Την σήμερον Διονυσίου Αρεοπαγίτου προστάτου των νομικών εν γένει και εν είδει. Πριν χρόνια μια κάπως φαιδρή πανελλαδική διοίκηση δικηγόρων τη συνηγορία Πατριάρχου Κων/πόλεως και Αρχιεπισκόπου Αθηνών και της λοιπής Ελλάδος, προσπάθησαν να καθιερώσουν την 13ην Νοεμβρίου, Ιωάννου Χρυσοστόμου, ως ξεχωριστή εορτή των Δικηγόρων (ο μέγας άγιος ήτο και δικηγόρος τω καιρώ εκείνω προ της Πατριαρχίας του) διασπώντες την ενιαία εορτή των νομικών αλλά απέτυχαν οικτρά. Έπρεπε να καθιερωθεί τοιουτοτρόπως και δικαστική αργία (η δεύτερη) κάτι αδύνατον.
Οτε ήμην δικηγόρος κι αντί για νόμους, αγωγές, αγορεύσεις (η μοναδική φορά που «αγόρευσα» έχασα τη δίκη) «έπαιζα βιβλία» καθιερώθηκε στο Σύλλογο Κοζάνης (πρόεδρος ο κ. Ηλίας Κυρατσούς) τη μέρα αυτή μια λαμπρή γιορτή μετά λόγων και κερασμάτων. Μίλησα κάποιες φορές σ’ αυτές. Πολλοί νέοι ούτε που με γνώριζαν ως νομικό και οι παλιοί ως «ενεργό» δικηγόρο. Μίλησα για την «Η πνευματική Κίνηση της Κοζάνης και ο Κ. Τσιτσελίκης» – δικηγόρος επιφανής συν τοις άλλοις- (του εκδώσαμε τη νουβέλα «Αγάπη στον Αλιάκμονα»), για «Ενα νομικοποιητικό χειρόγραφο του Μιχ. Ψελλού αποκείμενον στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης» και για «Το κίνημα των Σερβίων (1918)» ένα οπερατικό κίνημα που είχε όμως λίγες δεκάδες εκτελεσμένους στρατιώτες κι αξ/κους. Εγραψα και ένα ταπεινό «Σχεδίασμα ιστορίας του Δικηγορικού Συλλόγου Κοζάνης».
Τώρα κατ’ έτος με λιγοστούς εν ενεργεία και κάποιους εν συντάξει νομικούς παρακολουθούμε τη λειτουργία της ημέρας στον καθεδρικό του αγίου Νικολάου.
Α, οι ωραίοι μας χρόνοι!
– Ωραίοι;
– Συναρπαστικοί θα έλεγα και το εννοώ…
Το αυτοκίνητο ενός δικηγόρου και ενός γιατρού συγκρούστηκαν σε έναν επαρχιακό δρόμο. Ο δικηγόρος, βλέποντας ότι ο γιατρός σοκαρίστηκε λίγο, τον βοήθησε να βγει από το αμάξι του και του έδωσε να πιει από το μπουκάλι του. Ο γιατρός το δέχτηκε και έδωσε πάλι το μπουκάλι στο δικηγόρο, ο οποίος το έκλεισε και το έβαλε στην τσέπη. «Εσύ δεν θα πιεις;» ρώτησε ο γιατρός. «Βέβαια, αφού φύγει η αστυνομία» απάντησε ο δικηγόρος.