«Εγώ θα ήθελα να διέφερα από τους άλλους περισσότερο στις γνώσεις των πιο καλών πραγμάτων παρά στη δύναμη» (Της Βιολέττας Μπούσιου)

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς πρέπει να παραδεχθούμε όλοι ότι ένας μόνο Έλληνας, ο Μίκης Θεοδωράκης, κατάφερε να μετατρέψει το συλλαλητήριο που διοργανώθηκε σήμερα στην Αθήνα, για όσο χρόνο μιλούσε, σε αληθινό κίνημα… Γιατί είναι γνήσιος φορέας της ελληνικής παιδείας, γιατί είναι συνεπής στα λόγια και στις πράξεις, γιατί ξέρει ότι υποστηρίζει την ιστορική αλήθεια, γιατί η λεβεντιά δεν έχει ηλικία…

Ο Μίκης Θεοδωράκης ανέδειξε με την απίστευτη αγωνιστικότητά του – για μια ακόμη φορά- τη γελοιότητα της υποκρισίας, την ανιδιοτελή αγάπη του στην πατρίδα και τον ελληνικό λαό, την αξία της εθνικής ενότητας και, κυρίως, τη δύναμη του ενεργού πολίτη.

Και αφού -εμμέσως πλην σαφώς- την τιμητική της σήμερα έχει η ιστορία, κρίνω πως μια αναφορά στους Παράλληλους βίους του Πλούταρχου (του βιογράφου και φιλόσοφου που γεννήθηκε στην Χαιρώνεια της Βοιωτίας το 50 μ.χ. και έζησε μέχρι το 120 μ.χ.) είναι τόσο επίκαιρη όσο και αναγκαία.

Κατά τον Πλούταρχο λοιπόν: « O Αλέξανδρος ως προς την καταγωγή από την πλευρά του πατέρα του ήταν απόγονος του Ηρακλή, μέσω του Κάρανου, και από την πλευρά της μητέρας του απόγονος του Αιακού, μέσω του Νεοπτόλεμου. Λέγεται πως μόλις κυρίευσε την Ποτίδαια ο Φίλιππος έλαβε τρία μηνύματα. Το πρώτο ότι οι Ιλλυρριοί νικήθηκαν από τον Παρμενίωνα σε μεγάλη μάχη, το δεύτερο ότι με άλογο ιππασίας νίκησε στους Ολυμπιακούς αγώνες και το τρίτο ότι γεννήθηκε ο Αλέξανδρος. Οι μάντεις του είπαν ότι το παιδί θα είναι ανίκητο, αφού γεννήθηκε την ίδια εποχή με τρεις νίκες.

Την ανατροφή του Αλέξανδρου επέβλεπε ο Λεωνίδας, άνθρωπος με αυστηρό χαρακτήρα και συγγενής της Ολυμπιάδας και ο Λυσίμαχος, Ακαρνάνας ως προς την καταγωγή. Ο Αλέξανδρος ήταν χαρακτήρας δύσκολος από τη φύση του και δεν υποχωρούσε στη βία κατά τις φιλονικίες όμως η λογική τον οδηγούσε σ’ αυτό που έπρεπε με ευκολία, γι’ αυτό και ο πατέρας του προσπαθούσε να τον πείθει παρά να τον διατάζει και κάλεσε τον πιο ένδοξο και σοφό από τους φιλοσόφους, τον Αριστοτέλη, για να τον διδάξει όχι μόνο τον ηθικό και πολιτικό λόγο αλλά και τις πιο βαθιές διδασκαλίες, τις ακροαματικές, που δεν τις έλεγαν σε πολλούς. Και όταν ο Αριστοτέλης εξέδωσε τους ακροαματικούς λόγους, ο Αλέξανδρος του έστειλε επιστολή από την Ασία με αυτό το περιεχόμενο: « O Aλέξανδρος χαιρετά τον Αριστοτέλη και του εύχεται να είναι καλά. Δεν έπραξες σωστά εκδίδοντας τους ακροαματικούς λόγους. Γιατί, σε τι θα διαφέρουμε εμείς από τους άλλους, αν οι λόγοι με τους οποίους μορφωθήκαμε γίνουν κοινοί σε όλους; Εγώ θα ήθελα να διέφερα από τους άλλους περισσότερο στις γνώσεις των πιο καλών πραγμάτων παρά στη δύναμη. Να είσαι καλά.»

Ο Αλέξανδρος αγαπούσε τη λογοτεχνία και το διάβασμα. Την Ιλιάδα, την είχε πάντοτε μαζί του, μαζί με το σπαθί του, κάτω από το μαξιλάρι του. Διάβαζε όμως και τα βιβλία του Φιλίστου και αρκετές από τις τραγωδίες του Ευριπίδη, του Σοφοκλή και του Αισχύλου καθώς και τους διθύραμβους του Τέλεστου και του Φιλόξενου.

Την εποχή που ο Φίλιππος εκστράτευσε εναντίον των Βυζαντίων, ο Αλέξανδρος ήταν δεκαέξι χρονών και παρέμεινε στη Μακεδονία έχοντας την εξουσία των πραγμάτων και τις σφραγίδες. Κατέστρεψε τους Μαιδούς που επαναστάτησαν και, αφού κυρίευσε την πόλη τους και έδιωξε τους βαρβάρους, συγκέντρωσε εκεί μικτό πληθυσμό και της έδωσε το όνομα Αλεξανδρούπολη. Και στη Χαιρώνεια που βρισκόταν, πήρε μέρος στη μάχη εναντίον των Ελλήνων και λέγεται μάλιστα ότι ήταν ο πρώτος που διέσπασε τις τάξεις του ιερού λόχου των Θηβαίων.»

Έτσι, περίπου, ξεκινά ο Πλούταρχος τη ζωή του Αλέξανδρου του βασιλιά.