Οι ‘Επίτιμοι» άνθρωποι (σοβαρά μελέτη) του Β. Π. Καραγιάννη

Αν θέλεις κάποιον να τον “δουλέψεις” κάπως και με μια έννοια να ξεβγείς από μια υποχρέωση που του έχεις υπαρκτή ή φτιαχτή ως θεσμική κρατική ή δημοτική συλλογικότητα, ένωση προσώπων σημαντικών αλλά και κυρίως ασήμαντων (σύλλογοι) ή και μονοσάνδαλη εξουσία, του επιδίδεις δημόσια μία τιμητική πλακέτα. Στην αγορά η κατασκευή της ξεκινά από 12 ευρώ κι ανεβαίνει αναλόγως του αξιώματος εκείνου στον οποίο προορίζεται. Ενας φωτογράφος (ο ήδη πλακετωθείς δείχνει το γέρας ελαφριά λυγισμένο δια την καλήν λήψιν) πάντα απαθανατίζει τη στιγμή κι από δω παν κι οι άλλοι…

Υπήρξα θύτης δεκάδων πλακετοδιανομών αλλά επειδή η φύση εκδικείται υπήρξα κι «ενιαύσιον θύμα» των, έστω κι ερήμην μου. Λαογραφικός σύλλογος εντοπίων παρά την περιφρονητική μου άρνηση περί τούτων, χάραξε το όνομα μου σε τιμητικόν πλακετίδιον μεγέθους πακέτου σιγάρων Καρέλια μονής στρώσης, δια την «προσφορά» μου στα γράμματα. Το παρέλαβε εν αγνοία του κι ανυποψίαστος ο πατέρας, ο οποίος μόλις είχε τελειώσει το άρμεγμα αιγών και βρέθηκε στο χώρο της εκδήλωσης όπου και τον φώναξαν:
– Κυρ’ Πάσχο έλα εδώ να πάρεις αυτό για το γιό σου…
Ενα δεύτερο κι ανώτερο επίπεδο διακρίσεων είναι η Επιτιμοποίηση δια της ανακηρύξεως ως διδάκτορος, ενός επωνύμου, μια συνθήκη που επιχωριάζει και σχεδόν μονοκαλλιεργείται στις πανεπιστημιακές σχολές ή τις γειτονικές αυτών, όπως είναι τα ΤΕΙ παντός καιρού και χωριού. Εχω μια εικόνα μπροστά μου: αίθουσα τιμών του ΑΠΘ και την κυρία Δ. Λλ. καθηγήτρια στην Θεολογική να οδηγεί τον κ. Χριστιανόπουλο ως αιχμάλωτον στη θέση και στον ρόλο της επίσημης ημέρας· όπως και στην επιτιμοποίηση πριν δεκάδες χρόνια από την αυτή σχολή του ποιητή Γιάννη Ρίτσου όταν μαζεύτηκαν γύρωθεν της σχολής («Μούσαις χάρισι θύε») χιλιάδες (τρόπος του λέγειν) διαδηλωτές της ποίησης. Εκδηλώσεις θεσμοί και άνθρωποι εντός θέματος φυσικά.

Ηδη αυτή η τακτική εξαπλούται ως νόσος και σαρώνει τις λαϊκές απογευματινές και τα πνευματικά πρωινά παζάρια. Επιτιμώντες κι επιτιμώμενοι με φορεσιές αγγλοσαξονικού τύπου και πίλους ως κώνους ανεστραμμένους (θυμίζουν εκείνους τους οποίους θα φορούσαν οι δικαστές του Συνταγματικού Δικαστηρίου που ετοίμαζε η δικτατορία) και άλλα σοβαρόχρωα ράσα προς επίδειξίν της πολυ(ημια)μαθίας τους, μετέχουν σοβαροί σ’ αυτό το σκέτς ενώπιων του χασμώμενου κοινού και του επί της ουσίας κενού.

Τα ανώτατα πνευματικά κυρίως οι φιλοσοφικές σχολές είχαν ένα προβάδισμα σ’ αυτό το ζήτημα κάποτε και με το δίκιο τους, τώρα, όμως βλέπουν την πλάτη των ανά την επικράτειαν εγκατεσπαρμένων κτηρίων των ΤΕΙ. Η άτυπος συμφωνία και κρυφή συνομολογία είναι: Τσιμπώ εγώ λίγο από την όποια δόξα σου, τσιμπολογείς κι εσύ από την άμετρη λόξα μας.

Πριν λίγο καιρό το ΤΕΙ της Δυτικής Θεσσαλονίκης έκαμε επίτιμον άνθρωπόν του τον υπουργό επί των όπλων γενικά δια την επιδεξιότητά του εις αυτά και εις το εμπόριόν τους. Την μέρα των αγίων Τριών Ιεραρχών («αγίων» είναι πρόσθετος τίτλος των τριών που τους τον εσβούρηξεν το Δυτικομακεδονικόν ΤΕΙ το οποίον έκαμεν σε τελετή του επίτιμον διδάκτορα τον μουσηγέτην κ. Στ. Ξαρχάκο.
«Μάτια βουρκωμένα παραπονεμένα…» κ.λπ.
Το γεγονός θα μπορούσε να συνιστά εμμέσως και απειλή.
– Κάτσε φρόνιμα ή μην κάθεσαι τόσο φρόνιμα γιατί θα φας καμιά επιτιμοποίηση που θα είναι όλη δική σου. Οπως πριν μερικά χρόνια μια δραξ νεοϊστορικών στην ηλικία και στην επιστημονική θεώρηση, απειλούσαν τις άμοιρες της πόλεως κοινότητες πως θα τους διαπράξουν στην έδρα τους τοπικό συνέδριο ιστορίας με το οποίο θα τους άλλαζαν τα ιστορικά τους φώτα
Εν τω μεταξύ άπειροι υποψήφιοι στην Ελλάδα λιανοπατούν (λέγεται και λιανοκατουρούν) περιμένοντες πότε θα κρούσει την θύραν τους η μοίρα ή το ΤΕΙ κωλοπετινίστας δια τα περαιτέρω της επιτιμοποιήσεώς τους.
Πως το είπε κάποιος που δε θυμάμαι όνομα: «Η κολακεία είναι τροφή των ανοήτων αλλά ακόμα και οι πιο σοφοί αρέσκονται κάπου κάπου να τσιμπολογούν απ’ αυτήν».
Μέχρι κι εγώ που γράφω αυτά θέλω να θέλω.