Όπως λέει το τραγούδι… κάθισα να μετρήσω τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους που γνώρισα, τους ανθρώπους που μπήκαν στη ζωή μου, αυτούς που έφυγαν μακριά, ακόμα κι αυτούς που θα ήθελα να τους γνωρίσω. Όλους αυτούς που με κάποιο τρόπο με επηρέασαν, εκείνους τους οποίους θαύμαζα, ακόμα κι αυτούς που αντιπαθούσα. Και στάθηκα λίγο παραπάνω σε όλους εκείνους που φάνταζαν σπουδαίοι. Περιφέρονταν τριγύρω μου διατυμπανίζοντας με την κάθε ευκαιρία τα κατορθώματά τους. Τα κατάφερναν τέλεια σε όλα όσα καταπιάνονταν. Τους θαύμαζα, και πιθανόν όχι μόνο εγώ, τους θεωρούσα σπουδαίους και άθελά μου τους συνέκρινα με μένα. Και όπως είναι φυσικό, κέρδιζαν κατά κράτος… και τους έβαλα σε θρόνο, έτσι για να τους καμαρώνω και να τους έχω ως πρότυπο. Και όσα περισσότερα μου λέγανε τόσο πιο ψηλά ανέβαινε ο θρόνος τους.
Όσο ψηλότερα όμως ανέβαινε ο θρόνος τόσο πιο δύσκολα έφθαναν οι φωνές τους προς εμένα. Οι δυνατές κραυγές τους που διατυμπάνιζαν τα κατορθώματά τους, έγιναν χαμηλόφωνα λόγια και σιγά – σιγά κατέληξαν να γίνουν ψίθυροι. Και όσο οι δικές τους φωνές γινόταν ψίθυροι, οι φωνές όλων εκείνων που τους γνώριζαν ακουγόταν καλύτερα. Και όσο περισσότερα άκουγα και έβλεπα, τόσο περισσότερο η εικόνα του θρόνου με τον βασιλιά άλλαζε και γινόταν ένας θλιβερός παλιάτσος.
Τελικά το να εκθειάζεις τον εαυτό σου από μόνος σου εκτός από λυπηρό μπορεί να καταλήξει και γελοίο. Άσε λοιπόν τους άλλους να το κάνουν, αποκτά περισσότερη αξία!!!
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου
Χημικός – Μηχανικός
