Έθνος, Εκκλησία και αλήθεια (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Η αποκορύφωση του χρονίζοντος εθνικού δράματος αποδεικνύει περίτρανα την βαθειά παρακμή, την οποία βιώνει ο εντός της χώρας ελληνισμός. Κάνω τη διάκριση αυτή, καθώς εκτός των συνόρων ελληνισμός διαθέτει ακόμη μεγαλύτερες δυνάμεις αντίστασης και, επί πλέον, δεν εκδηλώνει έντονα διχαστικά σύνδρομα.

Ο ελληνισμός συγκροτείται από το έθνος των Ελλήνων, ένα από τα μακροβιότερα στην παγκόσμια ιστορία. Σύμφωνα με την χριστιανική πίστη, τα έθνη είναι δημιούργημα του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει ότι και εγγυήθηκε ο Δημιουργός το ακατάλυτο αυτών στο διάβα Των αιώνων. Πλείστα όσα έθνη είναι πλέον γνωστά μόνο από ιστορικές μαρτυρίες. Διήνυσαν την ιστορική τους πορεία, ήκμασαν, παρήκμασαν, αφανίστηκαν. Αν μελετήσουμε τους λόγους του αφανισμού, θα διαπιστώσουμε ότι πρώτιστος ήταν η διαφθορά, η μαλθακότητα και ο εκφυλισμός. Έτσι αφανίστηκαν πλείστοι όσοι λαοί της Μέσης Ανατολής. Ακολουθεί ως λόγος η αφομοίωση από ισχυρότερο και πλέον πολιτισμένο εισβολέα. Έτσι αφομοιώθηκαν από τον ελληνισμό οι λαοί, συγγενείς μας οπωσδήποτε, που κατοικούσαν στην έκταση της Μικράς Ασίας.

Ο ελληνισμός κατά τη μακραίωνη ιστορία του εμφάνισε δύο περιόδους εντονότατης παρακμής. Την πρώτη κατά την ύστατη αρχαιότητα. Τη δεύτερη πριν από την κατάκτηση από τους Οθωμανούς Τούρκους. Και στις δύο άντεξε. Μπορεί οι διαχρονικά εμπαθείς εχθροί μας της Δύσης να υποστηρίζουν ακόμη και σήμερα ότι είμαστε εκφυλισμένοι και δεν έχουμε ουδεμία σχέση με τους αρχαίους Έλληνες, όμως εμείς είμαστε οι κληρονόμοι του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και όχι αυτοί. Παρέλαβαν βέβαια και αυτοί την αρχαία ελληνική γραμματεία από τους Ρωμηούς αρχικά, μέσω της Βενετίας, και τους ριψάσπιδες διανοούμενους της Ρωμανίας κατά τον 15^ο αιώνα, όμως στάθηκαν ανήμποροι να κατανοήσουν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Στάθηκαν ακόμη ανήμποροι να κατανοήσουν, γιατί οι ραγιάδες άντεξαν επί 400 (Μοριάς) έως 800 (Καππαδοκία) έτη φρικτής σκλαβιάς χωρίς να αφομοιωθούν πλήρως από τον βάρβαρο κατακτητή, στον οποίο πρόσφεραν βέβαια, για την εδραίωσή του στην περιοχή, άφθονο το αίμα, μέσω των αρπαγών και των εκουσίων ή ακουσίων εξισλαμισμών. Οι δυτικοί και οι δυτικόφρονες γραικύλοι από την εποχή του «διαφωτισμού» μέχρι σήμερα πασχίζουν να κατεδαφίσουν κάθε τι που συνδέει τον Νεοέλληνα με την παράδοσή του, να τον αφανίσουν πολιτιστικά και να τον εντάξουν ως άμορφη μάζα στο ευρωπαϊκό χωνευτήριο – αφανιστήριο των παντοίων αξιών, προκειμένου να καταστεί ευχερής η πραγμάτωση του σχεδίου της νέας τάξης πραγμάτων, που ως κεντρικό στόχο έχει τον αφανισμό των λαών, με την απεμπόληση της θρησκευτικής πίστης και της φιλοπατρίας, και τον σχηματισμό απολιτικών κοινωνιών, στις οποίες θα είναι κοινής αποδοχής η θολοκουλτούρα της «νέας εποχής»! Αλλά οι λαοί θα αντέξουν, γιατί, όπως γράψαμε είναι δημιουργήματα του Θεού. Θα αντέξει, μεταξύ αυτών και ο ελληνικός. Μας το βεβαιώνει αυτό ο Μακρυγιάννης, ο θεωρούμενος τρελός από τους προσκυνημένους: «Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε από μας και μένει και μαγιά». Απὸ σήμερα, μετὰ τα όσα είπε στο συλλαλητήριο της Αθήνας, δεν είναι καθόλου απίθανο να θεωρείται από τους γραικύλους πρώην θαυμαστές του τρελός ή γεροξεκούτης και ο Μίκης Θεοδωράκης!

Η λαοθάλασσα της Αθήνας θα ερμηνευθεί κατά διάφορους τρόπους από τους πρόθυμους να ενδώσουν, να μειοδώσουν, να προδώσουν. Και αυτοί είναι οι έχοντες αγκιστρωθεί κατά καιρούς γύρω από την δοτή έξωθεν εξουσία. Ποτέ ο εχθρός δεν συνάντησε δυσκολία στο να βρει ανθρώπους πρόθυμους να τον υπηρετήσουν. Ακόμη και η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από «Εφιάλτες». Κατά τη μεταπολεμική περίοδο επικράτησε ο όρος «Κουΐσλινγκς», σαν να ήταν μόνο το ναζιστικό τέρας, που βρήκε πρόθυμους συνεργάτες σ’ όλες τις κατακτημένες χώρες. Το σύστημα βρίσκει σε κάθε χώρα άφθονους να το υπηρετήσουν «δια μιάν δολεράν καλημέραν των πρέσβεγων των ανθρωποφάγων», όπως γράφει πάλι ο Μακρυγιάννης. Βέβαια το σύστημα γνωρίζει να αμείβει πολύ καλά υλικά τους υποτακτικούς και όχι μόνο με εκδήλωση αβροφροσύνης! Το θλιβερό είναι ότι κατά πολύ περισσότεροι είναι οι άμισθοι «νεροκουβαλητές στον μύλο» του συστήματος.

Ύστερα από την ανάλυση που προηγήθηκε, μπορούμε να αισιοδοξούμε ότι ο εντός Ελλάδος ελληνισμός επιθυμεί κοινή πορεία στο ιστορικό γίγνεσθαι; Οι μεν επικαλούνται το χρέος υπεράσπισης της πατρίδας, που έχουμε κληρονομήσει από τον Όμηρο, που διακήρυξε: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης». Οι δε ειρωνεύονται, χλευάζουν και πολεμούν κάθε τι το πατριωτικό. Πού λοιπόν πορευόμαστε;

Απευθύνομαι τώρα στους πρόθυμους να αντισταθούν στο ξεπούλημα του ιστορικού ονόματος της Μακεδονίας. Το δηλώνουν οι της άλλης πλευράς ότι είναι ετερόκλητο μείγμα. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τους της άλλης πλευράς, αφού συμμαχούν φανερά οι οπαδοί του προλεταριακού διεθνισμού με τους διεθνιστές του παγκοσμιοποιημέρνου κεφαλαίου (Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα). Μεταξύ των πατριωτών διακρίνω κάποιες ομάδες: Την ομάδα του δεξιού ή συντηρητικού χώρου. Σ’ αυτήν περιλαμβάνονται λίγοι φανατικοί πατριδολάτρες, οι οποίοι αναπολούν το μεγαλείο του αρχαίου ελληνισμού. Απ’ αυτούς αλιεύουν οι «οπαδοί» της αρχαίας θρησκείας (είναι πράγματι ή υπηρετούν εν γνώσει ή αγνοία τη «νέα τάξη»;). Αυτοί εύκολα μπορούν να καταστούν «σύμμαχοι» των πολεμίων της πίστης του λαού αρνησιπάτριδων. Άλλοι είναι επιρρεπείς στον εθνικισμό, τον εισαχθέντα από τη Δύση κατά τον 19^ο αιώνα. Εύκολα είναι δυνατόν να καλλιεργηθεί σ’ αυτούς εχθρική προς τους γείτονες διάθεση, ώστε να μην αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι αυτοί υπεύθυνοι για την κακοδαιμονία μας, αλλά οι ισχυροί, οι οποίοι κατεργάζονται συμφορές σε βάρος όλων των λαών της γης. Αυτοί σε περιόδους πολιτικής κρίσης θεωρούν επιβεβλημένη την εγκαθίδρυση δικτατορίας. Κατά πολύ όμως περισσότεροι είναι οι αγαθοί και απονήρευτοι πολίτες, οι οποίοι συνδυάζουν τη σε κάποιο βαθμό θρησκευτική πίστη με τη φιλοπατρία. Αυτοί δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν τα συμβαίνοντα και γίνονται εύκολα θύματα θεομπαιξίας και πατριδοκαπηλίας. Υπάρχουν ακόμη οι χριστιανοί, οι οποίοι έχουν πεισθεί, υπό την επιρροή ακόμη και ποιμένων της Εκκλησίας, ότι οφείλουν να επιλέξουν εκ των κακών το μη χείρον, κατ’ αυτούς τη συντηρητική παράταξη. Υπάρχουν και κάποιοι χριστιανοί, λιγότεροι δυστυχώς, συνειδητά μέλη της Εκκλησίας, που φρονούν και ενεργούν όπως οι άγιοι της Εκκλησίας. Τέλος υπάρχουν οι πατριώτες του ευρέως «αριστερού» χώρου, οι οποίοι δεν έχουν δηλητηριαστεί από τον διεθνισμό. Οι άμεσοι πρόγονοί τους πολέμησαν για την πατρίδα και τη δικαιοσύνη, διώχθηκαν ως κομμουνιστές και υπέφεραν, άσχετα αν είχαν ακόμη και παντελή άγνοια του κομμουνισμού. Και αν εμφανίζονται αποστασιοποιημένοι από την Εκκλησία, οφείλεται στην άγνοια της κοινωνικής διδασκαλίας όχι αποκλειστικά με δική τους ευθύνη.

Έχουν όλοι αυτοί τη διάθεση να συμπορευθούν στο ιστορικό γίγνεσθαι; Δύσκολο υπό τις παρούσες συνθήκες. Πρέπει όμως να καταβληθούν προσπάθειες, ώστε να αρθούν χρόνιες παρεξηγήσεις και να καλλιεργηθεί το έδαφος για τη συνύπαρξη σε μια κοινωνία, την οποία οι «παγκοσμιοποιητές» επιχειρούν να μετατρέψουν σε πολυπολιτισμική. Κατ’ αρχήν το στοιχείο ενοποίησης όλων των ομάδων είναι η αγάπη για την πατρίδα. Τι είναι όμως πατρίδα; Άραγε θα συμφωνούσαμε στη θέση του Σολωμού «εθνικό», και συνεπώς της πατρίδας, «είναι το αληθινό», ώστε να υπάρχει βάση συζήτησης; Για τους χριστιανούς την αλήθεια, την πλήρη αλήθεια, εκφράζει η Εκκλησία. Αυτή πληγώνεται, όταν εμπαθείς την ενάγουν για τον αφανισμό του αρχαίου ελληνικού πνεύματος χωρίς να έχουν μελετήσει την ιστορία. Η Εκκλησία είναι οικουμενική, συνεπώς αντιτίθεται στο πνεύμα του εθνικισμού, το οποίο καλλιεργεί την αντιπαλότητα μεταξύ των λαών. Η μη εξεύρεση λύσης για τη σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων στα πλαίσια συνεννόησης των εθνικών Εκκλησιών, μαρτυρεί υποταγή αυτών στις κρατικές εξουσίες και τις διπλωματικές διαπλοκές. Η Εκκλησία διακηρύσσει ότι το υπέρτατο δώρο του Θεού στον άνθρωπο είναι η ελευθερία. Συνεπώς είναι αδιανόητο συνειδητός πιστός να είναι οπαδός της οποιασδήποτε μορφής ολοκληρωτισμού. Η διοικούσα Εκκλησία (Ιεραρχία) οφείλει να αποδεχθεί ότι στα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα δεν ορθοτόμησε τον λόγο της αληθείας και συμπαρέσυρε το πλήρωμα της Εκκλησίας σε εσφαλμένες κομματικές επιλογές. Ο διεθνισμός καλλιεργήθηκε σε συνδυασμό με αντιθρησκευτικό μένος από τους σοσιαλιστές, αρχικά, τους κομμουνιστές, στη συνέχεια, με την παράλληλη καταγγελία της κοινωνικής αδικίας του αστικού καθεστώτος. Σήμερα υπηρετεί εκείνους που επιχειρούν τον αφανισμό των λαών.

Το θέμα είναι βαθύ και περίπλοκο. Θα συνεχίσουμε.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»