Πριν από τέσσερις δεκαετίες και συγκεκριμένα το 1976, υπήρχε ένας υπουργός στην κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ονόματι Λάσκαρης στο υπουργείο απασχόλησης, όπως λεγόταν τότε το υπουργείο εργασίας. Ο εν λόγω λοιπόν υπουργός διαπίστωσε, ότι η πάλη των τάξεων είχε καταργηθεί. Έτσι αποφάσισε την ανακάλυψή του αυτή να την πατεντάρει, καθιερώνοντάς την και με νόμο. Κάθισε λοιπόν στο γραφείο του και συνέταξε το αντίστοιχο νομοσχέδιο, όπου μας έλεγε τα εξής: Περιορίζεται δραστικά το δικαίωμα της απεργίας, κατοχυρώνεται η ανταπεργία (λοκ άουτ), νομιμοποιείται η συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και, κυρίως, απαγορεύεται η «πολιτική απεργία».
Ο νόμος βέβαια δεν πέρασε ,γιατί υπήρξαν σφοδρές αντιδράσεις από τα συνδικάτα, με απεργίες και άλλες διαμαρτυρίες. Αξίζει να μνημονεύσουμε ότι μόνο η κυβερνητική ΓΕΣΕΕ αποδέχτηκε το νομοσχέδιο Λάσκαρη. Βλέπετε η ΓΕΣΕΕ είναι πάντα κυβερνητική. Αλλά εξίσου μεγάλες ήταν οι αντιδράσεις και εντός βουλής, με όλα τα αντιπολιτευόμενα κόμματα να διαφωνούν.
Η προσπάθεια να περάσει νόμος που θα απαγόρευε ουσιαστικά την απεργία στα πρωτοβάθμια σωματεία επαναλήφτηκε το 1985, από την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, με το λεγόμενο άρθρο 4 του νόμου Αρσένη και πάλι ανεπιτυχώς.
Πολλές δεκαετίες μετά η «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, διαπίστωσε πόσο δίκαιο είχαν ο Λάσκαρης και ο Αρσένης. Έτσι έκρινε ότι είναι η ώρα για την αναβίωση της φιλοσοφίας του ξεχασμένου νόμου, βεβαίως με φρέσκα διατύπωση. Μάλλον για να είμαστε και ειλικρινείς, αποφάσισαν να νομοθετήσουν μια διαχρονική απαίτηση των ελλήνων βιομηχάνων, με το περιτύλιγμα της μνημονιακής επιβολής, κάνοντας ευτυχισμένο τον Άδωνη Γεωργιάδη, ο οποίος δήλωσε ό,τι χρόνια περίμενε αυτή τη στιγμή. Η απεργία στα πρωτοβάθμια σωματεία θα είναι νόμιμη μόνο αν το αποφασίσει η γενική συνέλευση των μελών με ποσοστό 50+1 και στην οποία θα συμμετέχει το 50% των εγγεγραμμένων μελών. Δηλαδή δεδομένων των εργασιακών συνθηκών στην ιδιωτική επιχείρηση, ποτέ.
Ναι, αλλά εμείς μας λένε, αναβαθμίζουμε τη δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων. Εξάλλου τα ανώτερα όργανα , όπως για παράδειγμα η ΓΕΣΕΕ ,μπορούν να αποφασίζουν με την απλή πλειοψηφία των μελών του διοικητικού τους συμβουλίου. Ξέρετε τους εργατοπατέρες ποτέ δεν τους φοβήθηκαν. Δικά τους παιδιά είναι. Πάντα κυβερνητικά.
Όμως, αν η παραπάνω λογική επεκταθεί σε όλους τους κρατικούς θεσμούς, τότε προκύπτει ένα σοβαρό θέμα. Τι στο καλό, θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος, η Ελλάδα κυβερνάται αντιδημοκρατικά; Η κυβέρνηση, κυβερνά με το 36% των ψηφοφόρων. Αν δε συνυπολογίσουμε όλους τους εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους, τότε το ποσοστό πέφτει στο 22%. Ποιος θα απαντήσει σε αυτές τις αντιφάσεις;
Ένα είναι σίγουρο, το κάθε κράτος είναι ταξικό και η κυβέρνησή εξυπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης την οποία εκπροσωπεί. Και στην Ελλάδα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το κάνει με τον καλύτερο και τον πιο κυνικό τρόπο. Δεν είναι τυχαίο, ότι είναι τα αγαπημένα παιδιά του κατεστημένου, εσωτερικού και εξωτερικού και ας φωνασκεί εναγωνίως ο Κυριάκος ,ότι αυτός είναι ο πραγματικός εκφραστής του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα.. Είναι αλήθεια ότι ο Τσίπρας και η παρέα του ξεσήκωσαν και εφάρμοσαν κάθε νεοφιλελεύθερη ιδέα από το πρόγραμμα της ΝΔ. Δυστυχώς ο Κυριάκος ακόμη και να εκλεγεί πρωθυπουργός δεν θα έχει τι το καινούργιο να νομοθετήσει.
Θα μπορούσαμε λοιπόν όλους αυτούς, να τους ονομάσουμε Λασκαρίνες ,προς τιμή του πρώτου υπουργού Λάσκαρη που διαπίστωση το τέλος της πάλης των τάξεων προς μεγάλη, είναι αλήθεια ,θλίψη του Μαρξ.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΑΤΣΩΝΑΣ
Και συ Ιστορικό Στέλεχος της Αρστεράς είσαι; Δεν μας είπες όμως και τι προτίνεις; Και κάτι ακόμα, μακάρι ναχαμε έστω φιλελευθερισμο πραγματικό, δεν θε χαμε τα χάλια μας, αυτά.
Μήπως μπορείς να νας πεις επιγραμματικά τι εννοείς με τον όρο πραγματικό φιλελευθερισμό για να κατανοήσουμε το μακάρι?
Aγαπητέ μου Μανώλη εσύ τι ακριβώς προτείνεις…; Πέντε έξι νοματαίοι στο δρόμο με την ντουντούκα και η όποια εταιρία όμοιρος αυτών των ” αγωνιστών..”