Μια λευκή κόλλα στέκεται μπροστά, μια λευκή σελίδα που περιμένει να την γεμίσω με γραμμένες αράδες. Κι έτσι όπως η νέα χρονιά στέκει μπροστά μου σκέφτηκα να αραδιάσω τους στόχους, τα όνειρα που ίσως θα ήθελα να πραγματοποιήσω. Και έτσι στο τέλος της χρονιάς να πάρω την γραμμένη σελίδα και να κάνω ταμείο, ταμείο με τον εαυτό μου και τους στόχους μου. Φάνταζε εύκολο όταν το πρωτοσκέφτηκα, τώρα όμως που κρατάω μπροστά μου το χαρτί και το μολύβι το χέρι αρνείται να συνεργαστεί.
Από την μια οι σκέψεις είναι τόσες πολλές που νομίζω ότι δεν προλαβαίνω να τις καταγράψω και από την άλλη η δεύτερη ανάγνωση κάνει κάποιες από αυτές τις σκέψεις να φαντάζουν φτωχές, ανούσιες ίσως και μάταιες. Προσπαθώ να σκεφτώ τι πραγματικά θέλω και τι είναι αυτό που θα με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη. Σαν να αρχίζει να καθαρίζει το τοπίο και παίρνω φόρα να αρχίσω να γράφω. Κι όμως, κάτι πάλι με σταματάει… αυτά που θέλω να πετύχω κάνουν μεν εμένα ευτυχισμένη, μήπως όμως κάποιους άλλους θα τους κάνουν λιγότερο ευτυχισμένους;
Η λίστα των στόχων αλλάζει, η προτεραιότητα κάποιων στόχων αλλάζει, κάποιοι πιθανόν να αφαιρούνται και η λίστα ξαναδιαβάζεται θέτοντας ένα τελευταίο ερώτημα στον εαυτό μου. Θα γίνω καλύτερη πετυχαίνοντας αυτούς τους στόχους; Σαν να έχω τελειώσει την λίστα μου, έτοιμοι οι στόχοι για την επόμενη χρονιά. Το χαρτί θα το φυλάξω να το κοιτάξω στο τέλος του χρόνου, εκεί θα κάνω τον απολογισμό και θα αναμετρηθώ με όσα έχω θέσει για τον εαυτό μου. Και αυτόματα έρχεται ο φόβος… Και αν δεν πετύχω τίποτα; Ή έστω αν πετύχω πολύ λιγότερα από αυτά που περίμενα; Μήπως τελικά να σκίσω το χαρτί και να μην θέσω κανένα όριο, απλά να καταγράψω στο τέλος της χρονιάς όλα όσα πέτυχα; Τελικά τι είναι πιο προκλητικό; Να βάζει κανείς στόχους ή να τους πετυχαίνει;
Πιθανόν για τον καθένα η απάντηση να είναι διαφορετική, άλλοι υπέρμαχοι της μιας πλευράς ή της άλλης και άλλοι να υποστηρίζουν ότι ο συνδυασμός αυτών των δύο είναι η καλύτερη πρόκληση που μπορείς να βάλεις στον εαυτό σου
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου – Χημικός – Μηχανικός
