Κι ήρθε η στιγμή που ήθελα να κρυφτώ, αλλά δεν ήξερα από τι να πρωτοκρυφτώ… Ίσως ήθελα να κρυφτώ από σένα που με πλήγωσες και όχι μόνο με πλήγωσες, αλλά αδιάφορα έτρεξες μακριά για να μην δεις την ασχήμια μου, γιατί ναι κάποιες φορές όταν κλαις γίνεσαι άσχημος. Ίσως ήθελα να κρυφτώ από τα όνειρα, γιατί δεν ήθελα να κάνω όνειρα.
Γιατί είχα κάνει όνειρα κι αυτά ναυάγησαν, δεν βγήκαν αληθινά, ίσως γιατί πραγματικά δεν πίστεψα σε αυτά. Ίσως ήθελα να κρυφτώ από τις φωνές, από όλες εκείνες τις φωνές που μου έλεγαν ότι απέτυχα, ότι δεν ήμουν αυτό που οι άλλοι ήθελαν, δεν τους άρεσε αυτά που έλεγα και για αυτό φύγανε μακριά μου. Ίσως ήθελα να κρυφτώ από τα αισθήματά μου, αυτά που δεν τολμούσα να εκφράσω γιατί δεν είχα την δύναμη να τα ζήσω.
Ήθελα να κρυφτώ, να καταχωνιάσω τις σκέψεις κάτω από το λευκό σεντόνι, να τυλίξω τους φόβους και τα αισθήματά μου με κόκκινο χρώμα… κι ύστερα ήρθε το φως κι όλα ξεγυμνώθηκαν… και κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να κρύβομαι από τίποτα… απλά να βρίσκω την δύναμη να τα αντιμετωπίζω και να τα προσπερνώ!!!
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου
Χημικός – Μηχανικός
ΥΠΕΡΟΧΟ ΣΥΓΧΑΡΗΤΉΡΙΑ
Στο τελος το εσωσες….κοντεψα να “χαρακωθω”!!!