι ψυχραιμος και να κρατας τις δυναμεις σου.Ειχε αρχισει να νυχτωνει οταν ακουσα σειρηνες.Ηταν μακρια αλλα ηταν υπεροχη μουσικη.Πηρα θαρρος αν και ειχε πεσει σκοταδι.Διαπιστωσα ομως οτι η αποσταση με τους διασωστες μου ηταν σαν τις ακρες ενος πεταλου.Μεσολαβουσε γκρεμος.Αρχισα να βλεπω το φως απο τους φακους τους.Η βροχη επεφτε ασταματητα.Αρχισα να εχω υποθερμια γι αυτο εκανα μια προσπαθεια να βρω καποια προφυλαξη.Το μονο που ειχα να κανω ηταν να περιμενω.Ειχα ενα μικρο φακο για να εχουν το στιγμα μου.Σιγα-σιγα πλησιαζαν και επικοινωνουσαμε με φωνες.Τελικα ΗΡΘΑΝ.Ηταν 3 πυροσβεστες με τις χαρακτηριστικες τους στολες.Διαπιστωσα οτι σωθηκα χαρη στην Οργανωση , τον επαγγελματισμο και κυριως την ανθρωπια αυτων των ανθρωπων.
Μου εκανε εντυπωση ο Συγχρονισμος τους σαν Ομαδα και η Ψυχολογια αλληλεγγυης που ειχαν στις ενεργειες τους δεδομενου οτι ειχαν διασκορπιστει σε ολο το βουνο.
Ξερω οτι πολλες φορες ενα ευχαριστω δεν ειναι τοσο σημαντικο παρα μονο εαν ειναι αληθινο και βγαινει απο την ψυχη.
Την επομενη με πηρε τηλεφωνο ο κ.Μαυροματιδης για να με ρωτησει πως ημουν.Νομιζα οτι ζω σε αλλη χωρα και του εξεφρασα τον θαυμασμο μου για εκεινον και τους διασωστες μου.
Σε μια χωρα κατεστραμενη και σε μια κοινωνια που υποφερει υπαρχουν ανθρωποι που κανουν το καθηκον τους υπο τις πλεον αντιξοες συνθηκες για να εισπραξουν ενα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.Επισης θελω να ευχαριστησω το Προσωπικο του Κεντρου Υγειας Τσοτυλιου Κοζανης και το πληρωμα του Ασθενοφορου που με μετεφερε σε αυτο.
Καραγιαννης Ευαγγελος
Αθηνα 13/11/2017.
Ένα μεγάλο μπράβο στο Διοικητή της Πυροσβεστικής Κοζάνης κ. Μαυροματιδη και στους Πυροσβέστες που κάνουν το καθήκον τους σε τέτοιες καιρικές συνθήκες και αψηφούν τους κινδύνους για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους μας.
Συγχαρητήρια σε ολους τους πυροσβέστες και ιδιαίτερα στον διοικητή της πυροσβεστικής Υπηρεσίας που για μια ακόμη φορα μας απέδειξε πως περα απο σωστος υπάλληλος ειναι και πανω απο ολα Άνθρωπος .
Αυτοι οι άνθρωποι που στελεχώνουν την πυροσβέστη υπηρεσία πρεπει να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους δημοσίους φορείς διδάσκοντας σθένος και αγαπη για την δουλεια . Συγχαρητήρια σε ολους τους ήρωες της πολης μας!
Άξιοι συγχαρητηρίων οι ομαδα διάσωσης και ιδιαίτερα ο διοικητής κ.Μαυρομαριδης.
Θερμά συγχαρητήρια στον κύριο Μαυροματιδη και !!!! Ας αποτελέσει παράδειγμα σε όλους τους δημόσιους φορείς ☺☺☺
Και στους συναδέλφους του!!!
Παρακάτω σας παραθέτω τα γεγονότα όπως συνέβησαν στην εξόρμηση του ομίλου μας στο Βόιο στις 10 – 12/11/2017.
Το Σαββάτο το πρωί στις 8.30 ξεκινήσαμε με το πούλμαν από τον Πεντάλοφο για να μεταβούμε στο σημείο εκκίνησης της πορείας μας στο διάσελο (αυχένας Πενταλόφου). Κατά την διάρκεια της μικρής μετάβασης μας εξήγησα πάλι από το μικρόφωνο αυτά που είχα επισημάνει και την προηγούμενη ημέρα στο ταξίδι της μετάβασης προς τον Πεντάλοφο. Δηλαδή ότι για την ανάβαση στην κορυφή του Πρ. Ηλία υπήρχαν 2 διαδρομές, μι α από τις Σκάλες, την οποία κι είχα επιλέξει για την ανάβαση μας, αλλά και μια εναλλακτική με τραβέρσα γύρω από την κορυφή κι ανάβαση από την βόρεια ράχη. Επίσης επεσήμανα την δυσκολία της ανάβασης από τις σκάλες κι ότι αν λόγω της βροχής η σκάλα ήταν επικίνδυνη θα ακολουθούσαμε την εναλλακτική διαδρομή κι ότι αν κάποιος είχε κάποιον ενδοιασμό ή ένιωθε ανασφαλής θα ανέβαινε ασφαλισμένος με σχοινί.
Στις 9.15 λοιπόν ξεκινήσαμε, αναθέτοντας σε πολύ έμπειρο μέλος μας να είναι σκούπα. Αφού μετρηθήκαμε, μέσα σε ψιλόβροχο κι από το γνωστό μονοπάτι αρχίσαμε να ανεβαίνουμε. Λόγω του καιρού ακολουθούσα πολύ αργό ρυθμό, ώστε η ομάδα να είναι συμπαγής και να μην υπάρχει απόσταση μεταξύ των μελών. Επίσης αρκετά συχνά κάναμε μικρές στάσεις (5 φορές μέχρι την σκάλα) είτε για φωτογραφίες σε σημεία θέας είτε για μικρή ξεκούραση στα πολύ ανηφορικά σημεία. Φτάνοντας λοιπόν στις 10.45 στην σκάλα ήμασταν όλοι μαζί με πρώτο εμένα και τελευταία την σκούπα, με την οποία είχαμε πολύ συχνή ακουστική επικοινωνία με τον ασύρματο είτε οπτικά, αφού σε καμιά στιγμή η ομάδα δεν είχε ανοιχθεί. Στην σκάλα ανέβηκα πρώτος με σκοπό να δοκιμάσω τις συνθήκες που επικρατούσαν και να δώσω την έγκριση να ακολουθήσουν κι οι υπόλοιποι. Αφού διαπίστωσα ότι θα ήταν εφικτό και με ασφάλεια να ανέβουν επάνω, ζήτησα να ξεκινήσουν ενώ όσοι ήθελαν να ασφαλιστούν να φορέσουν ιμάντες και αγκύρωσα σχοινί πάνω στα στηρίγματα της σκάλας. Από την θέση που βρισκόμουν μπορούσα να επιβλέπω όσους ανέβαιναν αλλά και το ανοιχτό πεδίο που είχαμε διαβεί, μέχρι πολύ μακριά. Έτσι μέχρι εκεί κανείς δεν μου ανέφερε ότι δεν σκόπευε να ανέβει , κανείς δεν μου ανέφερε ότι κάποιος άλλος του είπε ότι δεν θα ανέβει αλλά και με τα ίδια μου τα μάτια δεν είδα κανέναν, όπως κι η σκούπα που ανέβηκε τελευταία, να φεύγει. Αφού ανέβηκαν κι οι τελευταίοι ασφαλισμένοι με το σχοινί, άρχισα να μαζεύω τα υλικά καθώς και να τακτοποιώ το σακίδιο μου από τα πράγματα που είχα αδειάσει, με συνέπεια να φύγω 5 περίπου λεπτά αργότερα αφού ανέβηκαν όλοι. Μέχρι εκείνο το διάστημα, στις 11.15 κανείς δεν φαινόταν να έχει μείνει κάτω καθώς και κανείς δεν φαινόταν να περιφέρεται στο γυμνό πεδίο της πλαγιάς , που όπως είπα πριν φαινόταν από την κορυφή της σκάλας. Έτσι έφυγα και συνάντησα την ομάδα στο εκκλησάκι της κορυφής, που είναι σε απόσταση 5 λεπτών από την σκάλα. Στις 11.45 αναχωρήσαμε από την κορυφή και συνεχίσαμε την πορεία μας, ακολουθώντας την ίδια τακτική δηλαδή πολύ συμπαγής ομάδα και συχνή επικοινωνία με την σκούπα. Στις 15.30 περίπου δέχθηκα τηλεφώνημα από την αστυνομία, που μου ανέφερε ότι είχε δεχθεί κλήση από κάποιον αγνοούμενο της ομάδας μας. Πράγματι εκείνη τη στιγμή καταμέτρησα την ομάδα και διαπίστωσα ότι έλειπε ένα μέλος ονόματι Καραγιάννης Ευάγγελος. Αμέσως φρόντισα να τεθεί η σκούπα επικεφαλής της ομάδας και να την οδηγήσει στο τέλος της διαδρομής, καθώς είχαμε φροντίσει να διαθέτει gps με φορτωμένη την διαδρομή που θα ακολουθούσαμε. Επίσης αμέσως προσπάθησα να επικοινωνήσω, όπως και πολλές φορές αργότερα, με τον Κο Καραγιάννη στο τηλέφωνό του, αλλά η απάντηση ήταν ότι η κλήση μου προωθείται. Παίρνοντας 2 εθελοντές μαζί μου γυρίσαμε πίσω σχεδόν όλη τη διαδρομή μέχρι το σημείο που ήμασταν κατά τις 13.00, με δεδομένο ότι η κλήση διάσωσης ήταν στις 14.20. Αφού εξαντλήσαμε το πεδίο με φωνές και σφυρίγματα αρχίσαμε να επιστρέφουμε, γιατί θα άρχιζε να νυχτώνει. Επίσης στην πολύ συχνή επικοινωνία μου με τις αρχές που είχαν κινητοποιηθεί δεν μου είχε δοθεί καμία πληροφορία για το πιθανό σημείο του αγνοούμενου. Στον δρόμο της επιστροφής μας για καλή τύχη μας βρήκαμε αυτοκίνητο με μέλος της ομάδας διάσωσης Κοζάνης και υλοτόμο – καλό γνώστη της περιοχής, που είχαν σπεύσει για να βοηθήσουν. Αφού επιβιβαστήκαμε συνεχίσαμε να ψάχνουμε με το αυτοκίνητο ανεβαίνοντας με πολύ δυσκολία λόγω του λασπωμένου δρόμου μέχρι ψηλά, μέσα σε πλήρες σκοτάδι. Κατά τις 18.30 μας ειδοποίησαν ότι είχε εντοπιστεί ο αγνοούμενος στην άλλη πλευρά του βουνού κι έτσι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Κάνοντας λοιπόν μια αξιολόγηση των παραπάνω στοιχείων και βασιζόμενος στην συνέντευξη του Κου Καραγιάννη, θα ήθελα να πω ότι ήταν μεγάλο λάθος του να αφήσει την ομάδα χωρίς να αναφέρει τίποτα σε εμένα ή στην σκούπα, που ήμασταν συνεχώς κοντά στην ομάδα. Επίσης το γεγονός ότι δεν απαντούσε στις κλήσεις μου – που όπως μου απάντησε την επόμενη μέρα « μίλαγε μόνο με αυτούς που ήθελε», δυσχέραναν την προσπάθεια άμεσης ανεύρεσης του, καθώς αν ήξερα ότι δεν ανέβηκε την σκάλα θα ήξερα από την πρώτη στιγμή που να ψάξω και να τον εντοπίσω πολύ γρηγορότερα και να τον βοηθήσω να επιστρέψει με ασφάλεια στον δημόσιο δρόμο που ήταν σε απόσταση το πολύ μιας ώρας.
Από την άλλη δεν θέλω με τίποτα να μην επισημάνω και την δική μου παράλειψη να καταμετρήσω την ομάδα μέχρι εκείνη την στιγμή, αλλά όταν δεν μου έχει αναφερθεί τίποτα κι όταν η ομάδα ήταν συμπαγής συνεχώς, δεν μου πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό ότι κάποιος θα μπορούσε να χαθεί ή να ξεκόψει κατά λάθος από την ομάδα. Γι αυτό και στο κομμάτι της ευθύνης που μου αναλογεί ζητώ συγγνώμη κι από τον Κο Καραγιάννη αλλά κι από τις υπηρεσίες που κινητοποιήθηκαν για την αναζήτηση του.
Γιάννης Δημητράκης, αρχηγός ομάδας ΠΟΑ