Αριθ. Πρωτ. 514 Κοζάνη, 21/11/2017
Ο Ιατρικός Σύλλογος Κοζάνης συμμετέχει στην εκδήλωση μνήμης του συντοπίτη μας και πρώην μέλους του συλλόγου μας, καθηγητή οφθαλμολογίας Νίκου Χαλβατζή εκφράζοντας τη βαθύτατη λύπη του για τον πρόωρο χαμό του που στέρησε την επιστημονική κοινότητα από τις ιδιαίτερα σημαντικές επιστημονικές του ικανότητες και την οικογένεια και τους φίλους του από ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο.
Ο Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Κοζανης
Χαράλαμπος Τσεβεκίδης
====================================================================
Πέρασαν κιόλας έξι μήνες από τον πρόωρο και άδικο χαμό του Νίκου, του νονού μου. Η οδύνη και τα δάκρυα της ψυχής μου δεν θα σβήσουν ποτέ όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Ήταν άνθρωπος ακέραιος, ευσυνείδητος, μεστός και εργατικός. Άνθρωπος σπάνιος.
Ήταν μεγάλη η τύχη μου που τον γνώρισα και μεγαλύτερη η τιμή μου να είναι ο πνευματικός μου πατέρας. Μου ενέπνεε πάντοτε την αγάπη και το σεβασμό.
Η πανεπιστημιακή κλινική, της οποίας υπήρξε πολύτιμο στέλεχος, σε αναγνώριση της αξίας και της προσφοράς του διοργανώνει προς τιμήν του εκδήλωση στο αμφιθέατρο του Νοσοκομείου «ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ» το Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017 στις 10 το πρωί. Όσοι έζησαν, όσοι αγάπησαν το Νίκο και επιθυμούν να παρευρεθούν είναι ευπρόσδεκτοι να προσέλθουν.
Ακολουθεί το κείμενο του καθηγητή του κ. Σταύρου Δημητράκου που αποχαιρετά τον στενό συνεργάτη του.
Αλέξανδρος Σιώζος
Ένας Θρήνος για το Νίκο Χαλβατζή
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες, κι ανέβαινες απάνω
στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις,
άρμεγες με τα μάτια σου, το φως της οικουμένης
(Γιάννης Ρίτσος)
Ήταν Πρωτομαγιά και ο Νίκος 49 Μαḯων. Πέρασε τα Πάθη του Χριστού, χωρίς να βγάλει άχνα. Όλοι μας, από καιρό, στην αγωνία και την ελπίδα. Τελικά τον χάσαμε. Και χάθηκε η χαρά από την Κλινική μας, σαν όλοι να γεράσαμε σε μία και μόνη μέρα.
Τον έχασαν και οι ασθενείς μας, γιατί ο Νίκος ήταν ο ένας και μοναδικός Οφθαλμίατρος – χειρουργός του κόγχου σε όλη την Ελλάδα. Εκπαιδευμένος στο Bristol, οξύνους, με άποψη, Λεοντόκαρδος, ταχύς, απέριττος και ατραυματικός χειρουργός. Αυτά έχασαν οι ασθενείς του.
Κοινωνικά ευαίσθητος, λόγω και της καταγωγής του, ανθρώπινος, ειδικευόμενός μου το 1998, συνεργάτης μου στο Νοσοκομείο Παπαγεωργίου από την πρώτη μέρα το 2004, Πανεπιστημιακός από το 2008, χαμένος το 2017. Τι απώλεια για μένα!
Τι Μέλλον χαμένο γι’ αυτόν! Τι λαχτάρα στα λαδιά μάτια του, το “φώς της οικουμένης”, που έσβησε για πάντα!
Παθιασμένος δάσκαλος σε οφθαλμιάτρους και φοιτητές, δίδαξε την Οφθαλμολογία σε αγγλική γλώσσα για αλλοδαπούς φοιτητές Erasmus και Έλληνες, μετέδωσε την Τέχνη του, όσο πρόλαβε, γενναιόδωρα, σε όποιον του τη ζήτησε, βοήθησε όποιον του το ζήτησε. Τόσο νέος, με τόσα αποθέματα ψυχής!
Και λάτρης της Ζωής, σαν να το ‘ξερε, ότι θα ‘ταν μικρή.
Λάτρεψε τα αγόρια του, το Θωμά και τον Τάσο. Έπαιξε μαζί τους, όσο πρόλαβε.
Λάτρεψε τους ανθρώπους. Επένδυσε σ’ αυτούς.
Πικράθηκε και χάρηκε από τη συντροφιά τους. “Άτυχος και τυχερός αντάμα”
“Τόσο αμαρτωλός κι’ ωραίος, τόσο άνθρωπος”
Ashes to ashes, Dust to dust.
We are stardust; We are billion year old carbon.
Καλό ταξίδι στους “απέραντους Γαλαξίες” σου, Νίκο
Σταύρος Α. Δημητράκος, καθηγητής Οφθαλμολογίας
