Mιλάει στο protothema.gr για την απόφαση να «μεταναστεύσει», το brain drain αλλά και την παρεξηγημένη έννοια της ψυχοθεραπείας στην Ελλάδα
Πολλοί θα περίμεναν να τον δουν στα γήπεδα μαγεμένο από την στρογγυλή θεά και τις στιγμές δόξας που έζησε ο πατέρας του Νίκος Νιόπλιας σε Ελλάδα και εξωτερικό, αλλά το ποδόσφαιρο ήταν για αυτόν μόνο ένα παιδικό χόμπι.
Ο Θάνος Νιόπλιας πέρασε τον Ατλαντικό για να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να αφοσιωθεί στην επιστήμη που αγάπησε, την ψυχοθεραπεία. Σήμερα εργάζεται σε ένα θεραπευτικό κέντρο στο Μανχάταν που ειδικεύεται στις αγχώδεις διαταραχές και μιλάει στο protothema.gr για την απόφαση να «μεταναστεύσει», το brain drain αλλά και την παρεξηγημένη έννοια της ψυχοθεραπείας στην Ελλάδα.
«Να ξεκινήσω λέγοντας πως η οικογένεια μου είναι γενικά δημοκρατική! Δεν προσπάθησαν να μου επιβάλουν τη γνώμη τους και εξακολουθούν να πιστεύουν πως πρέπει ο ίδιος να αποφασίζω για τη ζωή μου. Το ποδόσφαιρο ήταν μια παιδική ασχολία, ένα χόμπι, θαυμάζω τον πατέρα μου αλλά δεν σκέφτηκα ποτέ να ασχοληθώ επαγγελματικά. Πήρα το πτυχίο μου στην Ψυχολογία από το Πάντειο Πανεπιστήμιο και το Μεταπτυχιακό μου στην Κλινική Ψυχολογία από το City University of New York. Είχα ταξιδέψει παλαιοτέρα στη Νέα Υόρκη και με είχε γοητεύσει η πόλη, έτσι προσπάθησα να μπω σε κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα εκεί. Ένα σημαντικό κίνητρο ήταν φυσικά ο τρόπος που μελετάται και ασκείται η κλινική ψυχολογία εδώ, που είναι περισσότερο ανεπτυγμένη σε σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου. Εξάλλου, οι περισσότερες κλινικές προσεγγίσεις και παρεμβάσεις στην ψυχοθεραπεία έχουν παραχθεί σε Αμερικανικά πανεπιστήμια τις τελευταίες δεκαετίες, οπότε ένας κλινικός ψυχολόγος έχει πολλά ερεθίσματα και ευκαιρίες για εκπαίδευση», αναφέρει.
Σήμερα εργάζεται ως ψυχοθεραπευτής στο «Center for Anxiety», ένα κέντρο που ειδικεύεται στις αγχώδεις διαταραχές ενώ στο παρελθόν εργάστηκε ως συμβουλευτικός θεραπευτής σε δύο πανεπιστήμια της Νέας Υόρκης, όπου παρείχε ατομικές και ομαδικές συνεδρίες σε φοιτητές. Σύμφωνα με τον κ. Νιόπλια η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών έχει επιβαρύνει την ψυχική υγεία του κόσμου καθώς ο κάθε άνθρωπος δεν μπορεί πλέον να οργανώσει τις επιλογές του, το μέλλον του. «Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να ασκεί κάποιο έλεγχο στο μέλλον του- να μπορεί να προβλέψει σε ένα βαθμό όσον αφορά σε σημαντικούς τομείς της ζωής του, όπως η εργασία, η υγεία και η οικογένεια ή διαπροσωπικές σχέσεις. Έτσι, σε εποχές κρίσεις όλα είναι ρευστά – όπως είδαμε και τα τελευταία χρόνια με τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα- και επομένως είναι δύσκολο για πολλούς Έλληνες να ασκούν έλεγχο στις επιλογές και τη ζωή τους τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Αυτή η κατάσταση φέρνει αισθήματα άγχους. Παράλληλα, η θλίψη είναι βασική συναισθηματική κατάσταση που βιώνουμε όταν νιώθουμε πως δεν μπορούμε με καμία δράση να αλλάξουμε ένα πρόβλημα. Νομίζω πως αυτή ακριβώς η αίσθηση αδυναμίας σε εποχές κρίσεις μπορεί να μας κάνει πιο επιρρεπείς στην κατάθλιψη».
Αν και η Νέα Υόρκη τον γοητεύει, ο Θάνος Νιόπλιας θα ήθελε να επιστρέψει στην Ελλάδα παρόλο που οι επαγγελματικές ευκαιρίες εδώ είναι περιορισμένες. Δηλώνει επίσης πως το «brain drain» είναι δυστυχώς ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα κι έχει επιφέρει σύγχυση στους νέους οι οποίοι αδυνατούν να ορίσουν τις πραγματικές αξίες και ανάγκες τους. «Αν και οι προοπτικές είναι αρκετά περιορισμένες για τον κλάδο, παρότι πριν μερικά χρόνια ήταν αναπτυσσόμενος, σκέφτομαι να επιστρέψω τα επόμενα χρόνια, να δουλέψω ιδιωτικά, ώστε να μεταφέρω τη γνώση μου από τις ΗΠΑ σε Έλληνες ασθενείς, καθώς και να συνεχίσω τα ερευνητικά μου ενδιαφέρονται στην Ελλάδα. Στους χιλιάδες νέους που μεταναστεύουν θα πρότεινα να σκεφτούν τις αξίες και ανάγκες που θεωρούν σημαντικές στη ζωή τους και πώς η μετάβαση σε μια ξένη χώρα θα ευνοήσει ή θα παρεμποδίσει τις ανάγκες αυτές. Αν η εργασία, η εκπαίδευση και η οικονομική ανάπτυξη είναι προτεραιότητες, τότε η μετανάστευση σε μια χώρα με περισσότερες οικονομικές προοπτικές πιθανώς να είναι ομαλή ή ακόμη και θετική. Αν αξίες όπως η οικογένεια και διαπροσωπικές σχέσεις είναι σημαντικότερες για την ώρα, η μετανάστευση ίσως να είναι αρκετά δύσκολη».
Σύμφωνα με τον κ. Νιόπλια στην Ελλάδα μάλλον λανθασμένα έχει επικρατήσει ο όρος «ψυχανάλυση» αντί για «ψυχοθεραπεία», όπου ο ασθενής ξαπλωμένος σε ντιβάνι μιλούσε ακατάπαυστα. Στη Νέα Υόρκη η ψυχοθεραπεία είναι ιδιαίτερα δημοφιλής και διαδεδομένη σε σχέση με τις μεγάλες πόλεις στην Ελλάδα. «Ο κλάδος της ψυχικής υγείας εδώ είναι στενά δεμένος με άλλες δομές και συστήματα της κοινωνίας. Σχολεία και γιατροί στην Αμερική παραπέμπουν σε ψυχολόγους άτομα όταν πιστεύουν ότι χρειάζονται βοήθεια. Στην Ελλάδα φαίνεται πως αυτό δεν γίνεται ενώ πολλές φορές είναι στην κρίση του ατόμου να ζητήσει τη βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή. Στην Αμερική δεν είναι ταμπού. Ψυχολόγοι στην Αμερική απασχολούνται σε σχολεία και πανεπιστήμια και πολλές φορές ακόμη και επιχειρήσεις. Αλλά και αυτό φαίνεται πως αλλάζει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια», λέει στο protothema.gr.
